Αβουλη Βουλή
Στο παρά πέντε του κλεισίματος της
Βουλής για τις γιορτές, η κυβέρνηση αποφάσισε να φέρει προς ψήφιση τους
νόμους για τους πλειστηριασμούς και το φόρο ακινήτων. Δύο από τα
σημαντικότερα νομοσχέδια, που απασχόλησαν την επικαιρότητα στη διάρκεια
όλου του 2013. Μάλιστα, από απλά νομοσχέδια, μετατράπηκαν σε
πολυνομοσχέδια, προσπαθώντας οι υπουργοί να εντάξουν σε αυτά και όποια
άλλη άσχετη εκκρεμότητα έπρεπε να ψηφιστεί προτού τελειώσει ο χρόνος.
Η συγκεκριμένη κίνηση του
οικονομικού επιτελείου, να ψηφίσει η Βουλή μέσα σε δύο μέρες όσους
νόμους δεν κατάφερε να ετοιμάσει και να καταθέσει ένα ολόκληρο χρόνο,
προκαλεί μόνο οργή.
Η τακτική που ακολουθεί συστηματικά η κυβέρνηση -όχι μόνο σε
αυτά τα δύο νομοσχέδια- αποδεικνύει περίτρανα την προχειρότητα με την
οποία χειρίζεται η Ελληνική Βουλή θέματα μείζονος σημασίας, που αφορούν
την καθημερινότητα και το πορτοφόλι (κυρίως το πορτοφόλι!) εκατομμυρίων
Ελλήνων.
Ταυτόχρονα όμως, αποδεικνύει και την απαξίωση με την οποία
αντιμετωπίζει η κυβέρνηση το ρόλο των βουλευτών και του ίδιου του
Κοινοβουλίου. Οπως φαίνεται από την καθημερινή πρακτική που ακολουθούν
οι κυβερνήσεις, για την εκάστοτε εξουσία και τους εκφραστές αυτής
υπουργούς, οι 300 της Βουλής είναι μόνο ένας αριθμός στην τελική
καταμέτρηση των ψηφοφοριών στην Ολομέλεια.
Οι 300 βουλευτές ή ακόμη περισσότερο όσοι από αυτούς με την ψήφο
τους προσφέρουν στην κυβέρνηση την πλειοψηφία, αποτελούν για τις
κυβερνήσεις αναγκαίο κακό.
Οι υπουργοί δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να τους ενημερώσουν
για το περιεχόμενο των νομοσχεδίων. Δεν δείχνουν να θέλουν να
αφουγκραστούν, μέσω των βουλευτών, την άποψη της κοινωνίας. Οι υπουργοί
της κυβέρνησης συστηματικά δείχνουν να ξεχνούν ότι οι 300 μέσα στη Βουλή
αποτελούν τους εκπροσώπους των 11.000.000 που βρίσκονται έξω από αυτή.
Με τη λογική του αλάθητου, η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδια,
χωρίς να υπάρχει στην πραγματικότητα καμία διαβούλευση ούτε με τους
βουλευτές ούτε με την κοινωνία. Πιστή στις απαιτήσεις της τρόικας,
συντάσσει νόμους καθ' υπαγόρευσιν των δανειστών, χωρίς να δίνει σημασία
στις αντιρρήσεις ή στις προτάσεις των βουλευτών, πόσω δε μάλλον της
ίδιας της κοινωνίας.
Τρανή απόδειξη όλων των παραπάνω αποτελεί το νομοσχέδιο για τον
Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), το οποίο κόντεψε να ρίξει την
κυβέρνηση (λέμε τώρα) εξαιτίας των αντιρρήσεων που εξέφρασαν οι
βουλευτές της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ.
Τότε και μόνο, ο υπουργός Οικονομικών και αργότερα το επιτελείο
του πρωθυπουργού αποφάσισαν να ανοίξουν διάλογο με τους βουλευτές,
ζητώντας τους παράλληλα να καταθέσουν συγκεκριμένες προτάσεις. Το
αποτέλεσμα μπορεί τελικά να μην ήταν εντυπωσιακό, καθώς ο ΕΝΦΙΑ
παρέμεινε ένας κακός, ακριβός και άδικος φόρος, αλλά έστω και έτσι, μετά
τις βουλευτικές πιέσεις, έγιναν κάποιες διορθώσεις.
Ούτε οι βουλευτές βέβαια είναι αθώοι του αίματος. Γιατί, αν δεν
τους αρέσει να είναι απλώς νούμερα στην κυβερνητική πλειοψηφία, το
Σύνταγμα, ο Κανονισμός Λειτουργίας της Βουλής, αλλά και τα καταστατικά
των κομμάτων, δίνουν τα όπλα να μεταμορφωθούν από απλοί χειροκροτητές,
σε συνδιαμορφωτές της κυβερνητικής πολιτικής. Φτάνει βέβαια και οι ίδιοι
να διαβάζουν τα νομοσχέδια προτού τα ψηφίσουν.
Και επειδή οι γενικεύσεις δημιουργούν συγχύσεις, μεταξύ των 300
υπάρχουν «φωτεινές» εξαιρέσεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου