Για το σχέδιο αξιολόγησης εκπαιδευτικών

Για το σχέδιο αξιολόγησης εκπαιδευτικών

Δεν ξέρω τι πάνε ακριβώς να κάνουν, αλλά φαντάζομαι ότι οι ίδιοι γνωρίζουν, αφού όπως διαβάζω στο άρθρο 2 “σκοπός της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η βελτίωση της ποιότητας του εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας”. Εδώ η λέξη βελτίωση και όφελος σαν αυτονόητες αρχές, σαν αυτοδίκαιες αξίες, λες και δεν χρήζουν επιστημονικής υποστήριξης ή τουλάχιστον εννοιολογικής διασαφήνισης, οπότε τίθενται δίκην apriori καντιανών κατηγοριών ως βάση ενός συστήματος που διατείνεται ότι τις υπηρετεί, και ας μην μπαίνει στον κόπο να μας εξηγήσει πώς τις εννοεί. 

“Σύστημα” είπα; Κι όμως πιο πολύ για τερατούργημα μου φαίνεται, χειρότερο ακόμη από αυτό των πειραματικών σχολείων – όπου ακόμα τρέχουν οι συνάδελφοι (ειδάλλως θα χάσουν την οργανική τους) για να μαζέψουν βεβαιώσεις από κάθε απίθανο σεμινάριο – για ένα δαιδαλώδες παζλ που φορτώνει πρόσθετη χαρτούρα στη χαρτούρα του σχολείου και πρόσθετη γραφειοκρατία στη γραφειοκρατία του σχολείου, για να σπαταλήσει τελικά τεράστιο χρόνο και δυνάμεις, που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να διοχετευθούν στην ίδια την εκπαιδευτική πράξη.

Έχουμε λοιπόν ένα σύνολο από ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια που καταλήγουν στο κακόηχο αρκτικόλεξο ΤΒ (Τελική Βαθμολογία) πίσω από το οποίο κρύβεται ένας περίπλοκος μαθηματικός τύπος [ΣΚτ1* ΒΚτ1+ ΣΚτ2* ΒΚτ2+ ΣΚτ3*ΒΚτ3 + ΣΚτ4*ΒΚτ4+ ΣΚτ5*ΒΚτ5}/5] (όπου, ΒΚτ: Βαθμός κατηγορίας που προκύπτει από το μέσο όρο της βαθμολογίας κάθε κριτηρίου της και ΣΚτ: Συντελεστής κατηγορίας κριτηρίων), που αποτιμά την εκπαιδευτική και διοικητική ικανότητα του εκπαιδευτικού διαβαθμίζοντάς τον στις κατηγορίες του ελλιπούς (0-30 βαθμοί), του επαρκούς (31-60 βαθμοί), του πολύ καλού (61-80) και του εξαιρετικού (81-100 βαθμοί).

Δεν θα σταθώ στην ευκολία με την οποία ποσοτικοποιούνται ποιοτικά μεγέθη (π.χ. διαπροσωπικές σχέσεις και προσδοκίες, παιδαγωγικό κλίμα στη σχολική τάξη, οργάνωση της σχολικής τάξης κτλ.) ούτε στην υψηλή υποκειμενικότητα που ελλοχεύει στην αξιολογική διαδικασία, ανοίγοντας και αυτό ακόμα το ενδεχόμενο ενός οργίου αυθαιρεσιών ούτε στην εκφοβιστική διάσταση που υποκρύπτει το κομμάτι της διοικητικής αξιολόγησης, γιατί στην προκειμένη περίπτωση δεν θέλω να εστιάσω στα επιμέρους. Το σύνολο είναι που εδώ με ενδιαφέρει.

Δεκαετίες πριν το σκιαγράφησε παραστατικά ο Κάφκα στον Πύργο του: μια πανίσχυρη εξουσία που υφίσταται όχι δια της φυσικής της παρουσίας αλλά δια των συμβόλων, της απειλής και του φόβου, σμπαραλιάζοντας με ενοχές τις συνειδήσεις και καταρρακώνοντας με απειλές τα φρονήματα. Εν ολίγοις, πάρτε τον παλιό επιθεωρητισμό και αθροίστε τη σύνδεση της αξιολόγησης με το μισθολογικό κλιμάκιο και τη βαθμολογική εξέλιξη και θα έχετε το πνεύμα του σχεδίου που έχει υποβληθεί προς συζήτηση.  Εννοώ με άλλα λόγια: σκυμμένους ώμους εκπαιδευτικών, αυλές έξω από το γραφείο του διευθυντή, ασκήσεις οσφυοκαμψίας ενώπιον του σχολικού συμβούλου και πισώπλατες μαχαιριές ανάμεσα σε συναδέλφους της ίδιας ειδικότητας.

 http://ixnilasies.blogspot.gr/2013/01/blog-post_22.html