Η δασκάλα κόσμημα

Η δασκάλα κόσμημα 

Του Μιχάλη Αλεξανδρίδη

Πώς μπορεί ένας άνθρωπος να μη λυγίσει ακούγοντας την ιστορία της δασκάλας του 21ου δημοτικού σχολείου της Τούμπας, που έχασε τη ζωή της πέφτοντας από την οροφή του συγκροτήματος, όπου ανέβηκε, για να κρεμάσει πολύχρωμα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια;

Πώς μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυά του, μαθαίνοντας το πώς γράφηκε η τραγωδία, με το διευθυντή να προσπαθεί να την αποτρέψει από την παράτολμη απόπειρα και την ίδια να θέλει με κάθε τρόπο να δώσει χαρά στους μικρούς μαθητές και να τους κάνει να νιώσουν ξεχωριστοί, έχοντας το πιο όμορφα στολισμένο σχολείο;

Πώς μπορεί να μην καταρρεύσει πληροφορούμενος ότι η Ελευθερία Ρούσου είχε δύο παιδιά, δύο κοριτσάκια, που φοιτούν στο σχολείο; Χθες δύο φορές άρχισα να γράφω για την Ελευθερία και τις δύο δεν άντεξα και σταμάτησα. Ήταν αυτά καθαυτά τα γεγονότα που με παρέσυραν σε μία αβάσταχτη συναισθηματική φόρτιση, είναι και ότι ένιωσα μια κάποια ταύτιση με την τραγική ιστορία, καθώς διαρκώς με περιτριγύριζε η ανάμνηση των συχνών επισκέψεών μου κάπου τη δεκαετία του ’70, όταν η δασκάλα μητέρα μου -συνταξιούχος σήμερα- για αρκετά χρόνια εργαζόταν στο σχολείο της Ελευθερίας, το οποίο τότε ονόμαζαν «τενεκεδένιο» προφανώς λόγω των… υλικών κατασκευής του τα προγενέστερα χρόνια.

Πέρα από τη συγκίνηση για τον άδικο χαμό της συζύγου, μητέρας και δασκάλας η τραγωδία του 21ου δημοτικού σχολείου ανέδειξε και ακόμη μία τεράστιας σημασίας αλήθεια: ότι ακόμη και σήμερα, που η κρίση και οι στερητικές πολιτικές των μνημονίων λιάνισαν τα εισοδήματα των μισθοσυντήρητων και τσάκισαν το κύρος των δημοσίων υπαλλήλων, υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν το λειτούργημά τους.

Που δεν κάνουν ό,τι κάνουν, επειδή είναι υποχρεωμένοι από τα συμβατικά καθήκοντά τους ούτε επειδή πληρώνονται αδρά γι’ αυτό, αλλά γιατί έτσι αντιλαμβάνονται την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία και στο υπό την ευρεία έννοια αποκαλούμενο δημόσιο συμφέρον. Σε αντίθεση με τους πάμπολλους συμπολίτες μας που αξιοποιώντας κάθε προσφερόμενο μέσο κατάφεραν να… βολευτούν στο δημόσιο κι έκτοτε λουφάρουν, εκμεταλλεύονται τη θέση τους, βασανίζουν τους πολίτες και κοροϊδεύουν την κοινωνία υπάρχουν και αρκετά -θέλω να πιστεύω- διαμάντια, στα οποία η αίσθηση της ευθύνης είναι ασύγκριτα ισχυρότερη από την αίσθηση του συμφέροντος και της ιδιοτέλειας.

Άνθρωποι που δεν συναρτούν τον τρόπο άσκησης των καθηκόντων τους από το βαθμό ικανοποίησής τους από την αμοιβή τους ή από τον έλεγχο και την απειλή τιμωρίας των προϊσταμένων τους.

Άνθρωποι που κάνουν ό,τι κάνουν αθόρυβα, χωρίς να επιδιώκουν αναγνώριση και ανταμοιβή, αλλά επειδή απλά έτσι νιώθουν πως υπηρετούν την κοινωνία και κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους.

Η Ελευθερία, για να προσφέρει συγκινήσεις στους μαθητές της, για να τους δώσει χαρά και να ζεστάνει την καρδούλα τους, έθεσε σε κίνδυνο και την ίδια της τη ζωή. Θα τη θυμόμαστε ως φωτεινό παράδειγμα στον κόσμο της αρπαχτής, του συμφέροντος και της ελάχιστης δυνατής προσπάθειας στον οποίο ζούμε.

 http://www.makthes.gr/news/opinions/97247/