Τρεις πανεπιστημιακοί μιλούν για τα τουρκικά σίριαλ
Tης Mαριαννας Tζιαντζη
Μέσα σε δέκα ημέρες, τον προηγούμενο μήνα, τρεις πανεπιστημιακοί καθηγητές μίλησαν για τα τουρκικά σίριαλ που έχουν πλημμυρίσει την ελληνική τηλεόραση. Σε άρθρο του στο «Βήμα» («Προς τηλεοπτική τουρκοκρατία;», 30.9) ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης υπογραμμίζει την ανάγκη να γυριστούν ελληνικές σειρές, που θα μας προσφέρουν «έμπνευση, στήριξη, προβληματισμό και όραμα». Επίσης, αναγνωρίζει ότι έχουμε ανάγκη από καλή ψυχαγωγία, που θα «ανακουφίζει τις ψυχές από το βάρος που κουβαλάμε όλοι».
Ο Ιωάννης Ν. Γρηγοριάδης, σε άρθρο του στην «Καθημερινή» (26.9), συνδέει την πλημμυρίδα των τουρκικών σειρών με την εξωστρέφεια και την ανταγωνιστικότητα της τουρκικής οικονομίας. Επίσης υπογραμμίζει ότι τα τηλεοπτικά προϊόντα που εξάγονται στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, μπορεί να συμβάλουν στην «προαγωγή μιας νέας εικόνας για την Τουρκία», αν και από μόνα τους δεν την εγγυώνται.
Λίγες μέρες νωρίτερα, ο Γιώργος Κοντογιώργος στην εκπομπή «Επί του πιεστηρίου» (Κοntra) είχε παρατηρήσει ότι και μέσα από τα σίριαλ κατασκευάζεται μια εξωραϊσμένη εικόνα της Τουρκίας, ώστε να γίνει αποδεκτός ο ηγετικός ρόλος που διεκδικεί η χώρα στην ευρύτερη περιοχή.
Οι τρεις πανεπιστημιακοί δεν προσεγγίζουν το φαινόμενο από την ίδια αφετηρία ούτε οι απόψεις τους ταυτίζονται πλήρως – και ασφαλώς δεν μπορώ να τις παρουσιάσω περιληπτικά εδώ. Σημειώνουμε όμως ότι η ματιά τους είναι ψύχραιμη, μακριά από εύκολους αφορισμούς, εθνικιστικές κορώνες και σενάρια συνωμοσιολογίας. Τρεις διανοούμενοι, λοιπόν, ασχολούνται με μια πτυχή της λεγόμενης λαϊκής κουλτούρας, κάτι που δεν συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα, όπου αρκετοί νομίζουν ότι όσο πιο σοβαρό, έξοχο και υψηλό είναι το θέμα που αναπτύσσουν, τόσο ανυψώνονται οι ίδιοι (ή και το κοινό τους). Ωστόσο, το τι βλέπουν κάθε μέρα στην τηλεόραση εκατομμύρια συμπατριώτες μας δεν θα έπρεπε να αφήνει αδιάφορη την πνευματική ηγεσία του τόπου, τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, αλλά και τους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων. Πολλά θα είχε να μας πει μία νηπιαγωγός ή ένας δάσκαλος για το πώς η τηλεόραση επηρεάζει τη γλωσσική έκφραση και τη συμπεριφορά των παιδιών στην τάξη.
Μόδα είναι η «τηλεοπτική τουρκοκρατία», και κάποτε θα περάσει, όπως πέρασε η μόδα των ριάλιτι, σκέφτονται πολλοί. Ωστόσο, ο «ριαλιτισμός», το εθελοντικό ξεγύμνωμα της ιδιωτικής μας ζωής, η αποδοχή του έμεινε, διαδόθηκε και εδραιώθηκε και πέραν της τηλεόρασης. Αξίζει ίσως να αναρωτηθούμε ποια θα είναι η κληρονομιά των τουρκικών σαπουνιών, πέρα από το «ταμάμ», που πήρε τη θέση του «οκέι».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου