Ανταλλαγές Ανθρώπων και η Έλευση της Άνγκελας Μέρκελ στην Ελλάδα

Από Βίκτωρ Τσιλώνης

 

Ανέκαθεν συνέβαιναν σ’ όλο τον κόσμο ανταλλαγές ανθρώπων και πληθυσμών, ενώ «εσχάτως» ο σχηματισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η αδήριτη ανάγκη για την απρόσκοπτη μετακίνηση  εμπορικών προϊόντων και υπηρεσιών συμπαρέσυρε μαζί της και την προβληματική για τους εν δυνάμει  ολοκληρωτικούς κρατικούς μηχανισμούς ελεύθερη μετακίνηση των ανθρώπων-ευρωπαίων πολιτών.

Στις 14 -16 Σεπτεμβρίου 2012 είχα την τύχη να παρευρεθώ  ως αντιπρόσωπος του περιοδικού Intellectum αλλά συνάμα και ως ομιλητής στο πανευρωπαϊκό συνέδριο του  Γιουροζίν (Eurozine) στο Αμβούργο, στο οποίο συμμετείχαν ογδόντα περίπου από τα καλύτερα ευρωπαϊκά περιοδικά λόγου και στοχασμού (www.eurozine.com/articles/2012-09-24-newsitem-en.html).

Παρά την παγωμένη μου καρδιά, όταν πάτησα το πόδι μου στο αεροδρόμιο του Αμβούργου, αφού πίστευα ότι θα με υποδεχθούν αρνητικά ως Έλληνα τόσο οι «συνάδελφοί» μου από ολόκληρη την Ευρώπη και προπαντός οι σκληροί Γερμανοί, γρήγορα διαψεύστηκα οικτρά.
Οι αντιπρόσωποι των καλύτερων ευρωπαϊκών περιοδικών ήταν ακόμη πιο προσηνείς και με ρωτούσαν διαρκώς με συμπόνια για την κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα λόγω των Μνημονίων και το οικονομικό πρόβλημα της χώρας  λόγω του τεράστιου χρέους. Με έκδηλη δε ανησυχία με ρωτούσαν για τις σκληρές διαδηλώσεις, τις αδιάκοπες κοινωνικές αναταραχές και τις «μεγάλες επαναστάσεις» που έβλεπαν να συμβαίνουν στην Ελλάδα μέσα από τα δικά τους τηλεοπτικά κανάλια και να παραξενεύονται πολύ με τη σειρά τους όταν αποκρινόμουν ότι όλα αυτά που εκείνοι είδαν ουσιαστικά δεν συνέβησαν στην Ελλάδα ποτέ, όχι τουλάχιστον με την ένταση και τη χρονική διάρκεια που παρουσίαζαν τα δικά τους ανεξάρτητα ΜΜΕ.
Επίσης, με τεράστια έκπληξη συνειδητοποίησα ότι όλοι οι Γερμανοί με τους οποίους συνομίλησα, από τους ταξιτζήδες, τους ναυτικούς στο λιμάνι του Αμβούργου και τους περαστικούς μέχρι τους υπαλλήλους των ξενοδοχείων και των συνεδριακών χώρων, τους ξεναγούς και τους επίσημους εκπροσώπους του δήμου, των περιοδικών, του μουσείων και άλλων δημόσιων και ιδιωτικών οργανισμών και φορέων της Γερμανίας, ήταν εξαιρετικά ευγενείς και σε κανένα σημείο δεν έδειξαν κάποια αντιπάθεια ή αποστροφή για το λόγο ότι ήμουν ένα από τα «κακά παιδιά της Ευρώπης», δηλαδή ένας Έλληνας (Greek ή όντως μεταφραστικά ορθότερα Hellene).
Ένα μήνα περίπου μετά από το ταξίδι μου στο Αμβούργο λόγω του Intellectum, στις 9 Οκτωβρίου 2012, έλαβε η πολυαναμενόμενη επίσκεψη-αστραπή της Μέρκελ στη χώρα μας. Η Γερμανίδα καγκελάριος, ιδιαίτερα αγαπητή σε μας τους περισπούδαστους Έλληνες, οι οποίοι συχνά εξαντλούμε τα αντιρατσιστικά μας αισθήματα απέναντι σε υποδόριες ρήσεις αθλητών για κουνούπια του Δυτικού Νείλου και όχι φυσικά σε άκομψα σχόλια κατά της επίσημης εκπροσώπου ενός ολόκληρου έθνους, «ήρθε, είδε και απήλθε», χωρίς να ικανοποιήσει στ’ αλήθεια κανέναν και χωρίς να μας φανερώσει τον αληθινό λόγο της επίσκεψής της.
(Ποιός ήταν άραγε; Οι επικείμενες γερμανικές εκλογές; Κάποιος άλλος;)
Παρά την συνταγματικά αμφιλεγόμενη απαγόρευση των συναθροίσεων από την συνασπισμένη κυβέρνηση Πασοκ-Δημαρ-ΝΔ στην Αθήνα, ο κόσμος διαδήλωσε μαζικά ακυρώνοντάς de facto τα κυβερνητικά σχέδια που σέβονται παραδειγματικά τα τελευταία τρία χρόνια το ελληνικό Σύνταγμα.

Την παράσταση βέβαια έκλεψε ο Βρετανός διαδηλωτής που γυμνός άρχισε να τρέχει στη Βασιλέως Γεωργίου, ανάμεσα σε άνδρες των ΜΑΤ και να χαιρετά τα πλήθη, ενώ γνώριζε από εκείνα την αποθέωση. Παρά τη σύλληψή του από ενδεδυμένους αστυνομικούς αφέθηκε τελικά ελεύθερος. Ωστόσο, αντίθετη ήταν η περίπτωση του 56χρόνου Αμερικανού που το βράδυ της Τρίτης κυκλοφορούσε ολόγυμνος μπροστά από το Μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη. Εκείνος παραπέμφθηκε σε δίκη και αθωώθηκε τελικά για το αδίκημα της προσβολής της δημοσίας αιδούς λόγω τρέλας στο Μονομελές  Πλημμελειοδικείο των Αθηνών, χωρίς να ομολογήσει πως ο αληθινός λόγος που έτρεχε γυμνός ήταν επειδή η Μέρκελ τους είχε ζητήσει να την συναντήσουν έτσι, δηλαδή ως  δύο ανθρώπους-πουλιά.
Παρά το αρχικό σοκ από τα νέα των διαδηλώσεων και του γυμνού Βρετανού της θαυμαστή, η Γερμανίδα καγκελάριος εμφανίστηκε –μετά τη συγκλονιστική της συνάντηση με τον σπουδαιότερο πρωθυπουργό της Ελλάδας μετά τον Ιωάννη Καποδίστρια, Αντώνη Σαμαρά- ελαφρώς κοκκινισμένη την ώρα της επίσημης συνέντευξης τύπου.
Συγκινημένη σχεδόν, αφού πρώτα δήλωσε ότι «είμαστε εταίροι, είμαστε φίλοι, συνεργαζόμαστε στα πλαίσια της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ» καθώς και ότι δεν επισκέφτηκε την Αθήνα ως «εκπρόσωπος της Τρόικας», αφού «η τριμερής φέρει την αποκλειστική ευθύνη για την αξιολόγηση της προόδου» της Αθήνας, συνέχισε σημειώνοντας με έμφαση ότι γι’ αυτό εργάζεται και η περιβόητη ομάδα (tascforce) του κυρίου Ραιχεχνμπαχ,  η οποία έχει ως μοναδικό στόχο να βοηθήσει την ελληνική κυβέρνηση να εκσυγχρονίσει τη δημόσια διοίκηση.

Κατόπιν, αφού υπογράμμισε ότι το πρωτογενές έλλειμμα έχει μειωθεί από το μείον 10 στο μείον 2%, εξέφρασε την πεποίθηση ότι «υπάρχουν ακόμα πολλά που πρέπει να γίνουν» και πως η χώρα μας «αξίζει τον κόπο να ολοκληρώσει» την «προσπάθεια» που τώρα καταβάλλει.

Συνεχίζοντας μάλιστα, η Άνγκελα Μέρκελ παραδέχτηκε πως «η περίοδος που βιώνει η Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δύσκολη» και ότι ζητούνται από τους Έλληνες «πάρα πολύ σκληρά μέτρα», ωστόσο εμφανίστηκε «πεπεισμένη» ότι τουλάχιστον τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα «ζουν σε ευημερία».

Τέλος, θέλοντας να δώσει έναν τόνο ελπίδας η Άνγκελα Μέρκελ έσπευσε να ευχηθεί «η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ» και να δηλώσει ότι παρά το δυσθεώρητο 50% της ανεργίας για τους Έλληνες νέους σήμερα «αυτός είναι ο σωστός δρόμος» και ότι υπάρχει «φως στο τέλος του τούνελ» γι’ αυτούς.
Κατόπιν όλων των παραπάνω, η Γερμανίδα καγκελάριος ανέβηκε γοργά πάλι πίσω στο αεροσκάφος της επιστροφής, ξελαφρωμένη που οι Έλληνες αποδείχθηκαν εξίσου φιλόξενοι με τους ευγενείς Γερμανούς του Αμβούργου, αν λάβει πρώτα φυσικά κανείς υπ’ όψιν του το ρόλο της ίδιας αλλά και το περιεχόμενο και την ειλικρίνεια των δηλώσεών της.

Έτσι λοιπόν αποδείχθηκε ότι εκτός από τις κοινές εγκληματολογικές μας απόψεις με τους Γερμανούς (σύμφωνα με πρόσφατη και ακόμη αδημοσίευτη έρευνα του ΑΠΘ με το Πανεπιστήμιο της Κολωνίας), έχουμε επίσης και κοινές πολιτισμικές αντιλήψεις.
Ο δρόμος για μια ενωμένη Ευρώπη λοιπόν με κοινές αξίες και πεποιθήσεις παραμένει ακόμη ανοικτός!

—————————————————————————————————————————-
Το άρθρο δημοσιεύτηκε ελαφρώς διαφοροποιημένο στο φύλλο της Φρι Σάντει (Free Sunda y) της 13^ης Οκτωβρίου 2012.

 http://www.intellectum.org/