«Εγώ ελπίζω να τη ….βολέψω»...

«Εγώ ελπίζω να τη ….βολέψω»...

Γεωργοτά Αγγελική

 Πε 02, Κέρκυρα,

Τα τετράδια των μαθητών του Μαρτσέλο Ντ Όρτα λένε μόνο αλήθειες. Ήδη από το δημοτικό δημιουργείται η κοινωνία των βολεμένων και εξασφαλισμένων, αυτών που έχουν τη «θεσούλα» τους σίγουρη, όπως λέει και η φίλη μου η Μαίρη. Γιατί δυστυχώς, σήμερα 20 Σεπτεμβρίου 2013 ακόμα τρέφουμε την αυταπάτη ότι κάποιοι από εμάς δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε τη «θεσούλα μας», όποια και αν είναι αυτή.

Βαδίζουμε τοίχο -τοίχο μήπως και κάποιος βρει τα νώτα μας ακάλυπτα και μας πυροβολήσει. Και όσο υπάρχουν τοίχοι αισθανόμαστε μια ανακούφιση. Κοιμόμαστε ήσυχοι , αγκαλιάζουμε το μαξιλαράκι μας και περιμένουμε να ξημερώσει.  Αν τη γλιτώσαμε και σήμερα καλά είναι. Βολευτήκαμε…..

Λες και δεν υπάρχει αύριο. Λες και δεν γίνεται σε ένα λεπτό να ανατραπεί η ζωή μας , να έρθουν τα πάνω κάτω, οι τοίχοι να έχουν γκρεμιστεί και το στήθος μας να είναι έτοιμο να δεχτεί κάθε εύστοχη σφαίρα. 

Οι συνθήκες που βιώνουμε τις μέρες μας είναι εντελώς πέραν κάθε υπολογισμού και προγραμματισμού. Όλοι μας κάθε στιγμή κινδυνεύουμε να μείνουμε μετέωροι, άδεια σακιά ,μη εμπορεύσιμα για τους «διαχειριστές» μας. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Δεν πίστευα  ότι θα νιώθω έτσι, ένας αριθμός σε μια μηχανή και τίποτα άλλο.  Ένα αναλώσιμο υλικό. Να σπάω στα δόντια της μυλόπετρας. Προσβάλλεται κάθε λεπτό η αξιοπρέπεια μου, γίνομαι πιόνι ενός παιχνιδιού που δεν θέλω να παίξω.

Ακούω τους συναδέλφους μου να μετράνε τις ώρες τους, ναι να μετράνε τις ώρες τους.  Προσπαθούν να βρουν άκρη από μόνοι τους. Να κάνουν αίτηση για την πρωτοβάθμια, θα συμπληρώσουν σε άλλο σχολείο, ενδεχομένως θα τους τοποθετήσουν εκτός του νομού τους να καλύψουν ανάγκες άλλων περιοχών; Και οι δικές τους ανάγκες; Η δική τους ζωή; Τα παιδιά τους, οι έρωτές τους, οι φίλοι, τα όνειρά τους; Μα θα μου πουν οι « απέξω», ότι τουλάχιστον αυτοί έχουν δουλειά. Είναι τυχεροί , αμείβονται με το υπέρογκο ποσό των οκτακοσίων ευρώ, άρα μπορούν να περιφέρονται σαν άστεγοι από νομό σε νομό, πάντα με το ενδεχόμενο την επόμενη χρονιά να κριθούν «πλεονάζοντες» και να τεθούν σε διαθεσιμότητα.  Τα δικά τους σχέδια για το μέλλον λοιπόν επιπλέουν σε κινούμενη άμμο, βουλιάζουν σε μια αβεβαιότητα που τείνει να γίνει μονιμότητα.

Δεν είμαι ακόμα σε αυτούς που ψάχνουν ώρες. Δεν είμαι ΑΚΟΜΑ. Αύριο ποιος ξέρει; Μπορεί να κριθώ και εγώ περιττή για ένα σύστημα που στηρίζεται σε αριθμούς, πολύ μακριά από ανθρωπιστικές αξίες και ιδανικά . Γι αυτό δεν αισθάνομαι βολεμένη.  Ούτε ελπίζω πως θα τη βολέψω. Γιατί ακούω , βλέπω, αισθάνομαι και τον διπλανό μου. Γιατί ξέρω καλά πως δεν υπάρχουν διαχωριστικές γραμμές. Είμαστε οι από δω και είναι οι από κει. Οι άνθρωποι και οι μηχανές. Χωρίς πολιτικούς χρωματισμούς.

ΠΗΓΗ