Οι χρυσαυγίτες και τα ψυχοσάββατα
Του Παντελή Μπουκάλα
Οι διαχωριστικές γραμμές, όχι τόσο ανάμεσα στα κόμματα όσο ανάμεσα στις παρατάξεις, τη μια πολιτική κουλτούρα, τον έναν ιδεολογικό κόσμο και τον άλλον, δεν πέφτουν με την ευκολία που υποθέτουν αρκετοί και κυρίως όσοι πιστεύουν πως οι σάλπιγγες της Ιεριχούς έδωσαν τη θέση τους στα βούκινα των μίντια. Οταν λοιπόν κάποια κόμματα, σφόδρα αντιπαρατιθέμενα πριν, συμμετάσχουν κάποια στιγμή σε κοινό κυβερνητικό σχήμα με πρόφαση ή πραγματική αιτία την οικονομική καταβαράθρωση της χώρας και τη σχετική έστω αντιμετώπισή της, ό,τι βαθύτερο τα διαφοροποιεί ιδεολογικά δεν εξαλείφεται· διατηρείται ακόμα κι αν η επίκληση των κινδύνων, με στόχο την κατασίγαση των ενύπαρκτων διαφορών, υπερβεί τα όρια της κατάχρησης και προχωρήσει στα χωράφια του εκβιασμού.
Το κυβερνητικό σκάφος των τριών ναυπηγήθηκε εξαρχής με όρους ανισότητας, η οποία αποτυπώθηκε και στα πρόσωπα που ανέλαβαν υπουργεία ή τα αξιώματα εκείνα που πατροπαραδότως πλην αναξιοκρατικώς προορίζονται για τους αποτυχόντες των κομματικών ψηφοδελτίων. Οποια κι αν ήταν η συμφωνημένη αναλογία διανομής ρόλων και θέσεων, 5:3:1 ή κάποια άλλη, ουδέποτε τηρήθηκε επί της ουσίας. Το γαλάζιο χρώμα γρήγορα υπερκάλυψε και το πράσινο που ξεθωριάζει συνεχώς και το ανοιχτό κόκκινο της ΔΗΜΑΡ, η οποία βρέθηκε να συγκυβερνά (αμήχανα ή και ενοχικά) πριν καλά καλά ενηλικιωθεί κοινωνικά ως κόμμα.
Οσον αφορά τη διαχείριση των οικονομικών, το σενάριο ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος» μπορεί ίσως να ακουστεί πειστικό για ένα χρονικό διάστημα. Δεν έχει, όμως, κανένα αντίκρισμα στο πεδίο των ιδεολογικών ζητημάτων, όπως η ανάγνωση του σωβινιστικού ρατσισμού και η αντιμετώπισή του. Και είναι σαφές ότι η Ν.Δ. από τη μια, το ΠΑΣΟΚ με τη ΔΗΜΑΡ από την άλλη, ούτε ως προς την ανάγνωση και ερμηνεία του ολονέν πιο βάναυσου χρυσαυγίτικου εσμού συμφωνούν ούτε προς την αντιμετώπισή του· κι αν το ΠΑΣΟΚ κινείται ενδεχομένως και από αίσθημα ενοχής, αφού η πολιτεία του συμπαρήγαγε τη μαζική αποστροφή προς την πολιτική, για τη ΔΗΜΑΡ το όλο θέμα άπτεται της ιδιοπροσωπίας της.
Εξίσου σαφές είναι και τούτο: Αν στον βωμό του εικαζόμενου κομματικού συμφέροντος θυσιαστεί η πιθανότητα να αποκτήσει η χώρα ένα νόμο που να τιμωρεί αυστηρά όχι τις αντιλήψεις και τη γνώμη, αλλά τη φυλετική αγριότητα και τις προτροπές σε άσκηση ρατσιστικής βίας, μπορεί να ωφεληθεί περιστασιακά η Νέα Δημοκρατία, διευρυνόμενη προς τα ακροδεξιά, δεν θα συμβεί όμως το ίδιο με την Ελληνική Δημοκρατία.
Το ξέρουμε. Ουδείς νόμος αρκεί, κι όχι μόνο επειδή συνηθίζουμε να τους ψηφίζουμε και να μην τους τηρούμε, όπως συμβαίνει και με τις διεθνείς συμφωνίες, που τις προσυπογράφουμε αλλά δεν τις εντάσσουμε στην εσωτερική νομοθεσία. Η μελαγχολική διαπίστωση του Μιχάλη Κατσαρού πως «οι χωροφύλακες έχουν γερή όραση - / δεν διαλύονται με αυταπάτες και ψυχοσάββατα», ισχύει και τώρα.
Αλλά σε τόσο κρίσιμα ζητήματα ουδείς δικαιούται να είναι και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου