«Συγκεχυμένα αιτήματα όπως συγκεχυμένος και νεφελώδης είναι ο στόχος του Λυκείου στον τόπο μας» Ι.Μ.
«Θα ήταν άριστος, αν το πίστευε ο δάσκαλός του»
Υμνεί τη χαρά της ζωής ως αντίδοτο στη ματαίωση των ονείρων. «Το βιβλίο και η εκπαίδευση πρέπει να ενώνουν τη σκέψη, το συναίσθημα και τη συμπεριφορά των παιδιών, ώστε να βρίσκονται πάντοτε σε αρμονία με τη φύση και τη ζωή.
Κι όταν έρχονται οι δύσκολοι καιροί και τα πράγματα χάνουν τον ειρμό τους, σε αυτή την αρμονία, που προσφέρει ικανοποίηση, γαλήνη και χαρά, θα καταφύγουν για να βρουν το αντίδοτο στη ματαίωση των ονείρων. Οχι στη θεοποιημένη τεχνολογία ούτε στις μαζικές αξίες που ο σύγχρονος κόσμος εξαίρει». Η φιλόλογος, εκπαιδευτικός και συγγραφέας Ιφιγένεια Μαστρογιάννη τιμήθηκε το 1997 με το πρώτο βραβείο Ιπεκτσί για την ποιητική συλλογή «Ο ναός του καλοκαιριού».
- Λυκειόπαιδα τα «Παιδιά του τελευταίου θρανίου»;
«Θα μπορούσαν να είναι και παιδιά του Γυμνασίου. Είναι όμως μαθητές του Λυκείου και η επιλογή δεν είναι τυχαία. Στο Λύκειο φαίνεται ολοκάθαρα το πλεόνασμα της εκπαιδευτικής μας κρίσης».
- Η καθημερινότητα, οι αγωνίες, τα όνειρα το θέμα σας;
«Θα σταθώ περισσότερο στη δεύτερη λέξη σας. Πολλά χρόνια τώρα -δυστυχώς, είναι πάρα πολλά για να μην το αναφέρω-, το Λύκειο προσφέρει τον εαυτό του ολοκαύτωμα στο εξεταστικό σύστημα. Οι μαθητές δοκιμάζονται με την αποστήθιση της εξεταστέας ύλης. Συγχρόνως, ο τρόπος αξιολόγησης αναπτύσσει μια βαθμοθηρική διάθεση, που προκαλεί άγχος και αγωνία· αφυδατώνει την ψυχή των παιδιών, τα κάνει δυστυχισμένα και τα απομακρύνει από το ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο της μόρφωσης».
- Οι «κακοί» της τάξης;
«Τα πράγματα είναι πιο δύσκολα για τους μαθητές που συνηθίζουμε να αποκαλούμε "αδύνατους" ή "κακούς". Είναι οι μαθητές του τελευταίου θρανίου. Οι χαρακτηρισμοί εμπεριέχουν τις προσδοκίες και την εκτίμησή μας για τις δυνατότητές τους και επηρεάζουν καθοριστικά τη μαθησιακή τους πορεία. Οι εμπειρίες μου, ωστόσο, ως δασκάλας, με βοήθησαν να καταλάβω ότι τα παιδιά αυτά έχουν χαρίσματα που δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να δούμε. Εχει λεχθεί πως ο "κακός" μαθητής θα είχε τη δυνατότητα να γίνει άριστος, φτάνει να το πίστευε ο δάσκαλός του».
- Το αφιερώνετε «στη γενιά των καταλήψεων και των συγκεχυμένων αιτημάτων»;
«Το βιβλίο αφιερώνεται στους μαθητές των σιωπηλών χρόνων, όπως χαρακτήρισε μια μαθήτρια τα χρόνια της εφηβείας. Τα παιδιά του Λυκείου δεν μιλούν, υπομένουν, αλλά όταν χάνουν την ελπίδα για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή Παιδεία, όταν διαπιστώνουν πως η σκέψη τους γίνεται καρμπόν των φλύαρων σχολικών βιβλίων, ξεσηκώνονται, σε μια έσχατη προσπάθεια να ακουστούν και να εισακουστούν».
- Το σχολείο είναι με το μέρος του μαθητή;
«Το σχολείο υπάρχει για το μαθητή και πρέπει να είναι με το μέρος του. Ο χαρακτήρας του, ωστόσο, και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί είναι μάλλον δασκαλοκεντρικός. Ο δάσκαλος εφοδιάζει το παιδί με γνώσεις, όχι όμως με δεξιότητες. Στο παιδοκεντρικό σχολείο, ο μαθητής έχει το ρόλο του εξερευνητή της γνώσης, πάντα με τις συμβουλές του δασκάλου του, αναπτύσσει την κριτική του σκέψη, μαθαίνει την αξία της συνεργασίας, επινοεί ιδέες και αναλαμβάνει πρωτοβουλίες».
- Κυνηγώντας την ύλη;
«Ο ρόλος του δασκάλου στο Λύκειο είναι, δυστυχώς, περισσότερο διεκπεραιωτικός. Ο καθηγητής αισθάνεται το ίδιο άγχος, την ίδια αγωνία με το μαθητή του, όταν και οι δύο μαζί κονταροχτυπιούνται με την εξεταστέα ύλη. Δεν υπάρχει χρόνος να γνωρίσει ο ένας τον άλλον και να τον αναγνωρίσει. Βιώνουν ένα αίσθημα κενού στο σχολείο, που πληγώνει».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου