Το πρώτο βήμα έγινε. Και τώρα... τρέχουμε!
τοίχο-τοίχο
Χτες η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε μια αρκετά ικανοποιητική συμφωνία -δεδομένων των δυσκολιών- για τους επόμενους μήνες. Πέτυχε να πάρει το χρόνο που χρειαζόταν (4 μήνες), ώστε να απαντήσει με νούμερα (και στην Ευρώπη και σ' εμάς αλλά και στον εαυτό της) "πού θα βρει τα λεφτά", για να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο ψηφίστηκε.
Τι άμεσο πέτυχε χθες;
Ακυρώθηκαν τα μέτρα μειώσεων σε μισθούς/συντάξεις που προβλέπονταν στο περιβόητο "mail Χαρδούβελη", μειώνεται ο στόχος του πλεονάσματος, χαλαρώνει η λιτότητα, επανέκτησε η ελληνική κυβέρνηση τη δυνατότητα να προτείνει η ίδια την απαιτούμενη οικονομική/φορολογική πολιτική, με το πρόβλημα να είναι ότι θα πρέπει στη συνέχεια να αποδέχονται τις εισηγήσεις και οι Ευρωπαίοι.
Αυτή είναι η μοναδική ουσιαστική υποχώρηση της Ελλάδας στη χθεσινή διαπραγμάτευση.
Αλλά προφανώς ότνα μιλάμε για διαπραγμάτευση, τότε δε θα κάνει πίσω μόνο ο άλλος, αλλά κι εσύ.
Αυτό είναι ένα πρόβλημα που θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια, αλλά μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Γιατί η δέσμευση τα όποια μέτρα και οι όποιες παροχές να μην έχουν δημοσιονομικό κόστος, δε δεσμεύει μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ε.Ε.
Δηλαδή, βάσει της χθεσινής συμφωνίας, αν η ελληνική κυβέρνηση παρουσιάσει κάποιες προτάσεις οι οποίες ως σύνολο δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος (δηλαδή έχουν βρεθεί και οι αντίστοιχες πηγές εσόδων), τότε και η Ε.Ε. αναγκάζεται να τις αποδεχτεί.
Τώρα θα πει κάποιος: "μα γιατί να υπάρχει η δέσμευση να μην έχουν δημοσιονομικό κόστος; Δενείναι ξεπούλημα αυτό στους δανειστές;"
Αγαπητέ μου φίλε, ΟΧΙ! Και δανειστές να μην υπήρχαν, εξυπακούεται ότι, για κάθε μέτρο που παίρνεις και κοστίζει χρήματα, αυτά τα χρήματα πρέπει να τα βρίσκεις από κάπου αλλού.
Και εκτός ευρώ να πηγαίναμε, και πάλι το ίδιο θα ίσχυε.
Διότι το κράτος έχει μια τσέπη που λέγεται "προϋπολογισμός". Για να δώσεις λεφτά κάπου, από κάπου αλλού πρέπει να τα βρεις.
Αυτό στην άχαρη γλώσσα των οικονομολόγων λέγεται "μηδενικό δημοσιονομικό κόστος".
Επομένως, ακόμη και όλο το προεκλογικό πρόγραμμα των 11 δισ. να εφαρμόσει η κυβέρνηση (που λέει ο λόγος), αυτά τα 11 δισ. από κάπου πρέπει να τα βρει.
Και αυτό το "κάπου" είναι ο προϋπολογισμός. Πρέπει να δημιουργήσει αντίστοιχα έσοδα 11 δισ.
Απλή λογική.
Δεν μπορώ να καταλάβω τους πολέμιους των "εξισορροπημένων προϋπολογισμών".
Γιατί άμα έχεις έλλειμμα, θα πρέπει από κάπου να το χρηματοδοτείς. Και η χώρα μας δεν μπορεί να χρηματοδοτηθεί από κάπου, για να καλύψει ελλείμματα. Άρα πρέπει να δημιουργεί πλεονάσματα.
Και στο σπίτι σου να θες να βάλεις κάποια λεφτά κάπου για να καλύψεις μια ανάγκη, θα πρέπει από τα υπόλοιπα έξοδα που κάνεις να βρεις τα αντίστοιχα χρήματα ως έσοδα.
Στο πορτοφόλι που θα μπουν... απ' το ίδιο θα βγουν! Από άδειο πορτοφόλι, δε βγαίνουν χρήματα!
(Διαπιστωμένο αυτό. Το 'χω ζήσει..)
Το κακό των μνημονιακών κυβερνήσεων δεν ήταν ότι ήθελαν να βγάλουν πλεόνασμα.
Το κακό ήταν ο τρόπος με τον οποίο το έβγαζαν.
Ότι τα έβγαζαν από την τσάπη των μεσαίων και των φτωχών και τα έβαζαν στην τσέπη των πλουσίων.
Το ότι κάθε χώρα (όπως και κάθε επιχείρηση αι κάθε σπίτι) επιδιώκει το πλεόνασμα, αυτό εξυπακούεται.
Γιατί αν δημιουργήσεις ελλείμματα, τότε θα 'ρθει κι ο...κακός Δεκέμβρης και δε θα 'χεις να πληρώσεις τις υποχρεώσεις σου ως κράτος απέναντι στους πολίτες.
Άρα μην ακούμε παπαρολογίες για το θέμα αυτό.
Το άθροισμα θα πρέπει να είναι το ίδιο.
Η κατανομή πρέπει να αλλάξει.
Το πιο σημαντικό απ' όλα όμως που επετεύχθη χθες είναι ότι η κυβέρνηση πέτυχε να αρθεί ο στόχος του πλεονάσματος για 3% για το 2015 και 4,5% για το 2016.
Δε διευκρινίστηκε βέβαια το ακριβές ποσοστό που θα απαιτηθεί στο εξής, αλλά μάλλον θα είναι γύρω στο 1%.
Ξέρετε τί σημαίνει 2% λιγότερο για τη χρονιά που διανύουμε;
Σημαίνει 2% του ΑΕΠ.
Το ΑΕΠ είναι περίπου 180 δισ. ευρώ.
Επομένως η μείωση του στόχου κατά 2%, δίνει αέρα στο ελληνικό κράτος 3,5 δισ ευρώ περίπου. Το κράτος εξοικονομεί με το καλημέρα 3,5 δισ.
Με αυτά τα 3,5 δισ. μπορεί να κάνει μια αξιοπρεπέστατη κοινωνική πολιτική.
(είναι σχεδόν το εν τρίτο του προγράμματος της Θεσσαλονίκης)
Για να καταλάβετε το ύψος του ποσού, θυμηθείτε ότι οι επικουρικές συντάξεις κόπηκαν γιατι έλειπαν 325 εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό...
Φανταστείτε λοιπόν τι δυνατότητες δίνονται με αυτά τα 3,5 δισ. ευρώ.
Επομένως, η συμφωνία είναι σίγουρα θετική. Περισσότερο έκαναν πίσω οι Γερμανοί, παρά οι Έλληνες.
Βέβαια, για να ικανοποιήσει την εκλογική του ανθελληνική πελατεία ο Σόιμπλε, βγαίνει και πανηγυρίζει ότι τάχα... κατατρόπωσε τους Έλληνες! Η... ψυχούλα του το ξέρει!
Αλλά τι να κάνει κι αυτός;
Προσπαθεί να βαφτίσει το κρέας ψάρι, για να μη φανεί ότι η χθεσινή απόφαση ήταν η αρχή του τέλους της καταστροφικής ευρω-πολιτικής.
Υπάρχει βέβαια αρκετός δρόμος ακόμη μπροστά μας, αλλά το πρώτο βήμα έγινε.
Μη σας ξεγελούν οι δήθεν "πανηγυρισμοί" του Σόιμπλε και της ΝΔ.
Προσπαθούν να περάσουν επικοινωνιακά ότι τάχα η δική τους γραμμή πέρασε και ότι τάχα η ελληνική κυβέρνηση λύγισε.
Η πραγματικότητα τους διαψεύδει όμως.
Γιατί, αν αποδεχτούν πως αυτό που έγινε χτες είναι επιτυχία και τους εκθέτει ανεπανόρθωτα για τα πεπραγμένα τους, τότε πρέπει να ψάξουν να βρουν... τρύπα να κρυφτούν!
Τι να κάνουν όμως; Είναι ο μοναδικός τρόπος για να σωθούν επικοινωνιακά ο κάθε Σαμαράς, ο κάθε Ραχόι (μην ξεχνάμε πως οσονούπω έρχονται και οι Podemos και η επικοινωνιακή διαχείριση της χθεσινής συμφωνίας έχει μεγάλη σημασία για τις εκλογές του Νοεμβρίου στην Ισπανία) και ο κάθε Ευρωπαίος πρωθυπουργός που στέναξε στη χώρα του στη φτώχια, με το επιχείρημα ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Η καθοριστική αλλαγή στην Ευρώπη θα έρθει μόλις πάρουν την εξουσία οι Podemos στην Ισπανία και το Σιν Φέιν στην Ιρλανδία και τότε μαζί με την Ελλάδα θα σχηματιστεί ένα ισχυρό μέτωπο που θα μπορεί να αλλάξει ριζικά την ευρωπαϊκή πολιτική.
Και δεν αργούν. Σε λίγους μήνες έρχονται κι αυτοί.
Εμείς τώρα... κερδίζουμε χρόνο, ώσπου να 'ρθουν κι οι... ενισχύσεις!
Αρνητικά;
Σαφώς και υπάρχουν στη χθεσινή συμφωνία.
Όπως π.χ. ότι ναι μεν τα μέτρα θα τα εισηγείται η ελληνική κυβέρνηση στο εξής, αλλά στη συνέχεια θα πρέπει να περνούν και από την έγκριση των Ευρωπαίων.
Αυτό είναι το αγκάθι της υποθεσης.
Και αυτό είναι που θα πρέπει να αντιμετωπίσει έξυπνα η ελληνική κυβέρνηση. Θα πρέπει να δουλέψει πολύ καλά στα υπουργεία, ούτως ώστε για κάθε μέτρο κοινωνικής/οικονομικής ανακούφισης που θα εισηγείται, να παρουσιάζει συγκεκριμένα την πηγή των αντίστοιχων εσόδων.
Τέρμα οι αερολογίες και τα ευχολόγια. Τώρα πρέπει να βρει τα λεφτά.
Έχει τέσσερις μήνες μπροστά της για να καταφέρει να βρει τις πηγές των εσόδων για τις παροχές που φιλοδοξεί να κάνει. Έτσι, αν τις βρει αυτές τις πηγές, τότε καμία Ευρώπη δε θα μπορεί να πει όχι στα μέτρα που επιθυμεί να πάρει η Ελλάδα.
Υπάρχουν βέβαια και μέτρα τα οποία δεν έχουν δημοσιονομικό κόστος. Όπως π.χ. η απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας. Ή η απαγόρευση προσωποκράτησης για μικρά χρέη προς το δημόσιο. Και αυτά μάλλον μπορούν να προωθηθούν άμεσα.
Από αύριο λοιπόν, η κυβέρνηση καλείται να τρέξει να βρει κάθε... πιθανή και απίθανη πηγή εσόδων, η οποία να μη φέρνει σε δυσκολότερη θέση τα μικρομεσαία στρώματα της κοινωνίας. Δηλαδή, να αντιμετωπίσει το λαθρεμπόριο καυσίμων και κάθε λογής προϊόντων, τη φοροδιαφυγή, τις κρυμμένες περιουσίες των πλουσίων, τις ενδοομιλικές συναλλαγές, τις βρώμικες ΜΚΟ, τις αλόγιστες δαπάνες προς "ημετέρους" στο δημόσιο (υπέρογκα ποσά σε ειδικούς συμβούλους, επιτροπές, ρουσφετολογικό βόλεμα στα γραφεία βουλευτών και υπουργών), να κόψει τα χατίρια στους ολιγάρχες (μιντιάρχες κλπ), να διερευνήσει τις λίστες Λαγκάρντ κλπ, να αντιμετωπίσει τη διαφθορά που αποτελεί μαύρη τρύπα στο δημόσιο ταμείο (π.χ. συμβάσεις δημόσιων έργων, στην υγεία κλπ.), να βρει τρόπους (ευνοϊκές ρυθμίσεις) ώστε να μπορούν να πληρώνουν όσοι το δυνατόν περισσότεροι γίνεται τις εισφορές τους στα ασφαλιστικά ταμεία, να κάνει το παν για να αυξηθεί ο τουρισμός, να κάνει συμφωνίες για εξαγωγές ελληνικών προϊόντων, να πετύχει καλύτερες τιμές στην εισαγωγή πετρελαίου, φυσικού αερίου κλπ...
Με λίγα λόγια, μέσα σε 4 μήνες καλείται η κυβέρνηση να ανταποκριθεί σε ένα πολύ υψηλών απαιτήσεων σπριντ, για να απαντήσει τελικά με αριθμούς "πού θα βρει τα λεφτά" για να κάνει πράξη το πολιτικό της πρόγραμμα.
Μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως δε βρισκόμαστε πια στο 2010.
Τώρα πια, μετά από 5 χρόνια καταστροφής, το Μνημόνιο δεν είναι πια ένα σχέδιο νόμου που σκίζεται.
Τώρα πια είναι μια πραγματικότητα που πρέπει να ξηλωθεί βήμα-βήμα.
Και γι' αυτό η χθεσινή συμφωνία είναι κατ' αρχήν επωφελής για τη χώρα μας, δεδομένου ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών (και των υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ) επιθυμούν την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη.
Η ελληνική κυβέρνηση πέτυχε (προς το παρόν) το μέγιστο που μπορούσε υπό τις παρούσες συνθήκες.
Έχει πολλές δυσκολίες το εγχείρημα, αλλά ευελπιστώ ότι θα τα καταφερει σε μεγάλο βαθμό.
Γιατί έχει αυτό που χρειάζεται πάνω απ' όλα: την πολιτική βούληση να αναδιανείμει δικαιότερα τον πλούτο στη χώρα, να εκδημοκρατικοποιήσει την κοινωνία και να ανακουφίσει τα φτωχότερα στρώματα της κοινωνίας.
Σήμερα ήδη έχει αλλάξει το φόντο. Τώρα πια δε μιλάμε για το τί και πώς θα κόψει η κυβέρνηση από τους πολίτες, αλλά για το τί και πώς θα δώσει.
Το πρώτο βήμα έγινε. Τώρα... τρέχουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου