Στην φωτιά της Πόλης

μανικακος

ή της İstanbul, καμία σημασία δεν έχει. Σημασία έχει οτι εκεί ο κόσμος είναι στον δρόμο, μέρες τωρα και δέχεται την απίστευτη καταστολή ενός αυταρχικού κράτους. Ανάμεσα στις εικόνες της καταστολής, υπάρχουν εικόνες που ίσως αξίζουν περισσότερο απο τα δακρυγόνα. Είναι εικόνες που δείχνουν το πραγματικό πρόσωπο του διαδηλωτή και όχι αυτό που θέλουν να δείξουν οι διάφοροι Αλαφούζοι, οι Μουρούτηδες κλπ….

Haydi Barikata λοιπόν…

Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος
μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω.

Η ομορφιά δεν έχει έλεος. Δεν την κοιτάζεις, αυτή σε θωρεί και δε συγχωρεί…

Δεν έχουμε παρά μια μονάχα στιγμή στη διάθεσή μας.
Ας κάνουμε τη στιγμή αυτή αιωνιότητα. Άλλη αθανασία δεν υπάρχει.

Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

Η νιότη ζητάει αθανασία, δεν την βρίσκει, συμβιβασμό δεν καταδέχεται,
κι από περφάνια αρνιέται τα πάντα. Όχι κάθε νιότη. Η νιότη η λαβωμένη από την αλήθεια

Κι ύστερα χάθηκα μακριά
χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια
παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά
χορεύοντας και τραγουδώντας.

Να γελάσεις απ’ τα βάθη των χρυσών σου ματιών
είμαστε μες στο δικό μας κόσμο…

….Η πιο όμορφη θάλασσα
είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει….

…Τα πιο όμορφα παιδιά δεν έχουν μεγαλώσει ακόμα….

….Τις πιο όμορφες μέρες μας
δεν τις έχουμε ζήσει ακόμα…

….Κι αυτό που θέλω να σου πω
το πιο όμορφο απ’ όλα,
δε στο ‘χω πει ακόμα….

Απτην εξεγερση στον γάμο, μια Taksim δρόμος

Παντού Taksim
Παντού Αντίσταση

Δὲ χύνουν δάκρυ
μάτια ποὺ συνηθίσαν νὰ βλέπουνε φωτιὲς
δὲ σκύβουν τὸ κεφάλι οἱ μαχητὲς

κρατᾶν ψηλὰ τ᾿ ἀστέρι
μὲ περηφάνεια

Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει
μια φυσαρμόνικα που κλαίει
κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι
μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι
παραιτημένοι κατά βάθος
ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται
πρώτοι οι τελευταίοι

….Ένα ειναι το σύνθημα
που όλους μας ενώνει….

: Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή που δεν έχουμε ακόμα ταξιδέψει

: Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!

: Κι ύστερα χάθηκα μακριά χάθηκα σε ολάνθιστα περιβόλια παρέα με τους δερβίσηδες γύρω από τη φωτιά χορεύοντας και τραγουδώντας.

: Παντού Taksim Παντού Αντίσταση

: Κι ο ουρανός που μας σκεπάζει μια φυσαρμόνικα που κλαίει κι εμείς ανυποψίαστοι κι ωραίοι μέσα στο θαύμα που βουλιάζει

: Λίγοι καλοί κι αυτοί μοιραίοι παραιτημένοι κατά βάθος ω με πόση ένταση και πάθος γίνονται πρώτοι οι τελευταίοι

: Ποτέ μην αναγνωρίσεις τα σύνορα του ανθρώπου! Να σπας τα σύνορα! Ν’αρνιέσαι ό,τι θωρούν τα μάτια σου. Να πεθαίνεις και να λες: Θάνατος δεν υπάρχει!