Τα σωματεία των εργαζομένων στα μεταλλεία Κασσάνδρας αντιδρούν με τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ σχετικά με τη λειτουργία του χρυσωρυχείου. Αντιπροσωπεία των εργαζομένων σταμάτησε προχθές στον δρόμο, έξω από την Ιερισσό, τον Αλ. Τσίπρα και με επιθετικό ύφος, αν κρίνουμε από την ανακοίνωσή τους, ζήτησαν να αλλάξει θέση ο ΣΥΡΙΖΑ. Το επιχείρημά τους είναι ότι η επένδυση διασφαλίζει 1.500 θέσεις εργασίας και μάλιστα σε περίοδο ύφεσης και ανεργίας. Συνεπώς, κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι τους κόβει το ψωμί! Επίσης τον κατηγορούν ότι δεν σέβεται τις αποφάσεις του ΣτΕ και καλύπτει (ή και υποκινεί) τις τοπικές "έκνομες" κινητοποιήσεις.


Στη βάση της αντίδρασης των εργαζομένων ανακαλύπτει κανείς την απελπισία τους μπροστά στο φάσμα της ανεργίας. Ίσως και την ψευδαίσθηση ότι "αντικειμενικά" τα συμφέροντά τους (όλων ή μήπως των πλέον "δραστήριων";) ταυτίζονται με εκείνα της εργοδοσίας. Διαπιστώνει κανείς ότι οι εργαζόμενοι, αν και κάτοικοι της περιοχής, υποβαθμίζουν το δικαίωμα των κατοίκων της περιοχής για προστασία του περιβάλλοντος. Πώς μπορεί να λυθεί μια τέτοιου είδους καταστατική διαφωνία, που αντιπαραβάλλει το δικαίωμα στην εργασία 1.500 ατόμων έναντι του δικαιώματος στην υγεία χιλιάδων κατοίκων της περιοχής; Άραγε οι εργαζόμενοι δεν υποψιάζονται ότι η καταστροφή του περιβάλλοντος (με την εξόρυξη του χρυσού) θα στείλει στην ανεργία χιλιάδες άλλους συμπολίτες τους, οι οποίοι δραστηριοποιούνται στον τουρισμό, τη γεωργία, την κτηνοτροφία και την προστασία των δασών;

Είμαστε βέβαιοι ότι όλοι οι κάτοικοι της Χαλκιδικής αγαπούν το ίδιο την περιοχή τους. Χρειάζεται όμως να αντιμετωπίσουν τα οξύτατα και σύνθετα προβλήματα χωρίς εγωιστική περιχαράκωση, χωρίς αναζήτηση προστατών, αλλά με αντίληψη συλλογικού κοινωνικού οφέλους. Διαφορετικά, η κοινωνία θα κατατεμαχίζεται. Και όσοι νομίζουν ότι είναι προνομιούχοι επειδή σήμερα και για μερικά χρόνια θα έχουν δουλειά στα μεταλλεία, θα απογοητευτούν, καθώς θα ζήσουν συντόμως τις επιπτώσεις μιας τουλάχιστον αμφιλεγόμενης επένδυσης. Ας ρωτήσουν άλλες περιοχές, σε γειτονικές χώρες, πού οδήγησε το Ελντοράντο των χρυσωρυχείων.

Σχετικά με το επιχείρημα της νομιμότητας. Ας το αφήσουν στην εργοδοσία, που το επικαλείται, γνωρίζει πώς επιτυγχάνονται τέτοιες αποφάσεις και, κυρίως, λειτουργεί σε συνεργασία με τις κατασταλτικές δυνάμεις. Κι ας αναλογιστούν τι σόι νομιμότητα είναι αυτή που επιβάλλεται με την κρατική καταστολή.

Το πρόβλημα της Χαλκιδικής θα μπορούσε να αποτελέσει case study, αντικείμενο δημόσιας συζήτησης για την ανάγκη σύνθεσης στόχων, όπως η απασχόληση, το περιβάλλον, η λαϊκή συμμετοχή, η δημοκρατία και η ανάπτυξη. Προϋποθέσεις αναγκαίες για να υπάρξει πορεία εξόδου από την κρίση. Κι αυτή η συζήτηση πρέπει να γίνει μέσα στην κοινωνία, με όρους δημοκρατίας, στο φως της ημέρας, και όχι με όρους αστυνομικής καταστολής και "εμφυλίου πολέμου".

Αυτή την προοπτική υπηρετεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ. Οι εργαζόμενοι καλούνται να σκεφτούν ως κάτοικοι της περιοχής. Και όλοι οι κάτοικοι ως δυνάμει εργαζόμενοι. Και η διαφωνία, αν τελικώς δεν αρθεί, μπορεί να λυθεί μόνο με δημοκρατικό τρόπο, π.χ. με τοπικό δημοψήφισμα.