“ η Ελλάδα τα κατάφερε”

“ η Ελλάδα τα κατάφερε” : γιατί ο Κύριος καπιταλιστής ήταν βέβαιος ότι θα νικήσει

     φίλες και φίλοι, καλημέρα

  Σήμερα θα υποστηρίξω ότι το κοινωνικό στρώμα των Υποτελών Παραγωγών που επλήγη λιγότερο από τις σφοδρότατες επιθέσεις του Κυρίου καπιταλιστή και των Υπηρετών του κατά την τετραετία 2010-2014 ήταν η εργατική τάξη των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών, το βιομηχανικό προλεταριάτο, αφού ένας από τους κομβικούς σκοπούς της επίθεσης ήταν η ενίσχυση αυτών των βιομηχανιών. Η θέση του βιομηχανικού προλεταριάτου δεν απειλήθηκε και η κατάστασή του δεν επιδεινώθηκε -  ή τουλάχιστον δεν επιδεινώθηκε όσο των άλλων στρωμάτων. Αυτό όμως το προλεταριάτο είναι το μόνο, ο πυρήνας μάλλον, που μπορεί να νικήσει τον Κύριο αλλά για ποιόν λόγο να πολεμήσει;  Ο Κύριος ήταν βέβαιος ότι δεν έχει λόγους να κατέβει στο πεδίο της μάχης και εξαπόλυσε τις επιθέσεις του.

    Αυτοί που επλήγησαν, δεν μπορούσαν να νικήσουν. Κι αυτοί που μπορούσαν να νικήσουν, δεν επλήγησαν -  για να πολεμήσουν και να νικήσουν. Και ο Κύριος νίκησε κατά κράτος:  η Ελλάδα τα κατάφερε.

   Όταν ακούμε από τον Κύριο πρωθυπουργό (τον πρώτο, τον πιο ψηλά ιστάμενο στη πολιτική ιεραρχία,  υπηρέτη του Κυρίου καπιταλιστή) στις δηλώσεις του μετά τη συνάντηση με τη θεά Μέρκελ τη φράση ότι η Ελλάδα τα κατάφερε,  νιώθουμε μια πίκρα στο στόμα. Η πίκρα αυτή οφείλεται στο ότι όταν λέμε εμείς Ελλάδα εννοούμε τη χώρα ή τους κατοίκους της, τους Έλληνες,  ενώ όταν ο Κύριος πρωθυπουργός λέει Ελλάδα εννοεί τους πιο ισχυρούς καπιταλιστές. Δεν τα κατάφεραν λοιπόν οι Έλληνες αλλά μια πολύ μικρή μειονότητα, οι καπιταλιστές των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών και οι υπηρέτες τους.

     Τι κατάφεραν οι καπιταλιστές των μεγάλων εξαγωγικών βιομηχανιών;  Κατάφεραν και νίκησαν!   Σχεδίασαν έναν πόλεμο, τον μελέτησαν καλά, τον διεξήγαγαν άκρως επιτυχώς και αποτελεσματικά και νίκησαν θριαμβευτικά. Όταν πήρε τον λόγο η θεά Μέρκελ (θεός σημαίνει τοποτηρητής),  συνόψισε, κωδικοποίησε στη γλώσσα του Κυρίου την αίσια έκβαση του κοινωνικού πολέμου με τα εξής λόγια:  τώρα το βλέμμα μας στρέφεται στο μέλλον. Τί εννοεί όταν μιλάει με αυτόν τον τρόπο ο Κύριος;  Εννοεί ότι τώρα ο σκοπός μας είναι να ελέγξουμε το μέλλον -  αλλά έλεγχος του μέλλοντος χωρίς επιτυχή διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου δε γίνεται. Θα επιβάλλουμε τη σταθεροποίηση, την αμετάκλητη εφαρμογή των μέτρων και των μεταρρυθμίσεών μας,  θα διαχειριστούμε προς όφελός μας τις συνέπειες της νίκης μας και θα οργανώσουμε νέες επιθέσεις, νέες επιδρομές.

     Αναρωτιέμαι: πόσο βέβαιοι ήταν οι καπιταλιστές και οι υπηρέτες τους  ότι θα νικήσουν;  Ήταν πάρα πολύ βέβαιοι, φίλες και φίλοι, πάρα πολύ βέβαιοι. Δεν νίκησαν χωρίς να πολεμήσουν (η απόλυτη Ισχύς) αλλά πρώτα νίκησαν και μετά πολέμησαν. Δεν κατέβηκαν στο πεδίο του πολέμου για να πολεμήσουν κι ό,τι προκύψει αλλά πρώτα νίκησαν και μετά πολέμησαν.  Για τον Κύριο ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι αγώνας, o Κύριος δεν αγωνίζεται, δεν κατεβαίνει να παίξει μπάλα κι αν νικήσει, καλώς, εάν όχι, ντάξ, τί έγινε, πάλι για μπίρες θα πάμε -  το θέμα είναι να μάθεις να χάνεις· άλλωστε την επόμενη Κυριακή θα τους δείξουμε πως γαμάει ο Πειραιάς. ΟΧΙ! Ο Κύριος δεν παίζει, δεν αγωνίζεται -  πολεμάει! Και θέλει πρώτα να νικάει και μετά να πολεμάει κι ενοχλείται σφόδρα όταν βρίσκεται προ εκπλήξεων -  η έκπληξη, η απειθάρχητη πραγματικότητα, το μη αναμενόμενο, το απροσδόκητο είναι ο εφιάλτης του.

       Ο Κύριος γνωρίζει ότι το μη προσδοκώμενο υπάρχει κατά τη διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου αλλά,  όταν πρώτα νικάς και μετά πολεμάς,  τότε η έκπληξη, το απειθάρχητο, το ά-τακτο  δεν είναι κομβικής σημασίας. Θα ήταν κομβικής σημασίας εάν ο βασικός σχεδιασμός σου ανατρέπεται. Αλλά ο βασικός σχεδιασμός δεν ανατράπηκε κι έτσι και οι εκπλήξεις αντιμετωπίστηκαν και η νίκη εξασφαλίστηκε. Ο βασικός σχεδιασμός, η εξασφάλιση της νίκης πριν την διεξαγωγή του πολέμου, ήταν ο εξής:  αυτός που θα μπορούσε να μας νικήσει, δεν θα πολεμήσει -  άρα, θα νικήσουμε. Ποιός ήταν αυτός που θα μπορούσε να νικήσει τον Κύριο αλλά δεν θα πολεμήσει -  γιατί δεν θα πολεμήσει;  Πολέμησε;  Για ποιό συγκεκριμένο πόλεμο μιλάμε; 

     Στις δηλώσεις του ο Υπηρέτης Κύριος πρωθυπουργός είπε και το εξής: να φτιάξουμε μια κοινωνία που να παράγει αντί να καταναλώνει!  Μα την Παναγία, να πάθω δυσκοιλιότητα να μη μπορώ να χέσω ένα μήνα,  αν σας λέω ψέμματα! Φαίνεται μεγάλη βλακεία αυτή η ρήση του αλλά δεν είναι καθόλου -  είναι μια ρήση που συμπυκνώνει όλον τον στρατηγικό σχεδιασμό του Κυρίου καπιταλιστή.  Περιγράφει με δικά του λόγια τον διεθνή καταμερισμό της εργασίας και τη θέση των ελλήνων καπιταλιστών σε αυτόν τον καταμερισμό. Αυτά που θα παράγουμε εμείς δεν θα τα καταναλώνουμε, θα τα καταναλώνουν οι άλλοι -  εμείς θα καταναλώνουμε αυτά που θα παράγουν οι άλλοι. Αλλά για να καταναλώνουμε αυτά που παράγουν οι άλλοι, δεν πρέπει να τα παράγουμε εμείς. Εάν τα παράγουμε, θα σταματήσουμε να τα παράγουμε και να τα εισάγουμε, για να πουλάνε οι άλλοι. Εμείς θα συνεχίσουμε να πουλάμε, να εξάγουμε, κι αυτά θα τα καταναλώνουν οι άλλοι. Κι εμείς θα καταναλώνουμε ένα μέρος αλλά το συντριπτικά μεγαλύτερο θα εξάγεται.

     Για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει οι μεγάλες εξαγωγικές βιομηχανίες να εκτεθούν στον οξύτατο διεθνή ανταγωνισμό -  γνωστός με το νόμισμα εβρό!  Ανταγωνισμός σημαίνει ότι εγώ ζω, εσύ πεθαίνεις, εξαφανίζεσαι. Θα ζήσω εγώ εάν το προϊόν μου είναι καλύτερο και φθηνότερο. Το γεγονός ότι όλος ο ανεπτυγμένος καπιταλιστικός κόσμος τρώει στραγγιστό γιαουρτάκι  ΦΑΓΕ σημαίνει ότι η ΦΑΓΕ είναι ανταγωνιστική. Είναι καλύτερο λόγω  γεωγραφίας και κλίματος και φθηνότερο λόγω χαμηλότερων μισθών αλλά και χαμηλής φορολογίας του κεφαλαίου. Αλλά δεν είναι μόνο η ΦΑΓΕ -  είναι πάνω από 350 εξαγωγικές βιομηχανίες που απασχολούν εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες χωρίς να συμπεριλαμβάνω την μεγαλύτερη εξαγωγική βιομηχανία, την τουριστική.

     Εμείς θα πουλάμε έξω, οι άλλοι θα πουλάνε μέσα -  αυτός είναι ο διεθνής  καταμερισμός της εργασίας. Αλλά για να πουλάνε οι άλλοι μέσα, θα πρέπει να κλείσουν όλες οι πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις της ενδοχώρας. Εάν δεν κλείσουν τα μαραγκάδικα στα χωριά και στις πόλεις και οι μικρές και μεσαίες βιοτεχνίες και βιομηχανίες που παράγουν και πουλάνε έπιπλα, πώς θα πουλήσει, πώς θα αυξήσει τα κέρδη της η ΙΚΕΑ;  -  της οποίας το διαφημιστικό σλόγκαν είναι κομμουνιστικής έμπνευσης :  ΖΟΥΜΕ ΜΑΖΙ! Πώς θα κλείσουν όλες αυτές οι μικρές και μεσαίες βιοτεχνίες και βιομηχανίες;  Πώς θα αρπάξουμε τα κέρδη των αυταπασχολούμενων, πως θα τους κλείσουμε; 

Με τη ΛΙΤΟΤΗΤΑ  και τη ΦΟΡΟΛΟΓΙΑ!  Δεν θα καταναλώνουμε (μέχρι να ολοκληρωθεί το “ πρόγραμμα” ; ) οι μικρομεσαίοι και οι αυταπασχολούμενοι δεν θα πουλάνε και θα κλείσουν. Μείωση συντάξεων, μείωση μισθών, περικοπές επιδομάτων, αύξηση φορολογίας -  αυτή είναι η (σωστή) συνταγή. Για να μειωθεί και η φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου, για να γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστικό, περιορίζουμε τις κρατικές δαπάνες και συρρικνώνουμε  το Κράτος (διαθεσιμότητα, απολύσεις). Αποτέλεσμα:  οι αυταπασχολούμενοι (που δεν χρησιμοποιούν μισθωτούς), οι πολύ μικρές, μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις έκλεισαν, κλείνουν και θα κλείσουν κι άλλες πολλές στα επόμενα έξι-δέκα χρόνια. Όλοι αυτοί δεν μπορούν να πολεμήσουν.

    Τα αποτελέσματα:  δύο εκατομμύρια άνεργοι, οι οποίοι δεν μπορούν να πολεμήσουν· μείωση στις συντάξεις -  οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να πολεμήσουν. Μείωση κοινωνικών δαπανών -  οι ασθενείς και οι μαθητές, οι γιατροί και οι δάσκαλοι δεν μπορούν να πολεμήσουν. Μείωση μισθών στις μικρές επιχειρήσεις -  φόβος και τρόμος!  Μείωση μισθών και απολύσεις  στο Δημόσιο: οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν μπορούν να πολεμήσουν.  Αύξηση των φόρων:  οι φορολογούμενοι δεν μπορούν να πολεμήσουν. Αυξήσεις στο ρεύμα:  οι καταναλωτές δεν μπορούν να πολεμήσουν.   Μπορούν μόνο να διαμαρτυρηθούν,  διαμαρτύρονται και ο Κύριος καπιταλιστής και ο Κύριος Υπηρέτης τους γράφουν στ΄ αρχίδια τους.

      Έτσι, οι μεγάλες εξαγωγικές βιομηχανίες (και τα μεγάλα εμπορικά καταστήματα )  ενισχύθηκαν και μαζί τους οι εργαζόμενοι σε αυτές. Η θέση τους δεν απειλήθηκε και η κατάστασή τους δεν επιδεινώθηκε -  εκτός  από λίγες μεγάλες βιομηχανίες που παρήγαγαν για την  ελληνική αγορά (λ.χ., Χαλυβουργική για την ντόπια οικοδομή). Οι εργαζόμενοι όμως αυτοί είναι αυτοί (και κάποιοι άλλοι), οι μόνοι,  που μπορούν να νικήσουν τον Κύριο. Δεν είχαν όμως λόγους να πολεμήσουν και δεν πολέμησαν. Ο Κύριος πρώτα εξάλειψε το ενδεχόμενο να ηττηθεί και μετά πολέμησε -  πρώτα νίκησε και μετά πολέμησε!

    Φαίνεται πως τώρα πια ο μόνος τρόπος να πολεμήσουν όλοι αυτοί που επλήγησαν αλλά δεν μπορούσαν παρά μόνο να διαμαρτυρηθούν, άρα να ηττηθούν,  είναι οι εκλογές. Οι εκλογές δεν είναι ένα πεδίο του κοινωνικού πολέμου άνευ σημασίας και περιεχομένου. Από τις εκλογές μπορεί να προκύψει, έστω για μικρά χρονικά διαστήματα,  απονομιμοποίηση,   ακυβερνησία, κενό πολιτικής εξουσίας, πολιτική ρευστότητα, πολιτικά ρήγματα, αναμπουμπούλα, αναταραχή, συμμαχίες ανίερες. Οι εκλογές προκαλούν ενίοτε πολλά προβλήματα στον Κύριο, τα οποία όμως μπορεί και αντιμετωπίζει επιτυχώς. Η πιο ριζική αντιμετώπιση είναι η κατάλυση της κοινοβουλευτικής καπιταλιστικής δημοκρατίας. Μέχρι να φτάσει σε αυτό το σημείο, τα αντιμετωπίζει επιτυχώς λόγω έλλειψης συντονισμού και στρατηγικής των Υποτελών Παραγωγών.  

    Κι όπου υπάρχει έλλειψη συντονισμού και στρατηγικής εκεί δεν υπάρχει Αριστερά. Η Αριστερά είναι ο συντονιστής του πολύμορφου και πολύτροπου κοινωνικού πολέμου, αδιόρατου και ορατού. Δεν είναι ένα σύνολο μικρών και μεγάλων μηχανισμών που η κομβική τους επιδίωξη είναι η αναπαραγωγή τους. Ο μηχανισμός που επιδιώκει να αναπαράγεται, μια μέρα, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, θα γίνει ένας σωρός ερειπίων. Θα γίνει σορός.

 http://www.badarts.gr/