Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής - Επειδή το καλό είναι δύσκολο

Για την άνοδο της Χρυσής Αυγής - Επειδή το καλό είναι δύσκολο

Διαβάζω πρόσφατες δημοσκοπήσεις και τρομάζω. Κοντά στην αναμενόμενη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση, από πίσω και τα φασισταριά της ελληνικής κοινωνίας να ξεχωρίζουν αριθμητικά. Και από πού ξεφύτρωσαν άραγε; Μήπως είναι προϊόν της κρίσης, μήπως φταίει η ανεπαρκής ή και κατακερματισμένη αριστερά; 

Τίποτα δεν φυτρώνει από το πουθενά, όλα έχουν τις ρίζες τους και κυρίως οι χρυσαυγίτες ψηφοφόροι ήταν πάντα εδώ, ζούσαν ανάμεσά μας και όχι κρυμμένοι αλλά φανεροί. Απλώς μέχρι τότε το κόμμα που εξέφραζε επαρκώς τα συμφέροντά τους και μαζί την ιδεολογία τους ήταν η δεξιά. Αντικομουνισμός, εξού και απεχθάνονται τον Καμμένο που πολύ ελάχιστα εισπράττει από τη φθορά της ΝΔ, μισανθρωπισμός, ρατσισμός, ψευδοπατριωτισμός, αγραμματοσύνη ή και χοντρά οικονομικά συμφέροντα.

Άραγε ποιοι είναι εκείνοι που πληρώνουν και αγοράζουν τις υπηρεσίες από τις χιλιάδες εκδιδόμενες γυναίκες στη χώρα μας; Στην ελληνική επαρχία, στα μαγαζιά της νύχτας, τι ιδεολογία και τι αξιακό σύστημα μπορεί να κουβαλάνε; Όλοι εκείνοι που γεμίζουν τα σκυλάδικα διαχρονικά σε αυτό τον τόπο, που πληρώνουν για να ακούσουν Σφακιανάκη και άλλου τέτοιου τύπου "τέχνη";

Θυμάστε τον αστυνόμο του Λαζόπουλου στους δέκα μικρούς Μήτσους, εκείνον με τη επαρχιώτικη προφορά, το παχύ μουστάκι, τη ζωώδη συμπεριφορά, τον γελοίο στα μάτια μας; Από παιδί θυμάμαι έναν τέτοιο στη γειτονιά, φτυστός. Οι μπάτσοι, αξιοσημείωτη τάξη στην Ελλάδα του μεσοπολέμου, το όργανο, οι μπασκίνες, μια από τις αρχές του τόπου, στη μετεμφυλιακή Ελλάδα των νικητών του "συμμοριτοπόλεμου", στη χουντική Ελλάδα, στην Ελλάδα των ξεπλυμένων μαυραγοριτών και δοσιλόγων, στην Ελλάδα που έκρυψε όλη τη βρωμιά κάτω από το χαλάκι της ευημερίας, για να ξεπεταχτεί και πάλι στον αφρό τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα.
Αλλά δεν ήταν μόνη της η ευημερία, ήτανε και η προπαγάνδα. Αυτές οι αξιολάτρευτες παλιές ελληνικές ταινίες αποτελούν μνημεία της. Η πιο "επαναστατική", "Η κόρη μου η σοσιαλίστρια", που τολμά να πει και μόνο τη λέξη σοσιαλισμός, στην πραγματικότητα χλευάζει τις πορείες ειρήνης και συμφιλιώνει το κεφάλαιο με τον εργάτη μέσω του πλούσιου γάμου, μοτίβο που επαναλαμβάνεται ακούραστα σε εκατοντάδες άλλες ταινίες της εποχής. Μετά ήρθε ο Ανδρέας Παπανδρέου, το κάψιμο των φακέλων, αλλά μαζί ίσως και της ιστορικής μνήμης, για να γίνουμε όλοι ίσα κι όμοια, λαός και Κολωνάκι. Η ιστορία ποτέ δεν γράφτηκε όπως ήτανε αλλά στην κυρίαρχη αφήγηση κουκουλώθηκε και παραμορφώθηκε.

Στην Ελλάδα των Ολυμπιακών, του Ευρωπαϊκού Κυπέλλου, το μυρίζαμε στην ατμόσφαιρα πως κάτι δεν πάει καλά, πως μια κοινωνία χωρίς ανθρώπινες αξίες, χωρίς θεμέλια, δεν μπορεί να στέκεται για πολύ ακόμη και κάποτε θα σκάσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα.

Τότε στη γειτονιά ήτανε ένα ξενυχτάδικο, της πλάκας, ένα παράπηγμα, αλλά κάθε Σάββατο βράδυ δεν μπορούσαμε να κοιμηθούμε από τους μεθυσμένους που βγαίνανε τα χαράματα και τριγυρνάγανε στα στενά. Τότε μπορούσες να πετύχεις μέχρι και βιασμό, τέτοιου είδους ήταν η διασκέδαση, αυτός ήταν ο στόχος. Εδώ και τρία χρόνια έκλεισε και ησυχάσαμε. Η κρίση δεν άφησε φαίνεται και πολλά περιθώρια για τέτοιες πολυτέλειες παρά μόνο στη μεσαία τάξη και τα ανώτερα στρώματα που εξακολουθούν να διασκεδάζουν στην παραλιακή και στα καλά προάστια.

Ένας λαός που φρόντισαν οι νικητές να μετατραπεί σε μεταπράτη, να αφανιστεί ο παραγωγικός τομέας για να μην είναι αυτάρκης, να μην μπορέσει ποτέ να αυτονομηθεί. Καλλιεργήθηκε έτσι και κυριάρχησε και η συνείδηση του μεταπράτη, του επαρχιώτη Έλληνα που ζητά να αποκτήσει γκλαμουριά και φινέτσα από το πολυτελές εισαγόμενο αυτοκίνητο, που γλείφει τους τουρίστες για το χρήμα, που καταστρέφει τον τόπο του για το χρήμα. Ο κινηματογράφος της δεκαετίας του ΄80 αποτυπώνει όλο αυτό το καρακιτσαριό ενός λαού χωρίς μνήμη, χωρίς δημιουργία, που μόνο αγοράζει και μεταπουλά, που γέμισε αντιπροσωπείες αυτοκινήτων και μπουτίκ έτοιμων ενδυμάτων, που απολάμβανε τα αγαθά χωρίς να ξέρει τον κόπο που απαιτείται για να παραχθούν. Ήταν και αυτό το άλμα που έκανε μια χώρα διαχρονικά προτεκτοράτο και βγαλμένη από αιματηρούς πολέμους προς τον υποτίθεται πιο αναπτυγμένο δυτικό κόσμο, ένα άλμα που δεν την έφταναν τα πόδια της και έμεινε μισό και άφησε τραύματα.
Το εύκολο ήταν να αφεθεί κανείς σε αυτή την ιστορική διαδρομή να τον παρασύρει το κύμα, η κυρίαρχη κουλτούρα και το μοντέλο που επιβλήθηκε. Το δύσκολο ήταν να κρατήσει ζωντανά όσα επιχειρήθηκε να αφανιστούν, να θαφτούν, να ξεχαστούν, να αντισταθεί, να αναζητήσει πίσω στην ιστορία θραύσματα  ενός άλλου κόσμου που θα μπορούσε να έχει υπάρξει και να τα διασώσει.
Η Χρυσή Αυγή είναι ο εύκολος δρόμος, ο χωρίς επεξεργασία, αυτός που τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Ο μόνος δρόμος είναι ο δύσκολος, αυτός της διαρκούς αναζήτησης, της αμφισβήτησης και πίστης ταυτόχρονα, του φόβου αλλά και του θάρρους μαζί, της αιώρησης ανάμεσα στον εαυτό και το άλλο.

http://kerasiakrinoi.blogspot.gr/2013/12/blog-post_23.html