Πάλι τα εσαεί δύο κόμματα εξουσίας;

Πάλι τα εσαεί δύο κόμματα εξουσίας;

Του ΘΑΝΟΥ ΚΑΚΟΥΡΙΩΤΗ*

Σχεδόν πάλι από την αρχή. Και τα δύο πρώην κόμματα εξουσίας, αυτά που με τόσο μνημειώδη αφροσύνη διαχειρίστηκαν στη μεταπολίτευση τα κοινά.

 Αυτά που «χάρισαν» στην Ελλάδα τον επίζηλο τίτλο μιας από τις πλέον διεφθαρμένες χώρες στον κόσμο, οδηγώντας τη με μαθηματική ακρίβεια στη μεγαλύτερη σχεδόν οικονομική της κρίση από συστάσεως του ελληνικού κράτους, οδηγώντας τη σε μέχρι τώρα πρωτόγνωρα επίπεδα αυτοκτονιών και πανεθνικής κατάθλιψης, επανέρχονται τώρα για να μας κυβερνήσουν -ύστερα από την «αριστερή», στοχαστική αναδίπλωση της ΔΗΜΑΡ- προκειμένου να τους δοθεί ακόμη μία ευκαιρία. Αλλά για να κάνουν τι; Να αποδείξουν πως ό,τι δεν μπόρεσαν το καθένα χωριστά θα το επιτύχουν με αγαστή συνεργασία τους; Προφανώς θα πει κάποιος ότι αυτό αποτελεί ενδεχόμενο, αφού τώρα πρόκειται για άλλα πρόσωπα -ώς ένα σημείο- και όχι για το ιστορικό τρίδυμο της συμφοράς Σημίτη-Κώστα Καραμανλή-Παπανδρέου.

Ο πρώτος χρησιμοποίησε τα γνωστά ανορθόδοξα μέσα για να ενταχθούμε στο «σκληρό πυρήνα του ευρώ», ως μία οικονομικά ρωμαλέα χώρα εφάμιλλη εκείνων της Βόρειας Ευρώπης. Αλλά και για να διοργανώσουμε τους Ολυμπιακούς του 2004: δύο μέγιστα επιτεύγματα από μια μικρή χώρα με έναν ήσσονος ύψους πρωθυπουργό που επέμενε να μείνει στην Ιστορία της Ελλάδας ως μέγας εκσυγχρονιστής τής ελληνικής πολιτικής. Αλλά ποιος θα ξεχάσει τα επί της εποχής του χρηματιστηριακά παρατράγουδα με την αυθόρμητη «τζογαδοροποίηση» πολλών Ελλήνων, που σε ένα κλίμα ενθουσιασμού και εθνικής ανάτασης έσπευσαν... να χάσουν τα εφάπαξ τους ή και όλες τις οικονομίες που φύλαγαν «για μια βροχερή ημέρα», όπως το θέτουν οι συνετοί Αγγλοσάξονες;

Ο δεύτερος, ο οποίος πάντα περί άλλα ετύρβαζε, μολονότι θα έβλεπε ή θα του είπαν κάποιοι μετά λόγου γνώσεως ότι το χρέος έπαιρνε τις διαστάσεις προϊστορικού τέρατος, έτοιμο να κατασπαράξει το λαό που υποτίθεται ότι αυτός κυβερνούσε χρησιμοποιώντας ad nauseam τη φράση που του είχαν υπαγορεύσει και του άρεσε να επαναλαμβάνει: «Με σεμνότητα και ταπεινότητα». Με τίποτε άλλο. Αυτά αρκούσαν, μαζί όμως με την παρά τω Μοναστηρακίω (Μπαϊρακτάρειο Ιδρυμα Ερευνών Σχάρας) επιστημονική και σε βάθος ανάλυση περί της μιας φούχτας νταβατζήδων που «κουμαντάρουν» τη χώρα, πλην όμως η ανάλυση δεν έθιγε το θέμα της ταυτότητας των συνεργατών-«ημετέρων» και φανατικά πιστών υποστηρικτών των νταβατζήδων, καθώς και τον πολιτικό χώρο όπου εκινούντο.

Και έπειτα τρίτωσε το κακό: Γεώργιος εγέννησε Ανδρέα και Ανδρέας εγέννησε Γεώργιο τον νεότερο. Δεν αισθάνεσαι ιδιαίτερη ευφορία ψυχής ως Ελληνας από την οικογενειοκρατία και την ανεψιοκρατία (nepotismo) που αντιστοιχεί στις οικογένειες Παπανδρέου-Καραμανλή και δεν αφήνει αυτή τη χώρα ήσυχη, αλλά παραπέμπει νοερώς σε σάχηδες, Ασαντ, Παπαντόκ, αλλά και σε Μπους (πατέρα και γιο), δίνοντας στην πάσχουσα χώρα και μία αύρα πολιτικής υπανάπτυξης. Ο τρίτος Παπανδρέου υπήρξε ο χειρότερος, γιατί κυβέρνησε στη χειρότερη οικονομική περίοδο. Ηταν αυτός που συζήτησε με τον Ντομινίκ Στρος-Καν τα προβλήματα διακυβέρνησης ενός διεφθαρμένου λαού, όπως ο ελληνικός, τον οποίο όφειλε πάραυτα να θέσει κάτω από τις «προστατευτικές» φτερούγες του το μοιραίο για πολλές προβληματικές οικονομίες ΔΝΤ. Ηταν αυτός που εμφανίστηκε στην αξέχαστη, θλιβερή τηλεοπτική εικόνα του Καστελόριζου με φόντο βαρκούλες και καραβάκια, για να μας αναγγείλει με την παροιμιώδη αμηχανία του τα θλιβερά μαντάτα. Οταν παραιτήθηκε, πολλοί αναρωτήθηκαν αν υπήρξε ποτέ, αλλά από την άλλη τον θεωρούσαν ένα κακό όνειρο που δυστυχώς τους κυνηγούσε ακόμη και στο ξύπνιο τους σαν στοιχειό, που φρόντισαν όμως να ξορκίσουν στις εθνικές εκλογές του Μάη και του Ιούνη του 2012.

Ενα χρόνο μετά η τρόικα, παρά την επαναλαμβανόμενη -αλλά με λιγότερη συχνότητα πλέον- ιστορία του «success story», μας υπενθυμίζει τη μεγάλη τρύπα του ΕΟΠΥΥ και το «ρυθμό» που ακολουθούν οι διαδικασίες αποκρατικοποίησης/ιδιωτικοποίησης. Εδώ η τρόικα ασπάζεται με πάθος την ελληνική ρήση «το γοργόν και χάριν έχει», ώστε να ξεπουληθεί η χώρα ταχέως αντί πινακίου φακής.

Σε ολόκληρο τον κόσμο οι λαοί εξεγείρονται σε μια νέα άνοιξη των εθνών. Οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, η Τουρκία, η Βραζιλία. Κάποιο κορίτσι στο Σάο Πάολο φώναξε με αξιοπρέπεια: «Απαιτούμε σεβασμό!». Αυτό αποτελεί ένα από τα κυρίαρχα αναδυόμενα αιτήματα.

Αλλά εδώ ο νους εξ αντικειμένου πάει στον Σαμαρά, για τον οποίο η συντηρητική Ε.Ε. έσφαξε το μόσχο το σιτευτό για την υποδοχή του ασώτου (τέως αντιμνημονιακού) υιού, που επιστρέφει στη μεγάλη οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος. Εκεί ήταν πάντα, βέβαια, αλλά είχε πικράνει το κόμμα, οπότε και αυτό τον είχε προειδοποιήσει αυστηρά για την επιεικώς ανάρμοστη συμπεριφορά του. Οφειλε όμως μία πράξη εξιλέωσης και προχώρησε στο άπλετο σκότος της Αγίας Παρασκευής. Λένε πως απαραίτητη προϋπόθεση εκδήλωσης σεβασμού είναι ο αυτοσεβασμός. Ο πρωθυπουργός δεν σεβάστηκε τον εαυτό του, επιθυμώντας να εντυπωσιάσει τους υπαλλήλους της τρόικας, αλλά προπάντων δεν σεβάστηκε τα 10-11 εκατομμύρια Ελλήνων που από το υστέρημά τους πληρώνουν για να συντηρείται η ΕΡΤ. Προσωπικά, σκέφτομαι να αφαιρέσω το ποσό που αντιστοιχεί στην «περίοδο των "μαύρων" ημερών» από το λογαριασμό τής ΔΕΗ.

ΥΓ. Εγινε η ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης και είδα κάποια αυτάρεσκα χαμόγελα υπουργοποιηθέντων, αλλά παρατήρησα και ένα γενικό κλίμα κεφιού που προσπάθησα μάταια να ερμηνεύσω από τη σκοπιά ενός αναξιοπαθούντος συνταξιούχου.

* Ομότιμος καθηγητής ΑΠΘ 

 http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=371272