O 27χρονος Πακιστανός και οι δύο άνδρες…
Του Γιώργου Κατσαμπέκη
Τα ξημερώματα της 17ης του Γενάρη δολοφονήθηκε ο Σαχτζάτ Λουκμάν, ένας 27χρονος μετανάστης εργαζόμενος από το Πακιστάν. Απ’ ότι φαίνεται η δολοφονία του έγινε με μοναδικό κριτήριο αυτό του χρώματος του δέρματός του, ή της γλώσσας που μιλούσε, ή του θεού στον οποίο προσεύχονταν. Εκτός αν θεωρήσει κανείς πιο λογική τη δικαιολογία των δραστών ότι τους «έκλεισε τον δρόμο» με το ποδήλατο, διαπληκτίστηκαν, και φτάσαμε τελικά στο φονικό. Στη ΝΕΤ είπανε ότι Λουκμάν «έχασε τη ζωή του», λες και η ζωή είναι κομπολόι να το «χάσει» κανείς στο δρόμο για τη δουλειά· δεν είπαν πάντως ότι δολοφονήθηκε.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς τον τόνο και τη φρασεολογία των ΜΜΕ στην περίπτωση της δολοφονίας 44χρονου Έλληνα από αλλοδαπούς τον Μάιο του 2011 στην Αθήνα, για να καταλάβει πώς αποτιμάται η αξία της κάθε ανθρώπινης ζωής που «χάνεται». Στην πρώτη περίπτωση είχαμε «άγρια δολοφονία», «αποτρόπαιο έγκλημα». Στην δεύτερη μια ζωή που «χάθηκε». Το ειδησεογραφικό in.gr, επιδεικνύοντας ανάλογο τακτ με την ΝΕΤ, θα αναφέρει τους δράστες ως «Δύο άνδρες, 25 και 29 ετών». Η αναφορά στην εθνικότητα των δραστών φαίνεται πως κρίνεται περιττή ή αδιάφορη …όταν οι δράστες είναι Έλληνες.
Επιπλέον, σύμφωνα με το δελτίο τύπου της αστυνομίας, στο σπίτι του ενός εκ των δύο δραστών βρέθηκαν «πενήντα (50) προεκλογικά φυλλάδια πολιτικού κόμματος». Η αστυνομία τηρεί τα προσχήματα εδώ. Δε θέλει να δυναμιτίσει το κλίμα και να μπλεχθεί σε «πολιτικά παιχνίδια», λέγοντας πως το πάκο από τα φυλλάδια ήταν της Χρυσής Αυγής. Η ΝΕΤ προτίμησε επίσης να φερθεί «υπεύθυνα» και να μιλήσει, όπως ακριβώς και η αστυνομία, γενικά και αόριστα για «φυλλάδια πολιτικού κόμματος». Αν και υποθέτουμε πως οι πολύ καλοί δημοσιογράφοι της είχαν ήδη κάνει ρεπορτάζ και γνώριζαν πολύ καλά περί ποίου κόμματος επρόκειτο.
Στα σπίτια των δραστών (πάντα σύμφωνα με την αστυνομία) βρέθηκαν: «Tρία (3) στιλέτα τύπου πεταλούδα . Ένας (1) σουγιάς. Μία (1) μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή. Ένα (1) αεροβόλο πιστόλι. Μία (1) σιδερογροθιά. Πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων. Δύο (2) σφαίρες πολεμικού τυφεκίου. Δύο (2) ξύλινα ρόπαλα. Μία (1) σφεντόνα».
Ας κάνουμε ένα άλμα εδώ και ας θυμηθούμε, μεταξύ πολλών άλλων, το κυβερνητικό και μηντιακό υπερθέαμα περί «ανομίας» που στήθηκε το τελευταίο διάστημα γύρω από κατειλημμένους κοινωνικούς χώρους και την υποτιθέμενη σύνδεσή τους με την γενικευμένη βία και την τρομοκρατία. Ας θυμηθούμε τη δημοσίευση των φωτογραφιών και τη διαπόμπευση των εκδιδόμενων οροθετικών γυναικών από το υπουργικό δίδυμο Λοβέρδου-Χρυσοχοΐδη. (Οι «νοικοκυραίοι» που θέλανε να συνευρίσκονται με τις εκδιδόμενες χωρίς προφυλάξεις, και πληρώνανε γι αυτό, ήταν –σύμφωνα με την «επίσημη» ανάγνωση– «σωστοί Έλληνες οικογενειάρχες». Ο κίνδυνος ήταν μην μολυνθεί η «ελληνική οικογένεια» από τις μιασματικές ξένες. Ελάχιστοι εκ των πολιτών/τηλεθεατών θα μάθουν για τις γυναίκες που πρόσφατα αθωώθηκαν και τις υπόλοιπες που θα αθωωθούν αύριο. Η ρετσινιά μένει). Ας θυμηθούμε τέλος τις φωτογραφίες και τα στοιχεία των συλληφθέντων διαδηλωτών της 26ης Σεπτεμβρίου του 2012 που δημοσίευσε η ελληνική αστυνομία και που βαπτίστηκαν «ταραχοποιοί», «κουκουλοφόροι» και «τρομοκράτες» από την κυβέρνηση πριν καλά-καλά περάσουν την πόρτα του κρατητηρίου. (Τεκμήριο αθωότητας τέλος!).
Ένας κακοπροαίρετος θα μπορούσε να αναρωτηθεί: (1) Γιατί δεν εξέφρασε τον αποτροπιασμό της και δεν καταδίκασε αμέσως τη δολοφονία ως έγκλημα ρατσιστικού μίσους η κυβέρνηση; Υποθάλπει άραγε τη ρατσιστική βία και ανομία; Η στήριξη, την ίδια μέρα, πολλών εκ των βουλευτών της ΝΔ στη Βουλή της πρότασης της Χρυσής Αυγής για την προανακριτική ήταν τυχαία, ή μήπως σημαίνει αποδοχή και νομιμοποίηση τελικά του (κοινοβουλευτικού πια) ναζιστικού άκρου; (2) Γιατί δεν εδόθησαν στη δημοσιότητα από την ελληνική αστυνομία οι φωτογραφίες των φερόμενων ως Χρυσαυγιτών και προσεσημασμένων δραστών της δολοφονίας; Μήπως επειδή αντικείμενα όπως στιλέτα, σιδερογροθιές και ρόπαλα, που βρέθηκαν στο σπίτι τους δεν θεωρήθηκαν τόσο επικίνδυνα και δυνάμει εγκληματικά όσο μερικά άδεια μπουκάλια μπύρας που αρκούν για να στιγματιστούν οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι και οι καταλήψεις ως «κέντρα ανομίας»;
Αλλά εμείς δεν είμαστε κακοπροαίρετοι. Δε θα αναρωτηθούμε. Ξέρουμε καλά άλλωστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου