Δεν μας εξήγησε ο κ. υπουργός Παιδείας γιατί, αφού δεν επιβαρύνουν τον κρατικό κορβανά, εμμένει στο μέτρο της διαγραφής των φοιτητών. Αντιλαμβανόμαστε τη μεταφορική χρήση του όρου «αιώνιοι» ως προς τον χρονικό προσδιορισμό, όμως δεν την αποδεχόμαστε ως προς τη στάση που υποδηλώνει.
 Δεν είναι εύκολο να δεχτούμε ότι συλλήβδην οι υπό διαγραφή φοιτητές δεν πήραν το πτυχίο τους γιατί είναι τεμπέληδες, άχρηστοι και αδιάφοροι. Κι αν παρέχεται σε όλους το δικαίωμα να μετέχουν στις εισαγωγικές εξετάσεις, δεν είναι όλοι που έχουν τη δυνατότητα να παρακολουθήσουν απρόσκοπτα τις σπουδές τους. Γιατί, λοιπόν, ένας υπολογίσιμος αριθμός φοιτητών δεν ολοκληρώνει τις σπουδές του; Γνωρίζουμε ποιες είναι οι σχολές που έχουν τα υψηλά ποσοστά αποχώρησης και γιατί; Πόσο σχετίζεται η εγκατάλειψη των σπουδών με οικονομικούς παράγοντες που υποχρεώνουν σε εργασία; Ερωτήματα που οι απαντήσεις τους είναι απαραίτητες για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Ούτε ο υπουργός, όμως, που ανέλαβε τον ρόλο του δημίου, αποκόπτοντας από τον πανεπιστημιακό χώρο νέους ανθρώπους, περίφροντις για άλλα θέματα, μπήκε στον κόπο να ερευνήσει έστω ακροθιγώς το πρόβλημα, ούτε και τα προσκείμενα ΜΜΕ που αρκέστηκαν να πιπιλίζουν τον χαρακτηρισμό «αιώνιοι», αποσιωπώντας καθετί που σχετίζεται με την αναζήτηση των αιτίων, αν και είναι λαλίστατα στα ρεπορτάζ αδικημάτων που τους δίνουν πάσα να μιλήσουν για τρομοκρατία. Αδιαφορούν όμως για την τρομοκρατία που ασκείται στα νέα παιδιά, όταν μέσα στην οικονομική κρίση και στην αβεβαιότητα που η ίδια η πολιτική των κυβερνώντων προκαλεί, υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν το όνειρο των σπουδών, της εκπλήρωσης των σχεδίων τους. Γιατί η εντολή είναι σαφής: «180.000 νέοι από 1η Σεπτεμβρίου να μείνουν στάσιμοι» και συνοδεύεται με τη διαπόμπευση «γιατί είναι αιώνιοι», ξυπνώντας τα ατομικιστικά ελατήρια των πολιτών: «Είναι τεμπέληδες, άχρηστοι! Είναι αιώνιοι και αιώνιο βάρος για την κοινωνία».
180.000 παιδιά μας, με ευκολία τα καταδικάζουμε όταν δεν τα γνωρίζουμε... Όταν όμως είναι δίπλα μας, όταν κινούμαστε στο ίδιο σπίτι, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να αναπληρώσουμε το κενό που άφησε η τροϊκανή κυβέρνηση με τη σφραγίδα Λοβέρδου. Θα αναζητήσουμε ένα ΙΕΚ, ένα «κολέγιο» από τα τόσα που παρεπιδημούν στη χώρα μας, για ένα πτυχίο που θα καλύψει τις πληγές της κοινωνικής αναπηρίας στην οποία τα υποχρέωσε η μνημονιακή πολιτική. Και τα «κολέγια», τα χαϊδεμένα παιδιά των τελευταίων υπουργών και υφυπουργών Παιδείας, κινούμενα με γρήγορα αντανακλαστικά, είναι έτοιμα να τα «περιβάλλουν με φροντίδα» παρέχοντάς τους ευκολίες και, πού ξέρεις, μπορεί να αναγνωρίσουν κάποια μαθήματα που έχουν περάσει στην προηγούμενη φοιτητική τους ζωή. Μια ακόμα τόση δα διαπόμπευση αξίζει, γιατί τα λεφτά είναι πολλά.