Ο ΣΥΡΙΖΑ και η ανάγκη πραγματικής πολιτικής
Του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ
Σε μεταβατικές ιστορικές περιόδους σαν αυτή που διανύει βασανιστικά η Ελλάδα, όταν δηλαδή ένας ιστορικός κύκλος κλείνει και μάλιστα παταγωδώς για την κοινωνία, το πολιτικό κόμμα αλλαγής -εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ- που επικαλείται την αναγέννηση είναι υποχρεωμένο να αναδείξει τα μεγάλα ζητήματα που σταματούν την εξέλιξη της χώρας, του έθνους και να τα εκφράσει σε πολιτικό σχέδιο.
Αυτό αποτελεί πρακτική αναγκαιότητα με δεδομένες και γνωστές τις άμεσες ανάγκες, αλλά και τις τρομακτικές παθογένειες ενός ολόκληρου συστήματος που μας έφερε σε αυτή την κατάσταση.
Η ανάδειξη των μεγάλων ζητημάτων στην τρέχουσα συγκυρία είναι αναγκαία για ακόμη ένα σοβαρό λόγο που δεν έχει θεωρητική μόνο σημασία: να επαναφέρει το πάθος των πολιτών προς την πολιτική, να εκδιώξει τη μη παραγωγική παθητικότητα -που τη βλέπουμε και τη βιώνουμε γύρω και εντός μας- και να εγείρει. Είναι υγεία η συμμετοχή στα δημόσια πράγματα και η χώρα χρειάζεται τον κόσμο της ενεργό, όχι απόντα, ως απαραίτητη προϋπόθεση δημοκρατικής εξόδου από την κρίση. Είτε με λύση που θα εξευρεθεί εντός Ευρωζώνης είτε εκτός αυτής.
Στο πρόσφατο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ ο οργανωτισμός σε γενικές γραμμές κυριάρχησε και στο κλείσιμο των εργασιών είχε τελικά επιβληθεί της πολιτικής, δίχως βέβαια να αγνοούμε πως η καταστατική μετατροπή από συμμαχία συνιστωσών σε ενιαίο κόμμα είναι βήμα που έπρεπε να γίνει. Υπό αυτή την έννοια θα ήταν ίσως πιο λογικό, το πρώτο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ να είχε αποκλειστικά καταστατικό χαρακτήρα και αργότερα, σε ένα δεύτερο συνέδριο, με τακτοποιημένα τα οργανωτικά, η Αριστερά να άνοιγε το διάλογο στα μεγάλα πολιτικά θέματα που βιαστικά τέθηκαν, περισσότερο για να τεθούν παρά να εξεταστούν. Και χωρίς φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ να διακατέχεται από το political correct άγχος του «ενιαίου λόγου», που οδηγεί σε συμπλέγματα κατωτερότητας και που έτσι και αλλιώς του θέτουν σαν παγίδα τα μνημονιακά κόμματα. Αλλωστε, εξ ορισμού και οντολογικά η πολιτική προάγεται από τις αντιθέσεις που πρέπει να χαρακτηρίζουν τις πολιτικές συλλογικότητες, για να οδηγούν στη σύνθεση.
Σε αυτές τις κρίσιμες μέρες, ο τόπος χρειάζεται την επιστροφή της πραγματικής πολιτικής, όχι τη συνέχεια της μικροκομματικής αντίληψης που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου στη σημερινή του ανυποληψία και την Ελλάδα στα βράχια. Ως εκ τούτου τα μεγάλα ζητήματα και οι προκλήσεις της Αριστεράς θα είναι λάθος να περιοριστούν στα οργανωτικά ή σε αφοριστικά διλήμματα, λ.χ. «ευρώ ή δραχμή».
Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αντιληφθεί πως το ιστορικό αίτημα σήμερα δεν είναι να αποτελέσει ακόμη ένα προσωποπαγές κόμμα μηχανισμών μιας κάποιας διαχείρισης, ένα νέο ΠΑΣΟΚ, αλλά ένα πραγματικό ρεύμα αλλαγής, τότε δεν έχει να φοβηθεί από τη διαφορετικότητα των απόψεων στο εσωτερικό του. Μεταλλάσσοντας αυτή τη διαφορετικότητα σε κίνημα διαλόγου, με κατεύθυνση την κοινωνία που τώρα στέκει απόμακρη και βουβή. «Με τους πολίτες ή χωρίς αυτούς;» είναι το δίλημμα που ο ΣΥΡΙΖΑ θα κληθεί να υποστηρίξει την πολιτική του πρόταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου