Για τον Χρύσανθο Λαζαρίδη... 

Γρηγόρης Ρουμπάνης

Όταν ο Αντώνης Σαμαράς αποφάσιζε να τραβήξει τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ «παλαιού και φθαρμένου» και του «νέου», που είχε ανάγκη η πολιτική ζωή του τόπου, αναζητούσε τη νομιμοποίηση του εγχειρήματός του όχι μόνο μεταξύ των συντηρητικών ψηφοφόρων, αλλά και των προοδευτικών. Των πολύ προοδευτικών. Αριστερών καραμπινάτων.

Για να προσελκύσει λοιπόν το ενδιαφέρον των πολιτών, εκτός της θεωρίας της «υπέρβασης» που είχε αναπτύξει, χρειαζόταν και αριστερούς δίπλα του. Στην Πολιτική Άνοιξη τράβηξε τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη, άνθρωπο με περγαμηνές από την εποχή της χούντας. Στη Νέα Δημοκρατία, της οποίας μαζί με το δαυλό, της άλλαξε και τα φώτα, τράβηξε τον Χρύσανθο Λαζαρίδη, με περγαμηνές κι αυτός, αλλά από την ευάλωτη λεγόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου». Τον Ανδρέα Λεντάκη δεν πρόλαβε να τον αξιοποιήσει όπως ήθελε, γιατί το εγχείρημα της Πολιτικής Άνοιξης βυθίστηκε μόλις βγήκε από το λιμάνι, στα αβαθή. Γνωρίζοντας τον άνθρωπο όμως, μάλλον ήταν αδύνατο να τον εξευτελίσει. Θα έριχνε το σακάκι του στον ώμο και θα τον αποχαιρετούσε με τα δέοντα.

Με τον Λαζαρίδη όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μετανοημένος αριστερός ο Χρύσανθος, όταν απέτυχε το πείραμα της «Β΄ Πανελλαδικής», άφησε πίσω του τον Τρότσκι, τον οποίο στα νιάτα του εκτιμούσε περισσότερο από τον Στάλιν, και συνάντησε τον Ρέιγκαν και τη Θάτσερ. Έτσι, τον βρήκε έτοιμο ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ και τον πήρε στο πλευρό του. Ίσως επειδή του έγραψε κανά δυο λόγους καλούς, είτε επειδή ενθουσιάστηκε από την ανάπτυξη της θεωρίας των παιγνίων ή τη θεωρία του χάους, στις οποίες είχε εντρυφήσει κατά τα μεταπτυχιακά του στη Νέα Υόρκη, ο Αντώνης Σαμαράς τον θεώρησε πολυτιμότατο και τον έκανε αχώριστο συνεργάτη. Και βουλευτή επικρατείας.

Ο άνθρωπος αυτός απεχθάνεται την Αριστερά, όσο και την κοινωνία δικαίου. Από τη στιγμή μάλιστα που η Αριστερά φάνηκε ότι απειλεί να γκρεμίσει από την εξουσία τον άνθρωπο που διέλυσε μια κοινωνία, την ελληνική κοινωνία, την οποία κάποτε υπερασπίστηκε και ο ίδιος, ως μαχητής κατά της χούντας, δείχνει να βρίσκεται σε διαρκή νευρικό κλονισμό. Δεν έχει τίποτα προσωπικό με τον Αλέξη Τσίπρα. Απλώς του είναι αδιανόητο να απειλείται ο Μερκελισμός-μετεξέλιξη επί το επαχθέστερο του Θατσερισμού και Ρηγκανισμού- από ένα κόμμα, το οποίο, κατά την άποψή του, δεν έπρεπε να υπάρχει. Όπως δεν έπρεπε να υπάρχει και καμία σοβαρή αντίσταση στην ολέθρια εφαρμογή των μνημονίων στην Ελλάδα. Οι Έλληνες όφειλαν να δηλώσουν υποταγή και να εκποιήσουν αδιαμαρτύρητα την περιουσία τους, την ελευθερία τους και την ιστορία τους (επί της ουσίας περιουσία τους είναι κι αυτά, και μάλιστα ανεκτίμητη) στο Βερολίνο και στο ΔΝΤ. Με μεσάζοντα τον Αντώνη Σαμαρά. Ο οποίος λειτουργεί μεσιτικά ως άλλος συνοικιακός αγοραστής χρυσού. Τα παίρνει όλα, για ένα κομμάτι ψωμί, και τα σπρώχνει εκεί που ξέρει.

Σύμφωνα με ορισμένους, είναι ο εμπνευστής της θεωρίας των δυο άκρων. Κατ' άλλους, την αποδέχτηκε ασμένως ως ιδέα (του αρχηγού του ή κάποιου άλλου από τους στενούς συνεργάτες του) και δέχτηκε να την αναπτύξει ως θεωρία θεμελιώνοντάς την με επιχειρήματα. Ατυχώς. Διπλά ατυχώς. Διότι η θεωρία αυτή στερείται και πολιτικής και κοινωνικής βάσης. Βρίσκεται μόνο στο μυαλό ενός στενού κύκλου ανθρώπων. Οι ναζί ουδέποτε είχαν κοινά ιδεολογικά χαρακτηριστικά με τους αριστερούς, ούτε πίστευαν ή πιστεύουν σε ένα παρόμοιο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα, για το οποίο απλώς τσακώνονται μεταξύ τους, για το ποιος είναι ο αυθεντικός εκπρόσωπός του. Οι αριστεροί δεν πιστεύουν στον ακραίο και ανεξέλεγκτο καπιταλισμό, δεν πιστεύουν στα στρατόπεδα θανάτου τύπου Άουσβιτς, δεν πιστεύουν στην εξαφάνιση των ανθρώπων (εργαζομένων, επαγγελματιών, επιστημόνων, λόγιων ή και χασομέρηδων) που έχουν διαφορετικό δέρμα ή διαφορετική πολιτική αντίληψη από τη δική τους. 

Κάποιοι αριστεροί παλαιότερων εποχών πίστεψαν σε ένα σοσιαλιστικό μοντέλο, σαν κι αυτό που ιδρύθηκε στην τότε Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα στις λεγόμενες Λαϊκές Δημοκρατίες. Όταν είδαν την απάτη με την επίφαση του κοινωνισμού, τη γραφειοκρατία στη θέση της δημοκρατίας, την αστυνομοκρατία και την απάνθρωπη συμπεριφορά στους πολιτικούς αντιπάλους, πήραν τα μάτια τους από το σύστημα αυτό και είπαν ότι δεν έχει καμιά σχέση με όσα πίστευαν. Πολλοί, αρκετά πριν την κατάρρευσή του. Και στη Δυτική και στην Ανατολική Ευρώπη. Όπως και το κόμμα (το ΚΚΕ εσωτερικού), στο οποίο ανήκε κάποτε ο Χρύσανθος Λαζαρίδης.

Ουδείς όμως συνέκρινε το ναζισμό με την αριστερή ιδεολογία ή θεώρησαν ότι αποτελούν και οι δυο την ίδια απειλή. Ούτε καν οι αντίπαλοι της Αριστεράς. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι σύμμαχοι κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Τσώρτσιλ με τον Ρούσβελτ συμμάχησαν με τον αντιπαθέστατο σ' αυτούς Στάλιν εναντίον του καταστροφέα της ανθρωπότητας Χίτλερ. Άλλο παράδειγμα, στα εντός των τειχών, είναι η συμπεριφορά όλων των προηγούμενων ηγετών της παράταξης στην οποία βρήκε στέγη χάριν του Αντώνη Σαμαρά.

 Από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Κώστα Μητσοτάκη, τον Μιλτιάδη Έβερτ, τον Κώστα Καραμανλή, και επίσης από τον πρώην πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωστή Στεφανόπουλο. Ιδεολογικοί αντίπαλοι της Αριστεράς ήταν, και μάλιστα σκληροί. Ουδείς όμως μίλησε για δυο άκρα που απειλούν και τα δυο, με τον ίδιο τρόπο, τη δημοκρατία. Ουδείς τόλμησε να καταδείξει την αξιωματική αντιπολίτευση ως ανήκουσα στο αντισυνταγματικό τόξο, όπως ορθώς επισήμανε ο Προκόπης Παυλόπουλος μιλώντας στον real fm, σε μια συνέντευξη-κόλαφο για τον Αντώνη Σαμαρά (χωρίς να χρειαστεί να τον κατονομάσει).

Εν τέλει, η δημοκρατία ίσως να απειλείται. Από τη θεωρία όμως των δυο άκρων. Και όσους την εφαρμόζουν.

ΠΗΓΗ