Το άρμεγμα μίας είδησης
Η είδηση
Χθες το μεσημέρι, εμφανίστηκε σε κατάστημα ειδών κατασκήνωσης στο Ιστορικό Κέντρο άνδρας με περούκα φέρων οπλισμό. Η πωλήτρια του καταστήματος που αντελήφθη το όπλο έσπευσε να ειδοποιήσει την αστυνομία. Απεδείχθη πως ο οπλισμένος πελάτης ήταν ο καταζητούμενος τρομοκράτης Νίκος Μαζιώτης. Στην προσπάθεια του να διαφύγει των αστυνομικών που τον εντόπισαν μετά την καταγγελία της πωλήτριας, πυροβόλησε 8 φορές τραυματίζοντας έναν αστυνομικό και ένα τουρίστα, ενώ δέχτηκε μία σφαίρα στο μπράτσο που του έσπασε το κόκκαλο και έτσι τον ακινητοποίησε μερικώς, για να τον συλλάβουν. Σύμφωνα με τον Αρχηγό της ΕΛΑΣ η αστυνομία πυροβόλησε μία και μόνο φορά, και αυτό αφού είχε δεχτεί πυρά ένας αστυνομικός.
Το άρμεγμα της είδησης
Το μεγαλύτερο μέρος αυτής της είδησης πρέπει να ήταν γνωστό στην ΕΛΑΣ και τον υπουργό μέσα στην πρώτη ώρα από το συμβάν. Αντί να σπεύσουν να ενημερώσουν το κοινό και τους δημοσιογράφους άφησαν εν μέσω της τουριστικής περιόδου να εξελιχθεί το αναμενόμενο μηντιακό τσίρκο των ψευδών ειδήσεων, ερμηνειών και σπέκουλας, ενώ δεν άργησε όλο αυτό να καταλήξει στα κανάλια με εκπροσώπους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης να αλληλοεγκαλούνται με αφορμή το αίμα που χύθηκε (και αυτό που θα μπορούσε να έχει χυθεί) στη Μητροπόλεως και τα γύρω στενά, μέρα μεσημέρι.
Με τι ασχολήθηκαν οι δημοσιογράφοι τις 7 ώρες που μεσολάβησαν από την σύλληψη του Μαζιώτη μέχρι να αποφασίσει ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία, όλως τυχαίως, στις 8 το βράδυ; Οι ρεπορταζιάρηδες του πεζοδρομίου μας μίλησαν για απόπειρα ληστείας σε τράπεζες και κοσμηματοπωλεία, και για συνεργούς του Μαζιώτη στη δήθεν ληστεία που έτρεχαν στην Ερμού με χειροβομβίδες στα χέρια. Ακούστηκε επίσης πως επρόκειτο για οργανωμένη επιχείρηση της ΕΛΑΣ που τον παρακολουθούσε και τον περίμενε να εξέλθει του κοσμηματοπωλείου με τα λάφυρα ανά χείρας για να τον συλλάβουν μέσα στον κόσμο. Η απόλυτη ανοησία. Οι seniors από ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά στούντιο έπαιξαν με τις ψευδείς ειδήσεις αναλόγως του ρόλου που έχει αναλάβει ο καθένας τους στο μικροκομματικό γήπεδο της χώρας. Κανείς δεν είπε «περιμένουμε ενημέρωση από το υπουργείο που ακόμα δεν έχει έρθει». Κανείς τους δεν είπε «δεν μπορώ να μεταδώσω τίποτα - δεν είμαι βέβαιος για την είδηση». Κανείς τους δεν είπε «αν δεν υπάρξει επίσημη ενημέρωση δεν θα υπάρξει επίσημη τοποθέτηση των κομμάτων». Κανείς τους δεν διόρθωσε τα ψέμματα που ξεστόμισε μέσα στο εφτάωρο.
Τι ακολούθησε; Το αναμενόμενο πατιρντί για το αν θα δώσει συγχαρητήρια ο ΣΥΡΙΖΑ στην ΕΛΑΣ, όταν δεν είχε μιλήσει ακόμα καν η κυβέρνηση για να δώσει εκείνη συγχαρητήρια. Και πολλή σπέκουλα στα social media για το κατά πόσοήταν ορθό το να ανοίξει μαζικά πυρ η αστυνομία μέσα στον κόσμο που έτρωγε έξω από του Μπαϊρακτάρη, κάτι που δεν έγινε ποτέ απ’ ότι μάθαμε όταν εδέησε ο κ. Κικίλιας να ενημερώσει στις 8. Ήταν ένας πυροβολισμός, εύστοχος, στο μπράτσο του Μαζιώτη.
Ο κίνδυνος
Η δική μου σπέκουλα, λοιπόν, είναι η εξής: σκοπίμως δεν ενημέρωσαν νωρίτερα, επιδιώκοντας αφενός «να βουίξει ο τόπος με την επιτυχία» και να την καρπωθούν πολιτικά, ενώ παράλληλα επιδίωξαν να πλήξουν την αντιπολίτευση γνωρίζοντας την τροπή που θα έπαιρνε όλο αυτό δεδομένης της πολιτικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί επικοινωνιακά ακόμα και το άνοιγμα νοσοκομείου για μικρά γατάκια. Μία ανικανότητα που οφείλεται κυρίως στους ίδιους, και δεν βοηθήται καθόλου από τη μεροληψία των ΜΜΕ. Είναι προφανές πως αν η κυβέρνηση ένιωθε πως υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να της ασκηθεί κριτική για την καθυστέρηση στην ενημέρωση με σκοπό το μικροπολιτικό άρμεγμα της είδησης, θα είχε σπεύσει να ενημερώσει σε εύλογο χρόνο, και όχι αυτόν των δελτίων των 8. Ούτε ο αμήχανος πολιτικά και ανίκανος επικοινωνιακά ΣΥΡΙΖΑ βγήκε να απαιτήσει ενημέρωση.
Η τελική ζημιά, εφόσον δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα, δεν είναι ούτε στον τουρισμό, ούτε στο λιανεμπόριο. Οι πρωτεύουσες με πρώτο το Λονδίνο έχουν δείξει την αντοχή τους σε τέτοιες ειδήσεις. Η ζημιά είναι στον εσκεμμένο διχασμό της κοινής γνώμης σε Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, στην πλάτη δύο τραυματιών και εκατοντάδων τρομοκρατημένων πολιτών και τουριστών που είδαν το Χάρο με τα μάτια τους ενώ έτρωγαν στου Μπαϊρακτάρη. Ιούλιο μήνα, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα άλμα τεσσάρων δεκαετιών και να θυμηθώ τις απολογίες στη δίκη των Συνταγματαρχών. Κοινή γραμμή όλων τους, ήταν πως είχε επέλθει εθνικός διχασμός στην κοινωνία και όφειλαν να σπεύσουν προτού προκύψει νέος εμφύλιος πόλεμος που θα χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές για την επόμενη προσπάθεια τους να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα. Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε, μεν, αλλά τρανή απόδειξη της λαϊκής παροιμίας: ο λύκος στην ανεμοδούρα χαίρεται.
Η ευκολία αυτής της κυβέρνησης να παίξει με την πόλωση της κοινωνίας μπας και καταφέρει να μείνει στην εξουσία, η διαρκής της στάση εναντίον κάθε χτισίματος συναίνεσης τόσο με την κοινωνία όσο και με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο (με εξαίρεση την Χρυσή Αυγή, προ δολοφονίας Φύσσα και των συνακόλουθων πιέσεων από Αμερική και Ευρώπη) είναι το μπαρούτι σε μία χώρα που έχει γονατίσει κυρίως από την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού. Ο πρώτος κίνδυνος για τη χώρα αυτή την περίοδο είναι ο κυνισμός της κυβέρνησης.
Αντί επιλόγου: «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»
Στην ανοησία και τον χειρισμό που μας κατακλύζει τελευταία στο δημόσιο λόγο, οφείλω να συμπληρώσω μία ακόμα παράγραφο, αν και όσα ακολουθούν τα θεωρώ αυτονόητα. Όποτε κάποιος ασκεί έλεγχο ή κριτική στην κυβέρνηση, η αυτοματοποιημένη απάντηση είναι «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»
Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει πως έχει παρέλθει ο καιρός που μπορούσε κάποιος να κάνει τέτοιες απλές εκτιμήσεις, με κορυφαίο παράδειγμα την κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι εκλογές και τα αποτελέσματα έχουν τη δική τους δυναμική, όπως και οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δύνανται να μεταβληθούν χωρίς εκλογές. Αυτή η κυβέρνηση ξεκίνησε με πλειοψηφία 9,67% μέσα στη Βουλή και σήμερα βρίσκεται στο 0,67% (περίπου 1,2 βουλευτές). Αποξένωσε τη ΔΗΜΑΡ με την πανάκριβη ηλιθιότητα της ΕΡΤ και το έκτρωμα της ΝΕΡΙΤ, έχασε βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και παρόλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτη να πολεμάει για ιδεολογικούς ανεμόμυλους αντί για τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε για να ορθοποδήσουμε. Η κριτική στην κυβέρνηση δεν σημαίνει καν απαραίτητα εκλογές. Το αν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, το αν θα μείνει πρωθυπουργός ο #xereisMePoionMilas, το ποιοί θα συνταχθούν με το διάδοχο σχήμα και ποιοί όχι είναι πολιτικό ζήτημα. Το δίλημμα «ή εγώ ή το χάος» είναι πολιτική αλητεία και πρώιμο σημάδι τυραννίας.
Ανάθεμα λοιπόν, όχι σε όσους δεν ασχολούνται ή δεν μετέχουν λόγω δυνατοτήτων (μορφωτικών, χρονικών, συναισθηματικών, ή ό,τι άλλο), αλλά σε όσους είναι ενεργοί, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι γίνεται και που πάμε, και δεν κάνουν τίποτα για αυτό. Πόσω μάλλον για όσους ενεργά το υποστηρίζουν για να εξυπηρετήσουν τον εγωισμό, την περσόνα, ή την τσέπη τους.
Κωνσταντίνος Αλεξάκος
Ο κίνδυνος
Η δική μου σπέκουλα, λοιπόν, είναι η εξής: σκοπίμως δεν ενημέρωσαν νωρίτερα, επιδιώκοντας αφενός «να βουίξει ο τόπος με την επιτυχία» και να την καρπωθούν πολιτικά, ενώ παράλληλα επιδίωξαν να πλήξουν την αντιπολίτευση γνωρίζοντας την τροπή που θα έπαιρνε όλο αυτό δεδομένης της πολιτικής ανικανότητας του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί επικοινωνιακά ακόμα και το άνοιγμα νοσοκομείου για μικρά γατάκια. Μία ανικανότητα που οφείλεται κυρίως στους ίδιους, και δεν βοηθήται καθόλου από τη μεροληψία των ΜΜΕ. Είναι προφανές πως αν η κυβέρνηση ένιωθε πως υπήρχε η παραμικρή πιθανότητα να της ασκηθεί κριτική για την καθυστέρηση στην ενημέρωση με σκοπό το μικροπολιτικό άρμεγμα της είδησης, θα είχε σπεύσει να ενημερώσει σε εύλογο χρόνο, και όχι αυτόν των δελτίων των 8. Ούτε ο αμήχανος πολιτικά και ανίκανος επικοινωνιακά ΣΥΡΙΖΑ βγήκε να απαιτήσει ενημέρωση.
Η τελική ζημιά, εφόσον δεν είχαμε ανθρώπινα θύματα, δεν είναι ούτε στον τουρισμό, ούτε στο λιανεμπόριο. Οι πρωτεύουσες με πρώτο το Λονδίνο έχουν δείξει την αντοχή τους σε τέτοιες ειδήσεις. Η ζημιά είναι στον εσκεμμένο διχασμό της κοινής γνώμης σε Βροντάκηδες και Φουρτουνάκηδες, στην πλάτη δύο τραυματιών και εκατοντάδων τρομοκρατημένων πολιτών και τουριστών που είδαν το Χάρο με τα μάτια τους ενώ έτρωγαν στου Μπαϊρακτάρη. Ιούλιο μήνα, θα μου επιτρέψετε να κάνω ένα άλμα τεσσάρων δεκαετιών και να θυμηθώ τις απολογίες στη δίκη των Συνταγματαρχών. Κοινή γραμμή όλων τους, ήταν πως είχε επέλθει εθνικός διχασμός στην κοινωνία και όφειλαν να σπεύσουν προτού προκύψει νέος εμφύλιος πόλεμος που θα χρησιμοποιούσαν οι κομμουνιστές για την επόμενη προσπάθεια τους να καταλάβουν τα θερινά ανάκτορα. Άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε, μεν, αλλά τρανή απόδειξη της λαϊκής παροιμίας: ο λύκος στην ανεμοδούρα χαίρεται.
Η ευκολία αυτής της κυβέρνησης να παίξει με την πόλωση της κοινωνίας μπας και καταφέρει να μείνει στην εξουσία, η διαρκής της στάση εναντίον κάθε χτισίματος συναίνεσης τόσο με την κοινωνία όσο και με τον υπόλοιπο πολιτικό κόσμο (με εξαίρεση την Χρυσή Αυγή, προ δολοφονίας Φύσσα και των συνακόλουθων πιέσεων από Αμερική και Ευρώπη) είναι το μπαρούτι σε μία χώρα που έχει γονατίσει κυρίως από την αποτυχία του πολιτικού προσωπικού. Ο πρώτος κίνδυνος για τη χώρα αυτή την περίοδο είναι ο κυνισμός της κυβέρνησης.
Αντί επιλόγου: «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»
Στην ανοησία και τον χειρισμό που μας κατακλύζει τελευταία στο δημόσιο λόγο, οφείλω να συμπληρώσω μία ακόμα παράγραφο, αν και όσα ακολουθούν τα θεωρώ αυτονόητα. Όποτε κάποιος ασκεί έλεγχο ή κριτική στην κυβέρνηση, η αυτοματοποιημένη απάντηση είναι «και τι θες; Να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ;»
Η εμπειρία των τελευταίων ετών έχει δείξει πως έχει παρέλθει ο καιρός που μπορούσε κάποιος να κάνει τέτοιες απλές εκτιμήσεις, με κορυφαίο παράδειγμα την κυβέρνηση Παπαδήμου. Οι εκλογές και τα αποτελέσματα έχουν τη δική τους δυναμική, όπως και οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες που δύνανται να μεταβληθούν χωρίς εκλογές. Αυτή η κυβέρνηση ξεκίνησε με πλειοψηφία 9,67% μέσα στη Βουλή και σήμερα βρίσκεται στο 0,67% (περίπου 1,2 βουλευτές). Αποξένωσε τη ΔΗΜΑΡ με την πανάκριβη ηλιθιότητα της ΕΡΤ και το έκτρωμα της ΝΕΡΙΤ, έχασε βουλευτές από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, και παρόλα αυτά συνεχίζει ακάθεκτη να πολεμάει για ιδεολογικούς ανεμόμυλους αντί για τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόμαστε για να ορθοποδήσουμε. Η κριτική στην κυβέρνηση δεν σημαίνει καν απαραίτητα εκλογές. Το αν θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ ή όχι, το αν θα μείνει πρωθυπουργός ο #xereisMePoionMilas, το ποιοί θα συνταχθούν με το διάδοχο σχήμα και ποιοί όχι είναι πολιτικό ζήτημα. Το δίλημμα «ή εγώ ή το χάος» είναι πολιτική αλητεία και πρώιμο σημάδι τυραννίας.
Ανάθεμα λοιπόν, όχι σε όσους δεν ασχολούνται ή δεν μετέχουν λόγω δυνατοτήτων (μορφωτικών, χρονικών, συναισθηματικών, ή ό,τι άλλο), αλλά σε όσους είναι ενεργοί, είναι σε θέση να αντιληφθούν τι γίνεται και που πάμε, και δεν κάνουν τίποτα για αυτό. Πόσω μάλλον για όσους ενεργά το υποστηρίζουν για να εξυπηρετήσουν τον εγωισμό, την περσόνα, ή την τσέπη τους.
Κωνσταντίνος Αλεξάκος
πηγή: πολίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου