Απάντηση στον αυταρχισμό
Ομόθυμη και αποφασιστική ήταν η
απάντηση των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης στην κυβερνητική απόφαση για
προληπτική επιστράτευση. Σύσσωμοι οι εκπαιδευτικοί πήραν μέρος μαζικά
στις γενικές συνελεύσεις των τοπικών Ενώσεων και υπερψήφισαν με πολύ
μεγάλο ποσοστό την πρόταση του διοικητικού συμβουλίου της Ομοσπονδίας
τους (ΟΛΜΕ), για πενθήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες κατά τη διάρκεια
των πανελλαδικών εξετάσεων.
Το κλίμα σε όλες τις συνελεύσεις ήταν δυναμικό
υπέρ των κινητοποιήσεων, παρά το γεγονός ότι ήδη η κυβέρνηση είχε
σπεύσει από το περασμένο Σάββατο να τους επιστρατεύσει, με αμφίβολης
νομιμότητας νομικές διατάξεις και έωλα επιχειρήματα.
Ετσι, ακόμη κι αν
υπήρχε κάποια πιθανότητα να μην επικυρώσουν οι καθηγητές τις αποφάσεις
της ΟΛΜΕ για απεργία μέσα στις εξετάσεις, αυτή εξανεμίστηκε μετά τις
άκρως επιθετικές κινήσεις της κυβέρνησης.
Γιατί πώς αλλιώς να χαρακτηρισθούν οι
πρωτοβουλίες του υπουργού Παιδείας, ο οποίος, αφού πήρε μονομερώς και
αιφνιδιαστικά τις αποφάσεις για αύξηση ωραρίου, υποχρεωτικές μεταθέσεις
και απολύσεις υπεράριθμων αναπληρωτών εκπαιδευτικών, έσπευσε να
επικαλεσθεί το δημόσιο συμφέρον των εξεταζομένων για να επιβάλει
αυταρχικά, χωρίς κανένα διάλογο, την επιστράτευση των, υποψηφίων να
απεργήσουν, καθηγητών.
Οσο κι αν είναι συζητήσιμο το πολιτικώς ορθό
μιας απεργίας που γίνεται σε κάποιο κρίσιμο χρονικό σημείο και απειλεί
την ηρεμία εκατοντάδων χιλιάδων υποψηφίων και των γονιών τους, άλλο τόσο
ή και περισσότερο σημαντικό είναι το γεγονός ότι σύσσωμη η κυβέρνηση,
με το ίδιο σκεπτικό και για τους ίδιους λόγους, απαξιώνει τους
καθηγητές, αρνούμενη να κάνει μαζί τους ακόμη κι έναν στοιχειώδη διάλογο
για τα μείζονα θέματα της εκπαίδευσης. Αντίθετα. Η κυβέρνηση ως άλλος
Πόντιος Πιλάτος νίπτει τας χείρας της και θυμάται ξαφνικά, κατά βούληση,
το δημόσιο συμφέρον, στο οποίο δίνει τη δική της αποκλειστικά ερμηνεία,
βαφτίζοντας «συντεχνίες» τούς εργαζομένους που αντιτίθενται στην
πολιτική της.
Η τελεσιγραφική πολιτική που ακολουθεί λοιπόν η
ηγεσία του υπουργείου Παιδείας είναι μέρος τής συνολικά ασκούμενης
κυβερνητικής πολιτικής. Το διακύβευμα για την εκάστοτε εξουσία δεν είναι
η ταλαιπωρία των πολιτών. Αυτή ακριβώς αξιοποιεί και εδώ, φιτιλιάζοντας
φαινόμενα κοινωνικού αυτοματισμού, με μοναδικό σκοπό να αποσείσει τις
δικές της τραγικές ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση στην Παιδεία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου