Πόσα αλήθεια, παιδιά, που το ίδιο το κράτος όπου γεννήθηκαν τους ζητεί άδεια παραμονής, θα σήκωναν τη σημαία της για να γιορτάσουν μια μεγάλη προσωπική επιτυχία; Σίγουρα, τα αδέλφια Αντετοκούνμπο, που μόλις πριν δύο μήνες παρέλαβαν τα ελληνικά τους διαβατήρια, έπειτα από 18 και 20 χρόνια αντίστοιχα, που η Ελλάδα τους αγνοούσε, και που εδώ και δύο χρόνια δεν δίσταζε να τους χαρακτηρίζει ως "λαθρομετανάστες" και "εισβολείς", να τους σταματά στον δρόμο για να ελέγξει ο "Ξένιος Δίας" τα "χαρτιά τους" και να απορεί γιατί μιλάνε σωστά τα ελληνικά.

"Σήμερα ένα όνειρο ζωής έγινε πραγματικότητα και είμαστε πλέον και επίσημα Έλληνες πολίτες. Όπως ακριβώς νιώθαμε όλα αυτά τα χρόνια έχοντας γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ, έχοντας αποφοιτήσει από ελληνικό σχολείο, έχοντας ζήσει ολόκληρη τη ζωή μας στην πατρίδα μας, την Ελλάδα" είχαν δηλώσει τότε.
Για όσους ξέρουν τι σημαίνει να είσαι ανιθαγενής, άπατρης, είναι εξίσου γνωστό το πόσο πολύτιμο είναι το πλαστικοποιημένο χαρτάκι που λέγεται ταυτότητα ή το βιβλιαράκι που λέγεται διαβατήριο. Σου δίνει τη δυνατότητα να κάνεις ό,τι δεν μπορούσες, όταν κανένα δηλαδή κράτος του κόσμου δεν αναγνώριζε την ύπαρξή σου. Να βγάλεις ΑΦΜ ή να μάθεις να οδηγείς ή να ανοίξεις έναν λογαριασμό στην τράπεζα και, το βασικότερο, να μπορείς να ταξιδέψεις. Προβλήματα που ο Γιάννης και ο Θανάσης συνάντησαν ξεκινώντας την ενήλικη ζωή τους. Τα "χαρτιά", μάλιστα, δυσκόλεψαν και ίσως ακόμα να τους στέρησαν μέχρι χθες ευκαιρίες.
Μεγαλωμένα στα Σεπόλια, τα αδέλφια Αντετοκούνμπο έμαθαν, όπως και πολλά παιδιά δεύτερης γενιάς, μπάσκετ στα γηπεδάκια στην Αγ. Παρασκευή, πίσω από την πλατεία Κολιάτσου, στα Πατήσια. Εκεί τους βρήκε ο Σπύρος Βελλινιάτης, που, όπως διηγείται στην "Αυγή" της Κυριακής, παλιός αθλητής του, ήταν περισσότερο από προπονητής, "μας έφερνε βιβλία, μας έλεγε να διαβάζουμε". Ό,τι δηλαδή έλεγαν και οι γονείς τους στον Γιάννη και τον Θανάση. Το σχολείο ήταν πάντα προτεραιότητα για τα παιδιά τής δεύτερης γενιάς, όπως μας τονίζει ο Νίκος Οντουμπιντάν, "γιατί εμείς έπρεπε να έχουμε περισσότερα εφόδια για να ανταπεξέλθουμε, γιατί οι γονείς μας ήλθαν εδώ για ένα καλύτερο αύριο και αυτό ήμασταν εμείς".
 
Και τα 200.000 παιδιά που η μόνη πατρίδα που γνώρισαν είναι η Ελλάδα, κύριε;
 
"Αν ο Άλεξ και ο Κώστας (σ.σ.: τα μικρότερα αδέλφια Αντετοκούνμπο) δεν παίζουν τόσο καλή μπάλα και ένας από αυτούς γίνει δικηγόρος ή γιατρός, θα μπορούν να εξασκήσουν κανονικά το επάγγελμά τους και θα τους αφήσουν να προοδεύσουν ως επιστήμονες ή θα πρέπει σώνει και ντε να καρφώνουν ανάποδα, όπως ο Γιάννης και ο Θανάσης;" αναρωτιέται ο Νίκος Οντουμπιντάν, ένας από τους συντονιστές του Generation 2.0, μιας ομάδας νέων μεταναστευτικής και μη καταγωγής που διεκδικούν το αυτονόητο: να είναι ισότιμοι πολίτες στη χώρα που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν.
Μέχρι στιγμής, η απάντηση που έχει δώσει η επίσημη πολιτεία στο παραπάνω ερώτημα είναι παραλογισμός, γραφειοκρατεία και κάποιες φορές ανυπέρβλητα εμπόδια. Ενδεικτικά αναφέρουμε τη Σόλες Γκόντγουιν, που γνωρίσαμε όταν οι διαρροές για την απόφαση του ΣτΕ σχετικά με την αντισυνταγματικότητα του νόμου Ραγκούση πάγωναν κάθε διαδικασία πολιτογράφησης. Η 27χρονη Σόλες είχε ολοκληρώσει τις σπουδές της στην Ιατρική από το 2011, τα προβλήματα όμως με την πολιτογράφησή της δεν της επέτρεπαν να κάνει ειδικότητα.
Η απάντηση δε του υπουργείου Εσωτερικών για την περίπτωση των αδελφών Αντετοκούνμπο ότι "την ίδια ευαισθησία δείχνει η ελληνική πολιτεία σε όλες τις περιπτώσεις όπου υπάρχουν έκτακτοι λόγοι, όπως περιπτώσεις υγείας όπου απαιτείται νοσηλεία εκτός Ελλάδος ή περιπτώσεις σπουδών στο εξωτερικό", μόνο ως πικρή ειρωνεία, αν όχι ψέμα, φαντάζει στα αυτιά των παιδιών της δεύτερης γενιάς.
"Εγώ δεν έφυγα ποτέ για να σπουδάσω στο πανεπιστήμιο του Dundee, στη Σκωτία, γιατί το υπουργείο Εσωτερικών ποτέ δεν με 'εξυπηρέτησε' μας λέει ο Νίκος Οντουμπιντάν. Και σαν τον Νίκο υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις. "Αυτή τη στιγμή που μιλάμε υπάρχει κοπέλα που σπουδάζει στην Ιρλανδία, δεν είχε προλάβει να ορκιστεί όταν όλα παγώσανε, ωστόσο είναι γραμμένη ως Ελληνίδα. Αν της αφαιρεθεί τώρα το δικαίωμα να ορκιστεί, θα πρέπει να πληρώσει περισσότερα δίδακτρα. Είναι στον αέρα, δεν ξέρει τι να κάνει!"
 
Η επικίνδυνη λογική της "επιβράβευσης"
 
Η επιτυχία όμως του Γιάννη Αντετοκούνμπο, εκτός από τις πόρτες του αμερικανικού ονείρου, του άνοιξε την περασμένη Τρίτη και την πόρτα του Μαξίμου, με τον πρωθυπουργό να του δίνει την εικόνα του Άξιον Εστί για να τον φυλάει εκεί στα ξένα. Η συνάντηση ξεσήκωσε αντιδράσεις, με την Ελληνική Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου να σχολιάζει, μεταξύ άλλων, εύστοχα: "Αφού στέρησε από όλα τα παιδιά σαν τον Αντετοκούμπο την ελληνική ιθαγένεια, τώρα επιχαίρει για το πρώτο ελληνικό draft στο NBA... Έχει όρια η υποκρισία;"
Ωστόσο, η στάση του πρωθυπουργού δεν είναι απλά υποκρισία. Είναι συνειδητή επιλογή, βαθύς κοινωνικός και ταξικός ρατσισμός και συνάδει με τις "αρχές" που η κυβέρνηση θέλει να υπηρετήσει με τον νέο νόμο για την ιθαγένεια, όπως έχει παρουσιαστεί από τον μέχρι πρότινος υπεύθυνο υπουργό για θέματα μετανάστευσης, Χ. Αθανασίου, οι οποίες δεν είναι άλλες από το "η ιθαγένεια δεν είναι δικαίωμα, αλλά επιβράβευση" και η μελέτη απόδοσης ''εξαιρετικής'' ιθαγένειας σε επενδυτές.
Η ελληνική κυβέρνηση τον "επιβράβευσε" για τις "εξαιρετικές υπηρεσίες" του, επειδή, αν και παιδί μεταναστών, ή, όπως αρέσκεται να λέει ο Αντ. Σαμαράς, "εισβολέων", παίζει εξαιρετικό μπάσκετ. Κοινώς, όσοι είναι ψηλοί και καλοί αθλητές ή έχουν κάποιο χάρισμα που θα εκτιμηθεί στο εξωτερικό θα "επιβραβεύονται" ως Έλληνες ή θα μπορούν να αγοράσουν αργότερα ιθαγένεια.
Αναλογιστείτε όμως τι σημαίνει ότι ένα δικαίωμα γίνεται επιβράβευση, τι σημαίνει η έμμεση αποδοχή "εγώ αποφασίζω ποιος είναι Έλληνας". Υπάρχει ήδη η πικρή εμπειρία της χρησιμοποίησης της αφαίρεσης της ιθαγένειας ως ποινής από τη μετεμφυλιακή Δεξιά για να ελέγξει το εκλογικό σώμα και να σιγουρέψει την εξόντωση των πολιτικών της αντιπάλων. Κάποτε, θυμίζουμε, τιμωρούσαν όσους Έλληνες θεωρούσαν "αντεθνικώς δρώντες". Αυτόν τον κατήφορο θέλουμε να επιλέξουμε; Την "επιβράβευση" ή την επί πληρωμής ιθαγένεια;
Από τις αντιδράσεις για την επιτυχία του Γιάννη Αντετοκούνμπο δεν έλειψε και η ρατσιστική χυδαία επίθεση στην οποία επιδόθηκε ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής, λέγοντας ότι "και στον ζωολογικό κήπο, αν δώσετε σε έναν χιμπατζή μια μπανάνα ή μια σημαία, θα τη σηκώσει". Φυσικά, από τα λεγόμενά του, απουσίασε η οποιαδήποτε κριτική στην κυβέρνηση, αλλά παρέμεινε πιστή στα χουλιγκάνικα ένστικτα των γηπέδων. Σημειώνουμε ότι o Πανελλήνιος Σύνδεσμος Αμειβόμενων Καλαθοσφαιριστών τονίζει: "Όσο κι αν προσπαθείτε, δεν θα σπρώξετε και τον αθλητισμό, στη 'ζούγκλα' την οποία επιδιώκετε".