οι τρεις προϋποθέσεις της νίκης

BadArts

φίλες και φίλοι, καλημέρες

    “Η κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει” - αυτή είναι η διαπίστωση που αρχίζει να επικρατεί και να διαδίδεται μεταξύ των Υποτελών μισθωτών της εκτέλεσης. Τί κάνει; Τί βρίσκει;

    Τέσσερα χρόνια ήττας, η μία μετά την άλλη· ένα ακατάπαυστο ανηλεές σφυροκόπημα, μία διαρκής αδίστακτη επίθεση με καταιγιστικά πυρά, με σκοπό την αρπαγή του κοινωνικού πλούτου που απολαύουν οι Υποτελείς Παραγωγοί – αυτά κάνει. Και θα συνεχίζει να τα κάνει. Η σαστιμάρα, η ταραχή, ο φόβος, η αμηχανία και η σύγχυση του Υποτελούς είναι τα άμεσα αποτελέσματα της βίαιης και ανοικτίρμονος επέλασης του Κυρίου ημών. Κι όσο πιο ταραγμένος και σαστισμένος είναι ο Υποτελής τόσο πιο πολύ ο Κύριος ξεθαρρεύει, τόσο πιο πολύ βγαίνει στην επίθεση και ορμά ακάθεκτος. 

    Παρατηρώ ότι οι Υποτελείς αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι η κυβέρνηση βρίσκει και τα κάνει. Την έχω ακούσει πολλές φορές αυτή την πρόταση τους τελευταίους μήνες, διατυπωμένη με πολλούς τρόπους (“ἐμείς φταίμε’, “άμα τουρλωθείς, θα σε γαμήσουν’, κλπ). Όλες αυτές οι εκφράσεις δηλώνουν ότι ο Κύριος είναι ισχυρός και επιτυγχάνει τη μια εντυπωσιακή νίκη μετά την άλλη εξ αιτίας της αδυναμίας των Υποτελών. Θεωρώ ότι οι προτάσεις  αυτές σηματοδοτούν την αρχή μιας μακράς διάρκειας διαδικασίας που θα λήξει με την ενότητα των Υποτελών μισθωτών της εκτέλεσης. 

Η ενότητα των Υποτελών είναι η μία από τις τρεις προϋποθέσεις της απόκρουσης κατ” αρχήν της επίθεσης του Κυρίου και κατόπιν της νίκης.  

Εάν δεν ενωθούμε, η μία ήττα θα διαδέχεται την άλλη εις το διηνεκές. Τώρα δεν είμαστε ενωμένοι – αυτό βρίσκει ο Κύριος, το Κράτος, η κυβέρνηση. Μπορούμε να ενωθούμε; Ποιοί να ενωθούμε; Πώς; Ποιοί δεν θέλουν να ενωθούμε;

    Εάν, φίλες και φίλοι, δεν πίστευα ότι μπορούμε να ενωθούμε, δεν θα έγραφα ούτε μία λέξη. Δεν πιστεύω εις ένα Θεόν Πατέρα Παντοκράτορα, πιστεύω στη συνεργασία μεταξύ των Υποτελών και στις δημιουργικές ικανότητές τους. Εσείς μπορεί να μην πιστεύετε – αυτό όμως με αφήνει παντελώς αδιάφορο, παντελώς. (Φεύγουν τα παιδιά για το μαντρί και επιστρέφω). Ο Κύριος, οι καπιταλιστές της παραγωγής και του χρήματος, φροντίζουν να είμαστε διαιρεμένοι, γνωρίζουν ότι όταν είμαστε διαιρεμένοι είμαστε απομονωμένοι, είμαστε φοβισμένοι και αποβλακωμένοι. Εάν η διαίρεση αρθεί, θα αρθεί ιαι ο φόβος και η αποβλάκωση. Ή, εάν αρθούν ο φόβος και η αποβλάκωση, θα αρθεί και η διαίρεση.

Αγανακτώ και θλίβομαι όταν ακούω και διαβάζω να συκοφαντούνται και οι επιτιμούνται οι απεργίες διότι αναπαράγεται και διαιωνίζεται ο χωρισμός – αντί να ασκείται κριτική. Ο Κύριος δεν θέλει να μας δει ενωμένους, θα κάνει το κάθε για να μην το δει· ενωμένους δεν θέλουν να μας δουν ούτε τα μεσαία τα μικροαστικά στρώματα ούτε οι αυταπασχολούμενοι (ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή ως η πολιτική έκφρασή τους) όσο και να έχουν πάρει την κατηφόρα της κοινωνικής καθόδου προς τον Άδη. 

Ποιοί όμως να ενωθούμε;  Να ενωθούμε οι εργαζόμενοι (μισθωτοί της εκτέλεσης, και του ιδιωτικού και του κρατικού/δημόσιου τομέα) και οι άνεργοι· και οι συν αυτοίς (νέοι, συνταξιούχοι, ασθενείς, κ.α.). Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Θεωρώ ότι υπάρχει μόνο ένας τρόπος:  να βρούμε αυτό που μας ενώνει, να βρούμε δηλαδή μια κοινή επιδίωξη, έναν γενικά αποδεκτό σκοπό, μία πρόταση που η υλοποίησή της θα επιλύει προβλήματα όλων μας. Εάν δεν διατυπωθεί αυτή η πρόταση, η λύση, δεν πρόκειται ποτέ να ενωθούμε. Η γνώμη μου είναι ότι η πρόταση, η κοινή επιδίωξη, ο κοινός σκοπός είναι το εικοσάωρο και ο μισθός για όλους: η υλοποίηση θα επιλύσει προβλήματα όλων μας.

Αυτή είναι η δική μου πρόταση. Άλλες προτάσεις δεν ακούω, οπότε δεν γίνεται και καμιά συζήτηση. Ενδέχεται να εμφανιστούν κι άλλες, οπότε πιθανόν να καταλήξουμε σε κάποια. Αργά και βασανιστικά. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος τρόπος, πιο σύντομος. Η εξέγερση. Και πάλι ενδέχεται, το συγκολλητικό στοιχείο, η κοινή πρόταση και επιδίωξη να εμφανιστεί και να διαδοθεί ταχύτατα κατά τη διάρκεια κάποιας εξέγερσης, κι αν εμφανιστεί, η εξέγερση (που πάντα ηττάται και πάντα είναι σύντομη)  θα μετεξελιχτεί σε επανάσταση (που πάντα νικάει και πάντα είναι μακράς διάρκειας, μιας και επιφέρει μόνιμες αλλαγές σε πολλά επίπεδα). Υπάρχει κι ένας άλλος τρόπος: οι εκλογές. Μετά από μια εξέγερση, η εκτόνωση που επιχειρείται με τις εκλογές μπορεί να αποφευχθεί εάν οι εκλογές χρησιμοποιηθούν ως δημοψήφισμα.  

Για να αποκρούσουμε λοιπόν την επίθεση του Κυρίου και να νικήσουμε πρέπει να ενωθούμε· δεν θα ενωθούμε εάν δεν διατυπώσουμε μια πρόταση που η υλοποίησή της θα επιλύει προβλήματα όλων μας: οι εργαζόμενοι θα εργάζονται λιγότερο και οι άνεργοι θα εργαστούν. Και οι υπόλοιποι (σπουδαστές, γονείς, συνταξιούχοι, ασθενείς, ανήμποροι)  θα έχουν πρόσβαση στον κοινωνικό πλούτο μέσω ενός μισθού. Αυτές είναι οι δύο προϋποθέσεις της νίκης. Ικανές συνθήκες αλλά όχι επαρκείς: υπάρχει άλλη μία.

    Δεν αρκεί να είμαστε ενωμένοι, δεν αρκεί να γνωρίζουμε για ποιο πράγμα πολεμάμε, χρειάζεται και να γνωρίζουμε  να πολεμάμε.

Εκείνο που είναι βέβαιο, πάντα κατά τη γνώμη μου, είναι ότι δεν πρέπει να πολεμήσουμε όπως πολεμήσαμε μέχρι τώρα, μιμούμενοι δηλαδή τον Κύριο για ένα και μοναδικό λόγο: και να θέλουμε δεν μας παίρνει να τον μιμηθούμε, μιας κι έχει εξασφαλίσει συντριπτική οπλική υπεροχή.

Με άλλον τρόπο πρέπει να πολεμήσουμε κι αυτόν τον τρόπο πασχίζω να φέρω στο προσκήνιο.

 http://www.badarts.gr