ΠΑΣΟΚ: Δεν θα σε ξεχάσω ποτε...

ΠΑΣΟΚ: Δεν θα σε ξεχάσω ποτε...

Της Μαρίας Τριαντοπούλου

Και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Πέρασα σχεδόν όλη την ενήλικη ζωή μου με τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία (1981 – 1989, 1993 – 2004, 2009 – 2012). Εικοσι ένα ολόκληρα χρόνια (και ακόμα και σήμερα στην εξουσία με τη μορφή της συν-κυβέρνησης) ούτε σύντροφο δεν ανέχεσαι, ούτε τον εαυτό σου δεν ανέχεσαι καλά καλά, πόσο μάλλον ένα κόμμα που μέσα στα χρόνια μεταλάχθηκε, μετεξελίχθηκε ίσως, αλλά έγινε μια σκιά του εαυτού του, ένα κόμμα μάλιστα που ήταν μεν κραταιό και παντοδύναμο κάποτε αλλά προβληματικό δε παρόλη την γοητεία που εξασκούσε.

Είναι η αλήθεια ότι ποτέ, ούτε το 1981 ούτε το 1985 που ακόμα ήταν το κόμμα της ελπίδας και της αλλαγής εμένα δεν με είχε πείσει. Παρόλα αυτά ήξερα ότι ο χαρισματικός Ανδρέας Παπανδρέου με τα ζιβάγκο και την πίπα αλλά και το κόμμα που είχε ιδρύσει την συμβολική 3η Σεπτεμβρίου του 1974 ήταν κάτι διαφορετικό, κάτι καινούργιο και ρηξικέλευθο, κάτι που υποσχόταν μεγαλύτερη κοινωνική δικαιοσύνη, απαλλαγή από τα «τζάκια» της δεξιάς και ένα νέο πολιτικό ήθος. Υποσχόταν μια προοδευτική διακυβέρνηση που θα άλλαζε τα δεδομένα και θα οδηγούσε την χώρα στον σοσιαλισμό. Το glamour της δεκαετίας του 80, την Μελίνα Μερκούρη και το εκτόπισμα της εντός και εκτός Ελλάδας, τον Τρίτση και τον Γεννηματά, την βελτίωση της ποιότητας ζωής των μικρομεσαίων και λαϊκών στρωμάτων, την κοινωνική πρόνοια και τα ΚΑΠΗ, τα περιφερειακά θέατρα και την πολιτισμική ανάπτυξη της επαρχίας, όμως, γρήγορα διαδέχτηκαν η διαπλοκή, η διαφθορά, το lifestyle, η εποχή των παχειών αγελάδων, τα σκάνδαλα, ο Κοσκωτάς, τα ειδικά δικαστήρια, ο Κουτσόγιωργας, η χρηματιστηριακή φούσκα. Οι υποσχέσεις έγιναν δημαγωγικός λαϊκισμός, απογοήτευση και ασυδωσία. Άρχισαν οι γάμοι εκατομμυρίων υπουργών του ΠΑΣΟΚ, άρχισαν τα σπασίματα των πιάτων στα μπουζούκια (ποιός θα ξεχάσει τον μακαρίτη τον Βαγγέλη Γιαννόπουλο να χορεύει τις ζεμπεκιές κάθε φορά που του δινόταν ευκαιρία;), άρχισαν οι μίζες στα δημόσια έργα και στους εξοπλισμούς από εκείνους που κάποτε έλεγαν οι ίδιοι ότι χωρίς τον Ανδρέα «δεν θα τους ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας τους».

Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει πια παρά μόνο στο μυαλό του κ. Βενιζέλου ας θυμηθούμε τον κ. Λαλιώτη, τους πρασινοφρουρούς και τις κλαδικές που αν δεν ήσουν γραμμένος δεν είχες στην ήλιο μοίρα, τον κ. Τσοχατζόπουλο και τη μεγάλη ζωή, ας αναπολήσουμε τις ωραίες στιγμές που ζήσαμε έξω από το Ωνάσειο ή στο Λονδίνο με την Μιμή (γιατί κάποια πράγματα τα έχουμε ωραιοποιήσει και ξεχάσει φαίνεται), ας σταθούμε μια στιγμή στους ανεξέλεγκτους διορισμούς και παροχές για ψήφους ή στις τεράστιες και καταστροφικές βουτιές στα δημόσια ταμεία, ας ανατρέξουμε στον κ. Σημίτη και τα παραποιημένα στοιχεία με σκοπό την είσοδό μας στην ΟΝΕ για να φτάσουμε και στον Γιώργο Παπανδρέου, το ΔΝΤ, τα μνημόνια και την τρόικα , στον κ. Βενιζέλο και τον κ. Παπακωνσταντίνου με τα στικάκια και τη λίστα Λαγκάρντ.
Να μην ξεχάσουμε σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι την εμπλοκή του ΠΑΣΟΚ με τα ΜΜΕ, τις τράπεζες και τους οικονομικά δυνατούς επιχειρηματικούς ομίλους αλλά και την ενίοτε αλλοπρόσαλλη και επιπόλαια εξωτερική πολιτική του -όσο θυμάμαι και εκείνες τις αγκαλιές και τα φιλιά του Ανδρέα με τον Καντάφι και την Ιντιρα Γκάντι νιώθω να με κατακλύζει μια διάθεση παρόμοια με εκείνη που έχεις όταν βλέπεις κάτι παλιές ταινιές που σήμερα σου φαίνονται εντελώς απόκοσμες και μακρινές...αλλά που σου προκαλούν και ένα μειδίαμα αποθυμιάς και «αναζήτησης του χαμένου χρόνου»...

Πάνω από όλα όμως δεν θα ξεχάσω το ΠΑΣΟΚ γιατί -παρόλο που ποτέ δεν το ψήφισα -μου μετέτρεψε τον ενθουσιασμό και την ελπίδα για πραγματική αλλαγή και προοδευτικό σοσιαλισμό σε κυνισμό, δυσπιστία και απόλυτη απογοητευση. Με απομάκρυνε από την ενεργή πολιτική ανάμειξη και μου δημιούργησε καχυποψία για τα κοινά και εσωστρέφεια. Τώρα όμως που έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην πολιτική ζωή του τόπου και τα τελευταία προσωπεία και οχυρά έχουν αρχίσει να πέφτουνι, τώρα που ζήσαμε την κατάρρευση ενός μεγάλου και δυνατού κόμματος που δεν άντεξε το ίδιο τον εαυτό του και μάθαμε από αυτό σημαντικά διδάγματα ίσως το ΠΑΣΟΚ να χρησιμεύσει σε τούτο πάνω από όλα: να το θυμόμαστε και να το μελετάμε σαν μια παραβολή για την καταστροφική δύναμη της εξουσίας όταν συνυπάρχει με την αλλαζονεία, την ματαιοδοξία και την διαφθορά. Κάτι είναι και αυτό...

http://tvxs.gr/