Όχι άλλο σώσιμο
Leia Organa Solo
Ήταν μια όμορφη μέρα. Μόλις είχα φτιάξει καφέ και ετοιμαζόμουν να ονειροπολήσω όταν η απορία της μικρής εκπαιδευόμενης Jedi με προσγείωσε άτσαλα στην πραγματικότητα.
«Τι είναι Σταύρος Θεοδωράκης, μαμά;» με ρώτησε και με έκανε να αναπολήσω τις εποχές που τα παιδιά ρωτούσαν γιατί ο ουρανός είναι μπλε και πώς κάνει ο ιπποπόταμος.
Ένας μικρός Άδωνις με μια δόση Φαήλου και πασπάλισμα από Τζήμερο και Πλεύρη, θα μπορούσα να της απαντήσω, αλλά άντε μετά να εξηγήσεις τί είναι Άδωνις, Φαήλος, Τζήμερος και Πλεύρης.
Έπεσα σε βαθιά περισυλλογή για να μπορέσω να λύσω την απορία που θα την οδηγούσε στο επόμενο επίπεδο εκπαίδευσης για να καταλάβει τη Δύναμη και να μπορέσει να τη χρησιμοποιήσει για το καλό του Γαλαξία.
Έψαξα και βρήκα μια πρόσφατη δήλωση του Σταύρου.
«Πιστεύω ότι εγώ μπορώ να σώσω τη χώρα» είπε και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου. Και συμπλήρωσε «Εγώ με κάποιους άλλους που πολλοί είναι εδώ μέσα». Μέχρι και τα μαλλιά μου φρίζαραν από την υγρασία και ποιος κάθεται τώρα να ξαναφτιάχνει τους κότσους. Γιατί, Σταύρο, μου το έκανες αυτό; Γιατί με έκανες να κλάψω από τα γέλια, πάλι; Γιατί, Σταύρο; Δεν σου έφτασε, Σταύρο το επικό κράξιμο που έχεις φάει μέχρι τώρα θέλεις κι άλλο; Αχ, Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη φασιστομύτη. Μας ταλαιπωρείς. Και ψεύδεσαι και μας ταλαιπωρείς.
Το είδος «Σταύρος Θεοδωράκης» δεν είναι καινούριο. Υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη, συναντάται παντού, αλλά ευδοκιμεί κυρίως σε χώρες που διανύουν κάποια κρίση. Ειδικά στην Ελλάδα πολλοί περιμένουν να εξελιχθούν για να φτάσουν στο επίπεδο που θα γίνουν «Σταύρος». Είναι το κλίμα που βοηθάει. Ο ελληνικός ήλιος και οι μπλε θάλασσες. Αυτό το «το είπε η τηλεόραση, άρα έτσι θα είναι».
Έχουμε δει το Σταύρο να κάνει το καλύτερο ξέπλυμα φασιστών και λιμενικών. Έχουμε δει το Σταύρο να χρησιμοποιεί φασιστική ρητορική στον Άγιο Παντελεήμονα. Έχουμε δει το Σταύρο να λέει ότι στη Χούντα υπήρχαν κομματικοί μηχανισμοί και άρα κόμματα. Έχουμε δει το Σταύρο να ψάχνει την εσωτερικότητα της ψυχής του ρωτώντας ένα άλλο περίεργο είδος, το «Ράμφο» (βιοκοινωνική ανάλυση Ράμφου θα γίνει σε επόμενο επεισόδιο).
Είναι ταυτόχρονα εύκολο και δύσκολο να εξηγήσει κανείς σε μια εκπαιδευόμενη Jedi τι ακριβώς είναι ο Σταύρος. Εκκολάπτεται σε κάποιο τηλεοπτικό γυαλί, θρέφεται από κάποιον καναλάρχη-κολλητό υπουργού- ιδιοκτήτη καναλιού που λειτουργεί χωρίς άδεια. Συνήθως κάνει εκπομπές τις οποίες μπορούν να παρακολουθήσουν μικροί και μεγάλοι. Είναι αναγνωρίσιμος και καμιά φορά τον σταματάνε πιτσιρικάδες και τον ρωτάνε από πού πήρε το σακίδιό του. Casual ντύσιμο και επιτηδευμένη αργκό δίνουν μια αίσθηση ότι ο Σταύρος κρατάει τη φάση ψηλά και κυρίως, το ζει στα στενά. Στα σκοτεινά στενά αυτής της πόλης που σκοτώνει για λεφτά, ο Σταύρος έφτιαξε ένα κόμμα που θέλει να τους παρασύρει όλους. ΠΟΤΑΜΙ θα γίνουμε και θα κυβερνήσουμε, ένα πράγμα. Ο Σταύρος αγκαλιάστηκε γρήγορα από ορισμένους πολύ καλά εκπαιδευμένους πολίτες- τηλεθεατές. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμά του και ένα φαινόμενο που αξίζει τεράστια ανάλυση.
Ο Σταύρος παλιότερα είχε πει ότι δεν πιστεύει στα κόμματα. Μετά έφτιαξε ένα κόμμα που θέλει να συνεργαστεί με όλα τα κόμματα. Είναι τόσο διαστροφικά άρρωστος που θα μπορούσε πραγματικά να κυβερνήσει. Τόσα χρόνια εκπαιδεύει τους πολίτες της μέσα από το γυαλί, να περιμένουν έναν σωτήρα. Τον ίδιο κατά προτίμηση ή κάποιον από τους κοντινούς του φίλους.
«Τι είναι Σταύρος Θεοδωράκης, μαμά;»
«Είναι ο απολιτίκ φασισμός, μωρό μου»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου