Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να μοιάζει με αυτούς που εγκαλεί
ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΑΚΟΥ
Ακινησία υπάρχει μόνο στα πολιτικά νεκροταφεία. Σε όλες τις άλλες εκδηλώσεις της πολιτικής και κοινωνικής ζωής υπάρχει διαρκής κίνηση και εξέλιξη. Αυτό μάθαμε από την πρώτη κιόλας επαφή με τη διαλεκτική και την Αριστερά σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η Αριστερά αλλάζει, οφείλει να αλλάζει, μαζί με την κοινωνία. Όχι, όμως, για να γίνει καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση της αστικής πολιτικής και οικονομικής τάξης πραγμάτων, ούτε για να την υπηρετήσει ως λαϊκότερη πολιτική εκδοχή της, ούτε ακόμη για να εγκλωβιστεί στις μεταμορφώσεις του πολιτικού συστήματος. Οφείλει να αλλάζει για να ανταποκριθεί στον ιστορικό της ρόλο, την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών, και για να ανοίξει τον δρόμο του κοινωνικού μετασχηματισμού. Αλλάζει η ίδια, για να τα αλλάξει όλα: την πολιτική, το κράτος, το παραγωγικό και το καταναλωτικό μοντέλο.
Η πολιτική αλλαγή μπορεί και πρέπει να βάλει τέλος στα Μνημόνια στην Ελλάδα και να ενισχύσει τον αγώνα κατά της λιτότητας στην Ευρώπη. Η Αριστερά έχει Ιστορία, δεν είναι χθεσινή, είναι ιστορική, όχι παραδοσιακή, όπως απαξιωτικά την αποκαλούν άσπονδοι κεντροαριστεροί φίλοι της.
Η διαρκής αλλαγή της Αριστεράς του 21ου αιώνα είναι πολιτική και κοινωνική ανάγκη. Προκύπτει από τις ανάγκες της διαρκώς μεταβαλλόμενης πραγματικότητας και δεν πρέπει να γίνει αρεστή λειαίνοντας τις γωνίες του προγραμματικού της λόγου. Μερικοί, εντός και εκτός Αριστεράς, μπερδεύουν την ανάγκη για διαρκή αλλαγή με την επιστροφή σε "ιερά κείμενα" και αντιλήψεις που αποτελούν χρήσιμες εμπειρίες, αλλά συνιστούν ιστορικό αναχρονισμό. Άλλοι συνδέουν την ανάγκη για αλλαγή με την υποταγή στα συμφέροντα των ισχυρών της εποχής μας. Δεν συνάδει με τις αξίες της Αριστεράς η προσαρμογή στις προτεραιότητες του χρηματοπιστωτικού κατεστημένου, "των παιδιών με τα ακριβά κοστούμια", όπως εύστοχα αποκαλεί τους μάνατζερ και τα επιτελικά στελέχη της χρηματιστηριακής φούσκας ο Κρούγκμαν.
Η πρώτη ανάγκη σήμερα στην Ευρώπη, και όχι μόνο, είναι να ηττηθεί η στρατηγική της λιτότητας και ταυτόχρονα να δοθεί ένα μήνυμα στους ανεξέλεγκτους κερδοσκόπους ότι πρέπει να υποταχθούν στους κανόνες της πολιτικής. Το μήνυμα αυτό δεν μπορούν να το στείλουν μόνοι τους ο ΣΥΡΙΖΑ και οι σύμμαχοί του. Δεν μπορεί να το στείλει μόνη της η μικρή Ελλάδα. Μπορεί όμως να το στείλει ολόκληρη η Ευρώπη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ και η μικρή Ελλάδα ανοίξουν τον δρόμο.
Το νεοφιλελεύθερο οικονομικό υπόδειγμα γιγάντωσε τις ανεξέλεγκτες αγορές - φούσκα, γιγάντωσε όμως και τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες μεταξύ των χωρών, αλλά και στο εσωτερικό τους. Αυτό δεν το λέει μόνο ο "ακραίος" ΣΥΡΙΖΑ ή ο σοσιαλιστής Πικετί. Το παραδέχεται πλέον ο ίδιος ο ΟΟΣΑ, ο θεματοφύλακας του σύγχρονου καπιταλισμού. Χωρίς στροφή σε αναδιανεμητικές πολιτικές και ριζοσπαστικές επιλογές, οι ανισότητες θα γιγαντώνονται και θα πλήττουν την κοινωνική συνοχή και τελικά την ίδια την ανάπτυξη.
Επομένως, απαιτείται ένα νέο οικονομικό υπόδειγμα που θα υψώσει τείχη στην κερδοσκοπική φούσκα των παραγώγων και των χρηματοπιστωτικών επισφαλών προϊόντων και θα ενισχύσει την πραγματική οικονομία, την εργασία, την αλληλεγγύη, μέσα από ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κοινωνικό κράτος, χωρίς πελατειακές σχέσεις. Απαιτείται επίσης η εμβάθυνση των δημοκρατικών διαδικασιών, που δεινοπαθούν υπό το βάρος των συμφερόντων της ολιγαρχίας του πλούτου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να εκφράσει αυτή τη γνήσια εναλλακτική πρόταση μακριά από τον οικονομισμό και τον εργατισμό, αντιλήψεις που περιθωριοποίησαν την ιστορική Αριστερά στο παρελθόν. Αυτό περιμένει ο λαός μας, σε αυτό ελπίζουν οι προοδευτικές - αριστερές δυνάμεις στην Ευρώπη. Όσο αυτό γίνεται πράξη, παρά τις αναπόφευκτες ασυγχρονίες, τόσο θα διευρύνονται η επιρροή των αριστερών - προοδευτικών δυνάμεων και η υποστήριξη των πολιτών σε προωθητικούς συμβιβασμούς με σαφές προοδευτικό πρόσημο. Το αδύνατο θα αποκτά ρεαλιστικές διαστάσεις...
Η Αριστερά οφείλει να διατηρήσει ως κόρην οφθαλμού και να αναδείξει ακόμη περισσότερο την ηθική διάσταση της πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί και δεν πρέπει να μοιάζει με αυτούς που εγκαλεί για διαφθορά, διαπλοκή, πελατειακές σχέσεις. Είναι όρος ζωής και αξιοπιστίας της πολιτικής του. Το επιζητεί ο λαός μας, που ελπίζει στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη κι όταν δεν συμφωνεί με ορισμένες από τις θέσεις του ή ακόμη δεν συμμερίζεται την "ενθουσιώδη απειρία" πολλών στελεχών του.
Η Αριστερά του 21ου αιώνα δεν υπάρχει για να υποστηρίζει κάθε αίτημα που εκφράζεται από οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα, αλλά για να συνθέτει και να ανασυνθέτει, ως συλλογικός διανοούμενος, τα αιτήματα αυτά σε ένα συνολικό πρόγραμμα εξουσίας με προοδευτικό πρόσημο.
Το ερώτημα, επομένως, δεν είναι αν μπορεί ή πρέπει να αλλάξει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αν αλλάζει όσο και όταν χρειάζεται για να επιτελεί με επιτυχία τον ιστορικό του ρόλο. Αν η "ενθουσιώδης απειρία" μετουσιώνεται σε ιδεολογική, πολιτική και ηθική ωριμότητα. Αν τα στελέχη του πείθουν πρώτα απ' όλα με το προσωπικό τους παράδειγμα. Ο νόμος του Μουρ ισχύει και για την Αριστερά, αν όντως επιδιώκει να τα αλλάξει όλα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου