Ας ξαναζήσουμε, εστω, το ‘81
Της Γεωργίας Βαλωμένου
Το ‘81 ήμουν 11 χρονών. Έμενα σε μια επαρχιακή κωμόπολη, σε μια παλιά μονοκατοικία απέναντι από την αστυνομία. Οι γονείς μου δεν ήταν αριστεροί, ήταν όμως δημοκράτες. Η δασκάλα μητέρα μου είχε βγει επί χούντας σε εξάμηνη διαθεσιμότητα λόγω του ότι το σπίτι που νοίκιαζε στο χωριό που είχε διοριστεί ανήκε σε κάποιον κομουνιστή. Αυτή η ιστορία επανερχόταν συχνά στα μετέπειτα χρόνια με επωδό το «εσείς δεν ξέρετε τι θα πει ΔΕΞΙΑ». Στο σπίτι ακούγαμε Θεοδωράκη σε χαμηλή ένταση και με κλειστά παράθυρα. Όταν βγήκε το ΠΑΣΟΚ το '81 πανηγυρίσαμε. Το κράτος της δεξιάς νικήθηκε, ένας αέρας ελευθερίας φύσηξε στη μικρή επαρχιακή πόλη μας. Ο τύπος του ακροδεξιού τραμπούκου, που ποτέ δεν έπαψε να υπάρχει, και που συνεχιστής του είναι ο σημερινός χρυσαυγίτης, μαζεύτηκε στη γωνιά του μέχρι πρόσφατα.
Όπως γράφει ο Augustine Zenakos στο Unfollow #28 «Το ΠΑΣΟΚ, περισσότερο κι από τις ανολοκλήρωτες αλλά μνημειώδους σημασίας προοδευτικές μεταρρυθμίσεις του, όπως το ασφαλιστικό, το σύστημα υγείας, το οικογενειακό δίκαιο, ήταν υπεύθυνο ακριβώς για μια μεταστροφή που για 30 χρόνια καθιέρωσε τον προοδευτισμό ως νομιμοποιημένη κοινωνική αφήγηση. Η αποκατάσταση των κοινωνικών αγώνων - έστω κι αν το ίδιο το ΠΑΣΟΚ πολύ γρήγορα έπαψε να είναι αριστερό - πέρα από μια πρακτική και δίκαιη διευθέτηση οφειλόμενων, είχε τόσο τεράστιο συμβολικό αντίκτυπο που εξόρισε - αν και ομολογουμένως, δυστυχώς, δεν εξαφάνισε- τη φασίζουσα δεξιά και τους επιγόνους της από το προσκήνιο της πολιτικής ζωής.»
Στις επόμενες εκλογές, του '85, ήμουν έφηβη και ο Σαββόπουλος είχε ήδη βγάλει το "Ήμασταν πάντοτε της ήττας που νικάει την εξουσία/ και ξαφνικά μας παρεδόθη αληθινά, τι τραγωδία ", η στροφή που είχε πάρει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ προς αυτό που τελικά έγινε, μια κυβερνητική ομάδα διαπλεκόμενων φιλοχρήματων εξουσιομανών που καμία σχέση δεν είχε με το σοσιαλισμό τον οποίο ευαγγελίζονταν (με εξαιρέσεις) είχε γίνει ορατή.
Το ‘89, φοιτήτρια πια, είχα πάρει θέση ενάντια στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και είχα μπλεχτεί με τις Συσπειρώσεις και το φοιτητικό κίνημα. Είχε προηγηθεί η δολοφονία του Μ. Καλτεζά το 1985 και η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ είχε δείξει και το αυταρχικό, αστυνομοκρατούμενο, αντιδημοκρατικό της πρόσωπο.
Αρκετοί παρομοιάζουν το ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ του ‘81 στην προσπάθειά τους να του ασκήσουν μια εξ αριστερών κριτική. Πέραν των πολλών και σημαντικών διαφορών που υπάρχουν μεταξύ του 1981 και της σημερινής συγκυρίας, με τον παγκόσμιο χαρακτήρα της κρίσης, η σύγκριση αυτή ίσως έχει μια βάση.
Ωστόσο, το εκλογικό αποτέλεσμα της 1ης Κυριακής, καθιστά κατά τη γνώμη μου σαφές πως οι συνθήκες μιας άλλης κοινωνίας δεν έχουν ακόμα ωριμάσει. Οι πολίτες στην πλειονότητά τους έδειξαν μάλλον συντηρητικά αντανακλαστικά, θυμίζοντας κάτι που διάβασα πρόσφατα στα social media: «ΟΥΤΕ ΔΝΤ; ΟΥΤΕ – ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΕΕ; ΟΥΤΕ – ΠΑΡΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑΣΟΥ ΛΑΕ; ΟΥΤΕ» (Τοκάτας Φούγκας)
Παράλληλα, η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Κάθε μέρα που περνάει προκαλούνται από την μνημονιακή κυβέρνηση ακόμα μεγαλύτερες καταστροφές, με κάθε νομοσχέδιο, κάθε τροπολογία, κάθε εγκύκλιο θυσιάζονται κοινωνικά αγαθά, δημόσια περιουσία, θέσεις εργασίας, ανθρώπινες ζωές. Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί αυτή τη στιγμή να τους διώξει.
Έτσι λοιπόν, λέω, μακάρι να ξαναζήσουμε το ‘81. Μακάρι στις Ευρωεκλογές να πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα τέτοιο ποσοστό που να αναγκαστεί η κυβέρνηση να προκηρύξει άμεσα βουλευτικές εκλογές. Μακάρι να μαζευτούν οι φασίστες στις τρύπες τους, μακάρι να σταματήσει η κρατική βία και η καταστολή, μακάρι να φυσήξει ξανά αέρας δημοκρατίας, λαϊκής και εθνικής κυριαρχίας.
Αυτό δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι θα ανεχτούμε ένα ΣΥΡΙΖΑ συντηρητικό και κεντρώο χωρίς να του ασκούμε κριτική. Θέλουμε το ΣΥΡΙΖΑ ριζοσπαστικό και αριστερό. Όπως έγραψε ο Κώστας Λαπαβίτσας ένα μήνα πριν τις εκλογές "Η αντίληψη ότι οι εκλογές κερδίζονται με τη μετακίνηση προς το κέντρο είναι κακή πολιτική θεωρία και ακόμη χειρότερη πολιτική πρακτική σε περιόδους κρίσης. Η μετακίνηση προς το κέντρο εξυπηρετεί μόνο τις καθεστηκυίες δυνάμεις, το λεγόμενο 'σύστημα', που έχει ήδη επανακάμψει θρασύτατα. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κερδίσει τις εκλογές και, ακόμη περισσότερο, αν θέλει να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση σε προοδευτική κατεύθυνση, πρέπει να δώσει όραμα στα λαϊκά στρώματα. Αυτό θα γίνει μόνο αν υπάρξει αποφασιστικός ριζοσπαστισμός που θα συσπειρώσει και άλλες ευρύτερες δυνάμεις.
Σε κάθε περίπτωση, για να λειτουργεί η δημοκρατία η (όποια) εξουσία πρέπει να ελέγχεται αδιάκοπα από το λαό και τα κινήματα. Και η επόμενη μέρα πρέπει να μας βρει εκεί, με το λαό και τα κινήματα, να ελέγχουμε την εξουσία ώστε να κάνει αυτά για τα οποία όλοι μαζί παλέψαμε.
Ας βγάλουμε πρώτη δύναμη το ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές (έστω και) για να ξαναζήσουμε το ’81 και ας φροντίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να μην ξαναζήσουμε το '85. Στο χέρι μας είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου