Εξουσία και συνδικαλισμός

Εξουσία και συνδικαλισμός

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΝΙΚΟΛΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η επιστράτευση των καθηγητών επαναφέρει στο προσκήνιο τον αυταρχισμό των κυβερνητικών εταίρων, κουρελιάζει το Σύνταγμα, θέτει σε σκληρή δοκιμασία τους δημοκρατικούς θεσμούς της χώρας και αφαιρεί από την πολιτική εξουσία το κάθε πέπλο ηθικής νομιμότητας.

Η απόφαση αυτή, που αποτελεί μία ακραία και επικίνδυνη έκφραση του δόγματος «νόμος και τάξη», το οποίο τίθεται σε ισχύ όταν οι κοινωνικές διεκδικήσεις απειλούν να ανατρέψουν ή να αμφισβητήσουν μνημονιακές επιλογές, δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, ακόμη και αν δεχτεί κανείς ότι η κήρυξη απεργίας από την ΟΛΜΕ μέσα στις εξετάσεις θα προκαλούσε τεράστια αναστάτωση.

Η κυβέρνηση προχώρησε στην επιστράτευση ποντάροντας στον «κοινωνικό αυτοματισμό», τον οποίο επικαλούνται οι τυφλοί υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, ώστε να στρέψουν την πλειοψηφία της κοινής γνώμης εναντίον των κλάδων που αντιτίθενται ή επιχειρούν να μετριάσουν τις ανεξέλεγκτες επιπτώσεις της πολιτικής τής λιτότητας, με το πρόσχημα ότι υπονομεύεται το «κοινωνικό σύνολο». Η επίκληση, βεβαίως, του «κοινωνικού συνόλου» ή ακόμη και η προάσπιση του «δημοσίου συμφέροντος» λειτουργεί ως φύλλο συκής, ώστε να συγκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις, που δεν είναι άλλες από το να παγιωθεί η αδιέξοδη μνημονιακή πολιτική που έχει οδηγήσει στην ερημοποίηση της χώρας.

Είναι τουλάχιστον άκρως υποκριτικό να ομιλούν τα κυβερνητικά στελέχη για την ανάγκη «ομαλής διεξαγωγής των εξετάσεων», όταν έχουν βυθίσει τη νεολαία σε μία εποχή ζόφου και πλήρους απαξίωσης. Τα πανεπιστήμια μοιράζουν, πλέον, πτυχία χωρίς αντίκρισμα, η ανεργία στους νέους υπερβαίνει το 64%, τα σχολεία στεγάζονται σε ετοιμόρροπα κτήρια χωρίς θέρμανση και στοιχειώδεις υποδομές, οι μαθητές υποσιτίζονται με συνέπεια να λιποθυμούν μέσα στις τάξεις και οι καθηγητές μεταναστεύουν σε χώρες του εξωτερικού ή, παρ' ότι λαμβάνουν μισθούς πείνας, αναγκάζονται να διανύουν καθημερινά τεράστιες αποστάσεις για να φθάνουν στον τόπο διορισμού τους.

Η πραγματικότητα αυτή, όμως, δεν θα πρέπει να αναιρεί μία άλλη αδήριτη ανάγκη: την αναμόρφωση της συνδικαλιστικής έκφρασης. Την επιλογή -αν δεν υπάρχει, θα πρέπει να αναζητηθεί- ενός νέου δρόμου συνδικαλιστικών διεκδικήσεων που θα ξεφεύγει από το πλαίσιο της πλήρους υποταγής στα παιχνίδια τής (εκάστοτε) πολιτικής εξουσίας, δεν θα ακολουθεί τυφλά τα κελεύσματα των Σειρήνων της συνδιαλλαγής, θα αφαιρεί κάθε μανδύα «νομιμοποίησης» του δόγματος «νόμος και τάξη» και κυρίως θα αχρηστεύει στην πράξη τη ρετσινιά της προάσπισης συντεχνιακών συμφερόντων.

Ο δρόμος αυτός, όμως, περνά κατά κύριο λόγο και μέσα από τον απογαλακτισμό των συνδικαλιστικών παρατάξεων από τα πολιτικά κόμματα, την απόρριψη των διαδικασιών-σφραγίδων, την απομόνωση των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, το οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο από τα πάρτι με τα χρήματα των φορολογουμένων και τα σκάνδαλα με τις πολυδάπανες κρουαζιέρες. Δεν έχουν χρεοκοπήσει μόνον τα πολιτικά κόμματα στη συνείδηση των πολιτών, αλλά κινδυνεύουν να απαξιωθούν και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις. 

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=364300