Πες μου τι να εύχομαι όταν πέφτεις
Σπύρος Γκέλης
Είναι καλοκαίρι. Είσαι σε μια αμμουδιά. Κοιτάς ψηλά. έχεις ένα χέρι
να σου χαϊδεύει την αφή. Έχεις μια κιθάρα να δονεί τα τύμπανά σου.
Είναι ακόμα καλοκαίρι, λες, για να παρηγορηθείς. Κοιτάς ψηλά. Ένα
στερέωμα σε μια γωνιά χάνει τη συνοχή του, αποσυντίθεται σε μέρες
αργίας, τήκεται στο μίσος, εξαχνώνεται σε όλα τα ανυπόληπτα «θα» που
άφησες να σε διαπεράσουν.
Απ’ τον ουρανό δεν πέφτουν αστέρια
πέφτουν άνθρωποι που ‘ρθαν απο χιλιάδες χιλιόμετρα εκτομμύρια κύμματα μακριά
πέφτουν μανάδες που στέλνουν τα παιδιά τους πεινασμένα στο σχολείο
πέφτουν βιβλία που δεν έφτασαν ποτέ σε χέρια μαθητών
πέφτουν αξίες που πάλεψαν γενιές να βάλουν σ’ ένα σχήμα για να ζεις
πέφτουν γραβατωμένοι πολιτικαντήδες που μαλώνουν ποιος θα σε σώσει πρώτος
πέφτουν δακρυγόνα σε κεφάλια παιδιών και σε κορμούς φυλλοβόλων δέντρων
πέφτει ένας φασισμός που νομίζες ότι θα διάβαζες μόνο στα βιβλία
πέφτουν μίζεροι δάσκαλοι, ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι, παπάδες που
κηρύτουν το μίσος, ημιμαθείς συμβουλάτορες, άπληστοι τραπεζίτες,
ανερμάτιστοι καναλάρχες
πέφτει μια χώρα
πέφτουν τα όνειρα, οι μουσικές, οι βόλτες, οι χαρές, οι αγκαλιές, τα τραγούδια, οι δουλειές, οι καλοσύνες, οι αγάπες
πέφτεις. Σε βλέπεις να πέφτεις. Σε νιώθεις να πέφτεις.
Σε νιώθω κι εγώ που πέφτω μαζί σου.
Φθινοπώριασε. Σήκω. Και φύτεψε ένα δάσος με τη βρωμιά που άφησε η πτώση.
Ή έστω κάνε μια ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου