Αυτοσχέδια αγριότητα
Του Παντελή Μπουκάλα
Επειδή ο Αϊνστάιν έχει πάντα δίκιο, από το ολυμπιακό 2004 μας χωρίζουν μόλις εννιά χρόνια με βάση το τυπικό ημερολόγιο, αλλά ένας αιώνας με γνώμονα όσα έχουν συμβεί γύρω μας και μέσα μας: Από τη «χαρά και την περηφάνια», καλλιεργούμενες από τα Μέσα και επιδοτούμενες από την κυβέρνηση και την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, βρεθήκαμε με τη θηλιά των δανείων, την ανεργία, τη γενική φθίση και την κατάθλιψη. Στο πάρτι εκείνο (οι «πίστες» του οποίου κατάντησαν πανάκριβοι σκελετοί) δεν είχαν συμμετάσχει όλοι, κι ας λένε ό,τι θέλουν οι «μαζιταφαγαμεϊστές» όπως ο κ. Πάγκαλος. Ισως κάποτε αποκαλυφθεί ότι ακόμα και κάμποσοι εθελοντές ήταν κομματόπουλα που έπαιρναν το κατιτίς τους από μυστικά κονδύλια, αλλά και πάλι αυτά ήταν ψιλά. Τα πολλά πήγαν αλλού. Εκεί που πηγαίνουν συνήθως.
Τότε λοιπόν, και για τις τεχνητά διογκωμένες «ανάγκες της ασφάλειας», δαπανήσαμε πάνω από ένα δισ. ευρώ για αντιτρομοκρατική προφύλαξη (το ακριβές κόστος δεν θα προσδιοριστεί ποτέ, παλιά ιστορία). Και πάλι καλά θα πείτε, αν το συγκρίνουμε με τα δυόμισι δισ. του Λονδίνου και τα έξι του Πεκίνου. Ναι, μόνο που η Κίνα είναι Κίνα, η Αγγλία Αγγλία και η Ελλάδα αυτή που ξέρουμε, όμηρος των δανείων από τα χρόνια του Αγώνα και της ανεξαρτησίας. Ανάμεσα στ’ άλλα, λοιπόν, δώσαμε χουβαρνταλίδικα και 250; 260; 270;, διακόσια τόσα εκατομμύρια ευρώ τέλος πάντων, για το σύστημα C4I (Σι-Φορ-Αϊ), γνωστότερο έκτοτε ως «συμφοράι», αφού η σκανδαλώδης μη λειτουργικότητά του αποδείχθηκε αμέσως. Η χρεοκοπία μας, το ξέρουμε πια, έχει και τη σοβαρότατη ολυμπιακή αιτία της.
Αθήνα, Πεκίνο, Λονδίνο εξοπλίστηκαν αποκτώντας ό,τι πιο προηγμένο τεχνολογικά με τον φόβο ότι ίσως γίνονταν στόχος φανταχτερών, σοφιστικέ τρομοκρατικών επιθέσεων, σαν αυτές που βλέπουμε σε σίριαλ και ταινίες, όπου το Καλό θριαμβεύει πάντοτε, μετερχόμενο συχνά τις μεθόδους του Κακού. Η άγρια τρομοκρατική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, αταύτιστη μέχρι στιγμής (ακροδεξιοί «αντικρατιστές» ή παρακλάδι της Αλ Κάιντα, κατά τα αρχικά σενάρια), ξανάδειξε με αιματηρή ευκρίνεια ότι το σοβαρότερο πρόβλημα είναι η χαμηλής τεχνογνωσίας τρομοκρατία, που αυτοσχεδιάζει με ξυπνητήρια, καρφιά, σκάγια και λεπίδες, και όχι η κινηματογραφικής συλλήψεως. Και πιο επικίνδυνη δεν είναι η εισαγόμενη, αλλά η εγχώρια, γιατί είναι μόνιμη, η πυροδότησή της δεν προαπαιτεί πάντα ιδιαίτερους συμβολισμούς, οι δε εκφραστές της μπορεί να είναι οι συνήθως αποκαλούμενοι «άνθρωποι της διπλανής πόρτας», που δεν έχουν φοιτήσει σε (υπαρκτές ή μη) υπερσχολές τρομοκρατικής δράσης, αφού αρκούν λίγες επισκέψεις στη μεγάλη και δωρεάν σχολή του ίντερνετ.
Για να το συνδέσουμε με τα δικά μας, το θέμα είναι πάντοτε οι χύτρες, που δεν τις πιάνουν τα σιφοράι, οι υπερκάμερες, τα αερόστατα. Και οι οποίες, για να ξαναμνημονεύσουμε το ολυμπιακό Λονδίνο, δεν απασχολούν πράκτορες του ύψους ενός Τζέιμς Μποντ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου