Η οικονομία δεν μπορεί να είναι ασύνδετη από την πολιτική και κόντρα
στο γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Αλλά ο εξαναγκασμός και η αποδοχή
από την Ελλάδα των όρων για τη συνέχιση της χρηματοδότησης της χώρας
γίνεται από τους τροϊκανούς με όρους πολιτικής ρουλέτας, και μάλιστα
ρώσικης. Η πορεία της χώρας αυτήν τη στιγμή μοιάζει προδιαγεγραμμένη και
οδηγεί στον «ξαφνικό θάνατο» της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας και της νέας
δραχμής, μας λένε κατάμουτρα σχεδόν οι πάντες. Πάνω στο σενάριο αυτό
τζογάρουν καθημερινά οι αγορές το μέλλον της χώρας.
Ομως, η
ελληνική κοινωνία δεν αντέχει άλλο αυτό το αργό μαρτύριο της εργασιακής
εξαθλίωσης στη μυλόπετρα της δήθεν ανταγωνιστικότητας και της
δημοσιονομικής εξυγίανσης. Εξάλλου, τι υποκρισία! Ζητούνται από τους
Ελληνες τρομακτικές θυσίες, ενώ έχουν φαγωθεί δισεκατομμύρια επί
δισεκατομμυρίων από επιτήδειους, χωρίς κανένας να έχει λογοδοτήσει στη
Δικαιοσύνη…
Αλλά το κραχ του ελληνικού κράτους και οι σεισμικές
μετατοπίσεις που προκαλεί η κρίση του ευρώ δεν μπορούν να
αντιμετωπιστούν από ηγέτες που «αδιαφορούν» για την οικονομική
κατάρρευση των χωρών τους. Φυσικά, οι οριζόντιες περικοπές στους μισθούς
και στις συντάξεις, η εσωτερική χρεοκοπία, η διάλυση των ασφαλιστικών
ταμείων, οι 1.200.000 άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, οι εκατοντάδες
χιλιάδες κλειστές επιχειρήσεις, οι ευέλικτες μορφές εργασίας δεν είναι…
μεταρρυθμίσεις.
Αραγε, δεν περνάει από το μυαλό τους ότι ακριβώς η
μνημονιακή συνταγή φταίει για την κατάσταση της Ελλάδας; Δεν
αντιλαμβάνονται ότι όλα τα μέτρα που επιβλήθηκαν δεν αποτρέπουν την
Ελλάδα από τη χρεοκοπία και δεν φταίνε οι μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν;
Πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση, που προσομοιάζει
στον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση Μπους άσκησε πιέσεις για να
ξεκινήσει ο πόλεμος στο Ιράκ. Τότε ο Λευκός Οίκος έλεγε ότι, εάν το
Κογκρέσο δεν δώσει την έγκρισή του για την εισβολή, θα υπήρχαν
τρομοκρατικές επιθέσεις με πυρηνικά όπλα.
Ούτε, όμως, η νέα
οικονομική τάξη πραγμάτων στην Ευρώπη μπορεί να γραφτεί από τους
οικονομολόγους και τους τραπεζίτες του Βερολίνου. Η αλήθεια είναι πως
μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την απόπειρα
εφαρμογής του αμερικανικού μοντέλου οικονομίας –με τρόπο αδέξιο και
ανεπαρκή– στην Ευρώπη, επήλθε η άμβλυνση των ιδεολογικών/πολιτικών
διαφορών, εμφανίστηκαν ποικίλα μορφώματα, καθώς είχε πάψει η οικονομία
να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Στο μεταξύ, τα διεθνή
οικονομικά κέντρα αποφάσεων παραμένουν τα ίδια –Ουάσιγκτον, Φρανκφούρτη,
Βρυξέλλες–, ενώ στην παγκόσμια σκακιέρα οι ανατροπές είναι κολοσσιαίες.
Μήνες τώρα, καθημερινό θέμα συζητήσεων είναι το ενδεχόμενο διάλυσης της
Ευρωζώνης και επιστροφής ορισμένων κρατών στα εθνικά τους νομίσματα.
Ισως όχι ακόμη. Γι’ αυτό και θα δούμε περισσότερες θεραπείες,
περισσότερες διασώσεις, ακόμη και αν στοιχηματίζεται πως τόσο οι
τράπεζες όσο και το ευρώ είναι σχεδόν νεκρά σχήματα, και το μόνο που
επιτυγχάνεται είναι η τεχνητή υποστήριξή τους. Προς το παρόν, οι ηγέτες
της Ευρώπης έχουν βάλει κάτω την Ελλάδα και την τσακίζουν διότι
υποστηρίζουν ότι τίποτε δεν πάει καλά και ότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι
Ελληνες τους δουλεύουν ψιλό γαζί. Μπορεί...
Η κρίση κατέστησε
σαφές πως η Ευρωπαϊκή Ενωση βυθίζεται στις ταλαντώσεις του παγκόσμιου
χρηματοπιστωτικού συστήματος. Επικίνδυνη αύξηση χρεών, ραγδαία πτώση
κερδών και οδυνηρά αποτυχημένες πολιτικά αποφάσεις έχουν καταστήσει
ιδιαίτερα ευάλωτες τις οικονομίες της Ευρωζώνης. Oι ειδικοί των
χρεοκοπιών επίμονα προειδοποιούν τους πάντες για επερχόμενες επικίνδυνες
στιγμές, αλλά η κρίση χρέους και το νομισματικό κόστος χειροτερεύουν
δημιουργώντας μύριες παγίδες στις οικονομίες της Zώνης του Eυρώ και στις
αντοχές των κοινωνιών και των επιχειρήσεων.
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου