«458 λέξεις για την συκοφαντική επίθεση στους εκπαιδευτικούς»
Βασίλης Συμεωνίδης
Είναι παράδοξο, αλλά όχι ανεξήγητο, πως γίνονται αποδεκτές από την κοινωνία επιθέσεις και συκοφαντικές εκστρατείες εναντίον μερίδων της κοινωνίας, δηλαδή εναντίον επαγγελματικών κλάδων όταν αυτοί διεκδικούν ή όταν πρόκειται να περισταλούν δικαιώματα σχετικά με την εργασία τους. Τα παραδείγματα είναι πολλά…
Όμως, η επίθεση εναντίον ενός συγκεκριμένου κλάδου εργαζομένων διαχέεται πολύ εύκολα στην κοινωνία σε σχέση με άλλους. Υπονοώ τις οργανωμένες εκστρατείες συκοφάντησης εναντίον των εκπαιδευτικών που στήνονται κάθε φορά πριν από μεταρρυθμίσεις που απορυθμίζουν τις εργασιακές τους συνθήκες.
Βέβαια, όλα παρουσιάζονται να γίνονται στο όνομα της παιδείας που πάσχει και για την κατάσταση της οποίας την – αποκλειστική – ευθύνη έχουν αυτοί που μπαίνουν στις τάξεις.
Βέβαια, όλα παρουσιάζονται να γίνονται στο όνομα της παιδείας που πάσχει και για την κατάσταση της οποίας την – αποκλειστική – ευθύνη έχουν αυτοί που μπαίνουν στις τάξεις.
Το ζήτημα δεν είναι να απαντηθούν λογικά όσα καταλογίζονται στους εκπαιδευτικούς, το ζήτημα είναι να εξηγηθεί η εύκολη διάχυση των ιδεολογημάτων που τους στοχοποιούν. Προφανώς και όσα λέγονται έχουν τις εμπειρικές αφετηρίες τους, που δεν είναι δύσκολο να βρεθούν στην πραγματικότητα, δηλαδή δεν είναι ανάγκη να κατασκευαστούν. Όμως, από κει και πέρα η εκμετάλλευσή τους, η γενίκευσή τους, η διασπορά τους έχουν άλλο χαρακτήρα.
Γιατί όμως γίνεται τόσο εύκολα αποδεκτή; Νομίζω ότι η γενεαλογία αυτής της αποδοχής πρέπει να αναζητηθεί σε δυο σημεία ψυχολογικής και όχι λογικής υφής: Πρώτα, στα απωθημένα από τα μαθητικά χρόνια, ακόμη και πολλών που έγιναν αργότερα εκπαιδευτικοί. Το κόμπλεξ απέναντι στην εξουσία του δάσκαλου βρίσκει την εκτόνωσή του. Μετά, στην αδυναμία γονιών να αποδεχτούν ότι το βλαστάρι τους δε μπορεί να ικανοποιήσει τις προσδοκίες τους και ότι υπάρχουν πιο πρώτοι από αυτό που είναι πρώτο και πιο άριστοι απ’ αυτό που είναι άριστο. Αν διάβασες τα προηγούμενα, μην νευριάζεις, σκέψου ότι κάποιος δάσκαλος σού ‘μαθε γράμματα και συνέχισε λίγο ακόμα.
Τελευταία μεγάλη επίθεση ήταν την εποχή 1997-98, όταν η μεταρρύθμιση της παιδείας είχε βασικό στόχο την κατάργηση της επετηρίδας διορισμού των εκπαιδευτικών και τη μετατροπή της πρόσληψής τους σ’ ένα πολυδαίδαλο και σκοτεινό πολλές φορές λαβύρινθο. Με όχημα το ΑΣΕΠ και ιδεολόγημα την αξιοκρατία κατορθώθηκε να εξαφανιστεί το τελευταίο ίχνος αντικειμενικής πρόσληψης στο ελληνικό δημόσιο. Φυσικά, δεν κατόρθωσε να προσφέρει ούτε δείγμα απ’ όσα υπόσχονταν για την εκπαίδευση.
Φοβάμαι ότι το επόμενο διάστημα θα δούμε μία ακόμα ενορχηστρωμένη επίθεση. Τον Μάιο θα είναι έτοιμο το σκηνικό. Τη στιγμή που οι εκλογές θα έχουν απορροφήσει αρκετή από την ενέργεια της κοινωνίας, θα βγουν οι άσσοι από το μανίκι της εκπαιδευτικής πολιτικής: Η τράπεζα θεμάτων, όπως και να ‘χει, θα είναι έτοιμη. προχειρότητες στην «κάλυψη» της ύλης, άρα, «λίγοι» τεμπέληδες που αντιδρούν, επειδή δεν θέλουν να δουλέψουν• ορισμένοι εκπαιδευτικοί θα έχουν ζητήσει την αξιολόγησή τους, άρα, ορίστε που οι καλοί δεν φοβούνται• πλαστά πτυχία (και) στον χώρο της εκπαίδευσης, άρα, δείτε τι κρύβεται πίσω από τις αντιδράσεις στις καλές κυβερνητικές προθέσεις.
Το κλίμα είναι έτοιμο, αντίλογος σε επίπεδο εκπαιδευτικής πολιτικής δεν υπάρχει, ορατό σχέδιο για μιαν άλλη εκπαίδευση δεν διατυπώθηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου