Δυο Αντώνηδες, μια από τα ίδια

Δυο Αντώνηδες, μια από τα ίδια

Παρακολουθώντας τη φρενήρη πορεία των δύο δυνατών χαρτιών της ΔΗΜΑΡ στην κυβέρνηση – του Α. Ρουπακιώτη και του Α. Μανιτάκη – προς τον πλήρη αυτοεξευτελισμό, δεν ξέρει κανείς για ποιο από τα δυο να λυπηθεί περισσότερο: για την κατάντια αυτών των διαλυμένων ηρώων ή μήπως για την οριστική έκπτωση ενός πολιτικού χώρου που είχε άλλοτε σημαία το πολιτικό ήθος και την πολιτική ευαισθησία.

Ο πρώτος, ως υπουργός Δικαιοσύνης, παίζοντας ένα θλιβερό ατομικό μονόπρακτο που δεν αντέχει κανείς πλέον να παρακολουθήσει, παραμένει με ανεξήγητη επιμονή μέλος μιας κυβέρνησης, στην οποία, όπως παραδέχεται αφοπλιστικά, δεν διαμορφώνει καμία ουσιαστική πολιτική.

Και ο δεύτερος, ως υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, διευρύνοντας τα όρια της πολιτικής ανυποληψίας, αντεπιτίθεται σήμερα κατά μέτωπο σε όλες τις δημοκρατικές αρχές και αξίες που υπερασπιζόταν ως συνταγματολόγος με αξιοσημείωτη συνέπεια για πάνω από 30 χρόνια.

Όποια και να ’ναι λοιπόν η απάντηση στο αρχικό ερώτημα, οι άνθρωποι αυτοί αποκαλύπτουν τα όρια της πολιτικής παρακμής και, ως εκ τούτου, δεν μπορούμε παρά να χρωστάμε... ευγνωμοσύνη σ’ αυτούς τους κομματικούς μέτοικους που πούλησαν την ψυχή τους στην εξουσία…

Κατορθώματα

Τις ημέρες που μαινόταν η μάχη κατά του 3ου Μνημονίου, ο ένας Αντώνης, ο Ρουπακιώτης, άφησε σύξυλο το πανελλήνιο παραδεχόμενος χωρίς αιδώ: «Τα μέτρα μού επιβλήθηκαν. Δεν τα υπέγραψα εγώ», ενώ, ίσως για να προλάβει όσους διερωτήθηκαν γιατί δεν παραιτείται, δικαιολογήθηκε: «Πείτε μου εσείς έναν υπουργό ο οποίος να έγραψε ο ίδιος τα μέτρα που υπέγραψε. Δόθηκε μάχη σκληρή. Αλλά τα μέτρα μάς τα επέβαλαν»!... Η πολιτική δειλία συνήθως οπλίζει τα χέρια του κυνισμού…

Ο έτερος Αντώνης, ο Μανιτάκης, πρόσωπο αυτών των άγριων ημερών, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του, ώστε στις στρατιές των ανέργων να προσθέσει κάμποσες χιλιάδες ακόμα προερχόμενους από τους δήμους και το Δημόσιο.

Από την πρώτη ημέρα που πέρασε το κατώφλι του υπουργείου, ο Μανιτάκης διατείνεται ότι δεν πρόκειται να γίνουν απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων – παρά μόνο επίορκων, ρίχνοντας έτσι τη ρετσινιά σε χιλιάδες υπαλλήλους... – και ότι όλες οι ενέργειές του αποσκοπούν στον εξορθολογισμό των υπηρεσιών του Δημοσίου μέσω της κινητικότητας των εργαζομένων, κατόπιν αντικειμενικής αξιολόγησής τους.

Την ίδια στιγμή, θέτει διά νόμου στο καθεστώς της λεγόμενης διαθεσιμότητας κάποιες χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων. Ακόμη και τώρα η υψηλότης του εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα απομακρυνθούν από το Δημόσιο, αλλά, μετά την υπαγωγή τους στο καθεστώς της διαθεσιμότητας για ένα έτος.

Είναι προφανές ότι η συγκεκριμένη ρύθμιση είναι καταφανώς άδικη και κοινωνικά ανάλγητη, δεδομένου, όπως εξηγεί η επικεφαλής του τομέα Εσωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα:

◆ Εφαρμόζεται οριζόντια και δεν αποτελεί προϊόν καμιάς αξιολόγησης. Αποδεδειγμένα ικανά στελέχη, με πολύχρονη προσφορά, εξοβελίζονται από το Δημόσιο.

◆ Αφορά υπαλλήλους συγκεκριμένης κατηγορίας και ειδικοτήτων. Αλήθεια, γιατί υπάλληλοι Δ.Ε. Διοικητικών Κατηγοριών και μόνο αυτοί; Αποτελεί η επιλογή απόρροια κάποιας μελέτης, κάποιας πρότασης ή μήπως θεωρούνται οι συγκεκριμένοι υπάλληλοι πιο «ευάλωτοι» σε σχέση με άλλους που η ενδεχόμενη απομάκρυνσή τους θα οδηγούσε σε κοινωνικές αναταράξεις;

◆ Έως την ύστατη στιγμή οι «εγκέφαλοι» του νομοθετήματος αυξομείωναν τα ποσοστά στα οποία πρέπει να αντιστοιχούν οι εργαζόμενοι Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου (ΙΔΑΧ) που θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας, προκειμένου να εισαχθούν ή να εξαιρεθούν από το καθεστώς συγκεκριμένοι φορείς.

◆ Μένουν στο απυρόβλητο «σημαδιακοί» φορείς με κριτήρια όχι και τόσο αντικειμενικά. Για παράδειγμα, εξαιρούνται εργαζόμενοι του υπουργείου Πολιτισμού, όπου και διέπρεψε κατά την εκεί παρουσία του ο σημερινός πρωθυπουργός σε διορισμούς προσωπικών του φίλων – κατά κύριο λόγο εκ Μεσσηνίας ορμώμενων.

◆ Διαλύει υπηρεσίες πρώτης γραμμής οι οποίες ήταν ήδη υποστελεχωμένες.

◆ Οδηγεί στην οικονομική εξαθλίωση και το κοινωνικό περιθώριο χιλιάδες ανθρώπους με σοβαρά προβλήματα (υγείας, οικογενειακά κ.ά.), ενώ ακόμα και η απαρίθμηση των εξαιρέσεων που θέτει ο νόμος είναι δραματικά ελλιπής. Για παράδειγμα, αναφέρεται η περίπτωση ετοιμόγεννης υπαλλήλου η οποία δεν εμπίπτει σε καμία από τις προβλεπόμενες εξαιρέσεις και έχει ήδη τεθεί σε διαθεσιμότητα, τη στιγμή που η εγκυμοσύνη προστατεύεται ενώ απαγορεύεται η επί τα χείρω μεταβολή του εργασιακού καθεστώτος εγκύου, ακόμη και στις εργασιακές σχέσεις τριτοκοσμικών χωρών!

Κατόπιν εορτής

Στη Βουλή, την περασμένη βδομάδα, όταν ο Μανιτάκης εδέησε να ενημερώσει την αρμόδια επιτροπή κατόπιν εορτής, διαπιστώθηκε με απογοήτευση ότι ο υπουργός, παρά τις αντίθετες διαβεβαιώσεις, δεν λέει την αλήθεια όταν ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα οδηγηθούν σε απόλυση.

Αν πρόθεσή του ήταν όντως να εξορθολογήσει τον δημόσιο τομέα, μέσω των μετακινήσεών τους σε φορείς που έχουν ανάγκη, δεν θα ξεκινούσε τη διαθεσιμότητα από τους πλέον αποδυναμωμένους φορείς του κράτους. Ούτε και θα ξεκινούσε με φτηνούς εκβιασμούς ενώ δεν γνωρίζει ούτε καν τα υπηρεσιακά κενά. Αλήθεια, ποιος φορέας έχει περισσότερη ανάγκη από τις Διευθύνσεις Αλλοδαπών και Μετανάστευσης Αττικής όπου καθημερινά χιλιάδες μετανάστες στοιβάζονται σε ατελείωτες ουρές για ένα μαγικό χαρτάκι; Και με ποια λογική βγαίνουν σε διαθεσιμότητα 58 άτομα από τον συγκεκριμένο φορέα όταν επί σειρά ετών το κράτος – αναγνωρίζοντας την τεράστια ανάγκη για στελέχωση αυτών των υπηρεσιών – νομοθετεί για την κατά παρέκκλιση στελέχωση των Διευθύνσεων Μετανάστευσης;

Η αλήθεια είναι ότι ο υπουργός κάνει συγκεκαλυμμένες απολύσεις. Άλλωστε τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση έχουν αναλάβει συγκεκριμένες μνημονιακές υποχρεώσεις για την απομάκρυνση 150.000 δημοσίων υπαλλήλων έως το 2014. Μετά το πρώτο κύμα των υπαλλήλων ΙΔΑΧ, ακολουθεί θύελλα απομακρύνσεων δεκάδων χιλιάδων μονίμων υπαλλήλων, με κριτήρια που θα τίθενται από τον ίδιο τον υπουργό!

Η αλήθεια επίσης είναι ότι δημιουργείται το έδαφος για μια νέα «πελατεία»: μέσω της θέσπισης μιας διάτρητης διαδικασίας «κινητικότητας», «διαθεσιμότητας» και του τρόπου της (αβέβαιης) επαναφοράς των υπαλλήλων σε υπηρεσίες. Το ισχύον θεσμικό πλαίσιο προκαλεί έκπληξη ακόμη και στους υποψιασμένους, καθώς είναι κυριολεκτικά κομμένο και ραμμένο κατά τον καταστροφικό εθισμό του πολιτικού συστήματος σε μια φαύλη ευνοιοκρατία μιας παραδιοίκησης «πολιτικών γραφείων».

«Διακυβεύεται και η δική μου αξιοπιστία» διαμαρτυρήθηκε στη Βουλή ο Μανιτάκης, απέναντι στη θυελλώδη κριτική που δέχθηκε από την Αριστερά. Σωστό, αλλά δεν βάζεις σε δοκιμασία κάτι που δεν έχεις…

 Το Ποντίκι