Πόντο - πόντο ξηλώνουν την ανώτατη εκπαίδευση
Tου Σταύρου Κωνσταντακόπουλου*
Πριν οι υπερασπιστές του δημόσιου πανεπιστήμιου συνειδητοποιήσουν τι τους έχει συμβεί και προλάβουν να οργανώσουν την άμυνά τους απέναντι σε ένα συγκεκριμένο μέτρο, ακολουθεί το επόμενο, για να ακολουθήσει γρήγορα το μεθεπόμενο κοκ. Η ταχύτητα σύλληψης των μέτρων αυτών δεν έχει τίποτα το θαυμαστό εφόσον υπακούει σε ένα μονότονο σκοπό, το πέρασμα των κοινωνικών αγαθών σε ιδιωτικά χέρια. Για τα νεοφιλελεύθερα επιτελεία η ανώτατη εκπαίδευση είναι κάποιο είδος ρουχισμού από το οποίο εξέχει μια κλωστή, μια δολιοκλωστή. Ισχυρίζονται ότι τραβάνε να την κόψουν για να μην κρέμεται και κάνοντας το, έχουν γρήγορα-γρήγορα ξηλώσει το μισό ρούχο. Μόνο που στην περίπτωση αυτή το αποτρόπαιο εύρημα τους, διόλου δεν τους πτοεί, έτσι συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δουλειά τους.
Τελευταίο μέτρο: η δυνατότητα των απόφοιτων «νομικών» κολεγίων που κατοικοεδρεύουν στη χώρα μας να εγγράφονται απευθείας στους δικηγορικούς συλλόγους. Τι ίσχυε μέχρι τώρα; Για να μπορέσει κάποιος να εγγραφεί στο δικηγορικό σύλλογο θα έπρεπε πρώτα το πτυχίο του να το έχει εξετάσει και αναγνωρίσει το ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ), εφόσον ο κάτοχός του το είχε αποκτήσει στο εξωτερικό. Μια βιαστική αποτίμηση αυτής της «απλοποίησης» θα χαιρέταγε το μέτρο, αφού οι άνθρωποι γλυτώνουν επώδυνες γραφειοκρατικές διαδικασίες και το κολαστήριο του ΔΟΑΤΑΠ. Η εικόνα του ΔΟΑΤΑΠ ως μηχανισμού τιμωρίας οφείλεται εν μέρει στην ίδια την πραγματικότητα και στις δυσλειτουργίες που έχει κάθε δημόσιος οργανισμός στη δική μας κοινωνία, αλλά στο πολλαπλάσιο οφείλεται στις ιδεοληψίες της νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας που αποτιμά οτιδήποτε το δημόσιο ως σύμφυτο του απόλυτου κακού. Είναι όμως τα πράγματα έτσι;
Ο ΔΟΑΤΑΠ, όσο και αν παιδεύει, διαθέτει και την τεχνογνωσία αλλά και τους ανθρώπους για να διαπιστώσει μια σειρά πράγματα. Το πρώτο και πιο απλό, αν ένα πτυχίο είναι γνήσιο ή αν έχει αγοραστεί από το διαδίκτυο, όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν. Το δεύτερο είναι να αποτιμήσει, αν το ίδρυμα που απένειμε το πτυχίο διαθέτει τα ακαδημαϊκά εχέγγυα ενός πανεπιστημιακού ιδρύματος ή είναι ένα «μαγαζί» που πουλάει πτυχία, προς δόξα της σύγχρονης θεότητας που αποκαλείται αγορά. Ο Δικηγορικός Σύλλογος διαθέτει τους ανάλογους μηχανισμούς; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι τόσο προφανής που κανένας δεν θα έμπαινε στον κόπο να τη δώσει.
Κάποιος, βέβαια, θα μπορούσε να μου αντιτείνει ότι και τι έγινε, βρε αδερφέ, αν στερείται στοιχειωδών ακαδημαϊκών γνώσεων, θα είναι κακός δικηγόρος και γρήγορα η πιάτσα θα τον απορρίψει. Το ερώτημα μου, απάντηση στο δικό του, είναι, αν δεν επρόκειτο για δικηγόρο αλλά για γιατρό, θα ήταν το ίδιο αμέριμνος;
Ήδη οι πτυχιούχοι των Ιατρικών της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας δεν περνάνε από το ΔΟΑΤΑΠ, αλλά από τις Νομαρχίες. Αύριο με τη φορά που έχουν τα πράγματα το ίδιο θα συμβαίνει και με όλους τους πτυχιούχους Ιατρικής…
Δραματοποιημένο (;) συμπέρασμα: ο νεοφιλελευθερισμός σκοτώνει.
* Ο Σταύρος Κωνσταντακόπουλος διδάσκει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου