Περί αστοχίας… 

Του Θ. Μαρουλιάδη

Το Σεπτέμβριο, νομίζω την επόμενη μέρα των κινητοποιήσεων στη ΔΕΘ, χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στις Σκουριές ενάντια στο έγκλημα της “Ελληνικός Χρυσός”. Χιλιάδες άνθρωποι ανέβηκαν πάνω στο βουνό αποφασισμένοι να δώσουν μάχη για τη γη και την ελευθερία, για το αύριο και το σήμερα, για τους ίδιους και για τα παιδιά τους. Χιλιάδες άνθρωποι στάθηκαν απέναντι στις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Χιλιάδες άνθρωποι αποφασισμένοι που ο ιδιωτικός στρατός του Μπόμπολα και των Καναδών τους εμπόδισε να βαδίσουν, τους έπνιξε στα δακρυγόνα για να τους κρατήσει μακριά από τον τόπο του εγκλήματος.

Ενός εγκλήματος το οποίο, προφανώς από σύμπτωση, έχει την υπογραφή του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, που προφανώς, ως υπουργός Περιβάλλοντος, ποτέ δεν διάβασε τη μελέτη περιβαλλοντικών επιπτώσεων της επένδυσης. Απλά την υπέγραψε, προφανώς, γιατί έτσι του είπε να κάνει ο Μπόμπολας. Χιλιάδες άνθρωποι και μεταξύ τους ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος, ένας κοινωνικός αγωνιστής από την Καστοριά που στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ και εκλέχθηκε βουλευτής γιατί αυτό ήθελαν οι Καστοριανοί που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Σε εκείνη τη διαδήλωση τον Βαγγέλη τον πέτυχαν τα δακρυγόνα της αστυνομίας, νομίζω στην ωμοπλάτη. Θα μπορούσαν να τον πετύχουν στο πρόσωπο, να του βγάλουν κανένα μάτι. Θα μπορούσαν να τον πετύχουν στο δόξα πατρί και να είχαμε άλλα… Ο τραυματισμός ενός βουλευτής της Αριστεράς σε μία διαδήλωση είναι αντικειμενικά είδηση και αυτό είναι απόλυτο όσο ξεφτιλισμένο και να είναι το μιντιακό σύστημα κάποιας χώρας.

Ένας τραυματισμένος βουλευτής της Αριστεράς σε μία διαδήλωση είναι είδηση τόσο στη Νορβηγία όσο και στην Τουρκία, τόσο στην αρχή του διαβόλου όσο και στο τέρμα του θεού. Στην Ελλάδα όμως δεν ήταν. Ο τραυματισμός του Βαγγέλη πέρασε ως είδηση μόνο στα εναλλακτικά μέσα πληροφόρησης και αντιπληροφόρησης. Αυτό δεν με χάλασε καθόλου αφού έδειξε ότι το μιντιακό σύστημα στην Ελλάδα δεν είναι μόνο ξεφτιλισμένο, είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι χωρίς προσχήματα ένας απροκάλυπτος μηχανισμός προπαγάνδας, κατασκευής συναίνεσης, τρομοκρατίας των από τα κάτω και παραγωγής ψεύδους. Έτσι το Σεπτέμβριο η “κοινή γνώμη” των μεσαίων στρωμάτων δεν έμαθε τίποτα για τον Βαγγέλη.

Αυτό άλλαξε πριν από μερικές μέρες, όταν ο Βαγγέλης, ο σύντροφος Βαγγέλης, δήλωσε στη Βουλή (γουστάρω!) πως οι επιθέσεις κατά των κατειλημμένων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων γίνονται γιατί οι από τα πάνω ξέρουν ότι αυτοί οι χώροι μπορούν να γίνουν εφαλτήρια μίας κίνησης που θα τους πάρει και θα τους σηκώσει. Το μιντιακό σύστημα “τσίμπησε” το θέμα και να σου ο Βαγγέλής έγινε πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Και επειδή αν έχεις σταθεί αποφασισμένος μπροστά στα ΜΑΤ και αν έχεις φαει δακρυγόνο στη μάπα δεν μασάς από λάκιδες, ο Βαγγέλης τους είπε για τις αναφορές που έχει στον αναρχισμό και τις απόψεις του για την άμεση δημοκρατία. Το μιντιακό σύστημα τα “έκανε πάνω του” από τη χαρά του. 

Βρήκε στόχο για δεύτερη φορά πάνω στο σώμα του Βαγγέλη, τον “αναρχικό βουλευτή” του ΣΥΡΙΖΑ”. Γέλασα πολύ όταν το άκουσα και θυμήθηκα μία παλιά αφίσα με τον Γκάι Φοκς – έναν αιώνα πριν το V for Vendetta - που έγραφε “ο μόνος βουλευτής που μπήκε στο κοινοβούλιο με καλές προθέσεις”. Κι ας ήταν ο καημένος ο Γκάι ένας φανατικός καθολικός (και όχι αναρχικός) που τα είχε βάλει με τον προτεστάντη βασιλιά Ιάκωβο τον Πρώτο… Σε γενικές γραμμές και πάλι το γούσταρα, γιατί αν σε αυτή τη ζωή δεν σπάσεις και την πλάκα σου με τους ισχυρούς, τότε γάμα τα, θα σε πάρει από κάτω. Το τι είπε ο στόμας τους τα άκουσες… Όλη η παράταξη της Ενωμένης Δεξιάς ανέβηκε στα κεραμίδια, σαν να είχε δει ένα ποντίκι τεραστίων διαστάσεων, ουρλιάζοντας από τη μία υστερικά ακατάληπτα πράγματα και από άλλη πουλώντας τσαμπουκά, σαν έτοιμη από καιρό, για τον επόμενο γύρο ενός εμφυλίου πολέμου. Πραγματικά γέλασα με τη ψυχή μου.

Αλλά τα γέλια μου κόπηκαν και παραλίγο να μου κοπούν και τα γόνατα. Εντάξει καρντάση, την πολιτική οικονομία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ την καταλαβαίνω. Καταλαβαίνω πως ο δημόσιος λόγος, της ηγεσίας, δεν μπορεί να ταυτίζεται με κάτι που δεν μπορεί να ταυτιστεί, ούτε μπορεί, η ηγεσία, να παριστάνει κάτι που δεν είναι. Αλλά τα περί αστοχίας και απειρίας του Βαγγέλη με πείραξαν. 

Η φάση που ζούμε και η ευθύνη που νιώθουμε για να αλλάξουν τα πράγματα, η αγωνία να ρίξουμε τους από τα πάνω, να πατήσουμε στο λαιμό το σύστημα της διαπλοκής και της διαφθοράς, να γίνουμε από μία χούφτα μία γροθιά, να τους πάρουμε, να τους σηκώσουμε και να τους στείλουμε στο διάολο, δεν έχει να κάνει με κάποια ευστοχία, με κάποια εμπειρία. Έχει να κάνει με το πώς συντονίζεται η οργή μας, η οργή μας και η αγάπη μας. Έχει να κάνει με τη διεκδίκηση μίας καλής διακυβέρνησης, όπου ο λαός θα κυβερνάει, ο άστοχος και ο άπειρος λαός, και η κυβέρνηση θα τον υπακούει. Αν θυμάμαι καλά, ο Τσίπρας στην Πανελλαδική είπε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να γίνει ένα κόμμα των ειδικών, αλλά ένα κόμμα των “χωρίς”, άρα και των “χωρίς” στόχους και πείρα. 

Αν δεν κάνω λάθος, η εξεγερμένη αξιοπρέπεια, η εξεγερμένη αξιοπρέπεια των χιλιάδων πάνω στις Σκουριές, των πνιγμένων από τα χημικά σε κάθε διαδήλωση, των κυνηγημένων σε όλες τις πλατείες, δεν ζητάει συμπάθεια και κατανόηση από τον κάθε Χατζηνικολάου. Δεν αναζητά δικαιολογίες στο… νεαρό της ηλικίας. Δεν θέλει να συμβιβαστεί, δεν θέλει “να τα βρούμε”. Μπορεί ακόμα και η εξεγερμένη αξιοπρέπεια να καταλαβαίνει την πολιτική οικονομία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα σταματήσει να ζητάει ολόκληρο το γαμημένο το φουρνάρικο και όχι ένα καρβέλι ψωμί. Γκέγκε;

 http://www.alterthess.gr/