Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά

«Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων». (Αποδίδεται στον Αντόνιο Γκράμσι)

Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά

του Τάσου Παπαναστασίου

Photo: Angelos Christofilopoulos

Ο Μιχαλολιάκος, ο Λαγός και ο Παππάς έκαναν προχθές στη Βουλή σωστά τη δουλειά τους. Απευθύνθηκαν στο στενό ακροατήριό τους με σκοπό να το συσπειρώσουν και το έκαναν με ιδιαίτερη επιτυχία. Από την άλλη το περιβόητο δημοκρατικό τόξο, αμήχανο, ενοχικό και φοβισμένο, εξακολουθεί να κυνηγάει την ουρά του. Και η αποκαλούμενη μεσαία τάξη συντηρητικοποιείται συνεχώς. Για το πώς θα βγούμε από «την εποχή των τεράτων» κανείς δεν μιλάει. Μόνο κραυγές, ευχολόγια, αναθέματα και εξορκισμοί.

Πολύ χώρο αφήσαμε στο φασισμό και στις περικοκλάδες του, χαμένοι στα μνημονιακά άλλοθι και στις ανόητες πεισματικές αλήθειες μας. Δεν χρειάζεται να αφήσουμε κι άλλο.  Όσο πιο γρήγορα δεχτούμε πως ο φασισμός δεν είναι περαστική καταιγίδα αλλά ήρθε για να μείνει τόσο πιο γρήγορα θα σκαρφιστούμε και τους τρόπους αντιμετώπισής του. Όσο πιο γρήγορα πάψουμε να φοβόμαστε και να στρουθοκαμηλίζουμε τόσο πιο γρήγορα θα καταλάβουμε ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε το φασισμό.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά.
Χωρίς ψιμύθια, φτιασιδώματα και ωραιοποιήσεις. Πρέπει να τους εξηγήσουμε τι έκαναν οι φασίστες όποτε είχαν την εξουσία. Για τους ποταμούς αίματος, τους νεκρούς, το Ολοκαύτωμα. Για το τι κάνουν τώρα. Για το κυνήγι των μεταναστών και το μίσος που σπέρνουν. Για το φόβο που προσπαθούν να προκαλέσουν. Για τις κραυγές που βγάζουν και τις αθλιότητες που επινοούν. Για την απαξίωση της Δημοκρατίας. Για την ευκολία των λόγων τους. Για τον τρόπο που παρουσιάζουν την ιστορία. Για την υπεραπλούστευση των πάντων.
Πρέπει να τους/τις μάθουμε να ζουν αρμονικά, να μη μισούν, να δέχονται το διαφορετικό, να διεκδικούν το δίκιο τους, να λένε με θάρρος τη γνώμη τους, να διαχειρίζονται τους φόβους τους, να μην είναι ακραίοι/ες και εριστικοί/ές, να σκέφτονται δυο φορές και να εξηγούν όσο καλύτερα μπορούν αυτά που τους συμβαίνουν. Να αναστοχάζονται. Να τους/τις μάθουμε να δουλεύουν για να κατακτήσουν αυτό που θέλουν, να τους/τις μάθουμε να βρίσκουν αυτό που θέλουν και αυτό που τους αρέσει μετά από μελέτη. Να τους/τις μάθουμε να μελετούν και να αυτομορφώνονται. Να μάθουν  να αγαπούν, να μοιράζονται, να συμπονούν, να παίζουν, να γελούν, να χαίρονται τη ζωή τους.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά. Πως η ζωή είναι ένας φωτεινός τόπος.
Και αυτό να το κάνουμε με συστηματικό τρόπο, καθημερινά με επιμονή και υπομονή.
Δεν υπάρχουν άλλοθι πλέον. Το ερώτημα «ποιο γερασμένο Υπουργείο Παιδείας θα εμπνεύσει ποιους συκοφαντημένους  και κουρασμένους εκπαιδευτικούς» δεν πρέπει να μας αδρανοποιεί. Πρέπει να πάψουμε να γκρινιάζουμε γιατί το κράτος δεν κάνει αυτά που πρέπει. Πρέπει να ξεκινήσουμε τώρα. Από την αρχή. Επίμονα και υπομονετικά. Και μακάρι το κράτος και το Υπουργείο του να ακολουθήσει. Πρέπει να ακολουθήσει.
Σημασία έχει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά.
Δεν χρειάζεται να παίζουμε ξύλο με τους φασίστες στους δρόμους. Πρέπει να νικήσουμε το φασισμό εκεί που πάει να κυριαρχήσει. Στις ζωές των ανθρώπων. Στις συνειδήσεις τους. Στην κοινωνία. Κι αυτό πρέπει να γίνει πρώτα απ’ όλα στην εκπαίδευση. Όπου το ακροατήριο είναι μεγάλο. Και κρίσιμο. Εκπαιδευτικοί, μαθητές/τριες και γονείς πρέπει συστηματικά να διδαχθούν και να διδάξουν, πάλι, από την αρχή, τα αυτονόητα.
Πρέπει να πούμε την αλήθεια στα παιδιά.
Πριν να είναι πολύ αργά.
*Ο Τάσος Παπαναστασίου είναι δάσκαλος στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.

http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=34497