Και η ρήξη είναι επιλογή (Απευκταία!)
Γιώργος Κογιάννης
Χθες το βράδυ, μιλώντας στην τηλεόραση, ο σκιτσογράφος Στάθης θύμισε την παγίδα που επιχείρησαν να στήσουν στον ηγέτη της τότε Γιουγκοσλαβίας Σλόμποταν Μιλόσεβιτς οι Γερμανοί, κατά τις συζητήσεις του 1999 για την παρουσία ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο Κόσσοβο που έγιναν στο Ραμπουιγιέ της Γαλλίας. Τότε, οι Γερμανοί, πριν αρχίσει η σύνοδος των εμπλεκομένων χωρών, παρουσίασαν στον Μιλόσεβιτς ένα σχέδιο συμφωνίας διαφορετικό -και ηπιότερο- από αυτό που τελικώς έφεραν στο τραπέζι της συνόδου, το οποίο (τελικό κείμενο) ο Μιλόσεβιτς απέρριψε, με συνέπεια τον Νατοϊκό βομβαρδισμό της γειτονικής χώρας.
Όπως αποκάλυψαν στη συνέχεια αμερικανοί αξιωματούχοι, η απόφαση για τους βομβαρδισμούς είχε ληφθεί πολύ νωρίτερα και γι’αυτό οι αμερικανοί και οι ευρωπαίοι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ έθεσαν τόσο σκληρούς όρους, ώστε ήταν αδύνατο να τους αποδεχθεί ο Μιλόσεβιτς.
Σας θυμίζει τίποτα το ιστορικό αυτό παράδειγμα; Τα χθεσινοβραδινά στο Εurogroup με τα δυο ή τρία (;) σχέδια Μοσκοβισί και Ντάισεμπλουμ; Με τον βομβαρδισμό των γερμανικών μέσων ενημέρωσης τα τελευταία χρόνια για τους τεμπέληδες Έλληνες που τους ταΐζουμε ώστε να κάνουν διακοπές στη Μύκονο;
Ας έρθουμε όμως στα χθεσινοβραδινά και λίγο πριν…
Η νεοεκλεγείσα κυβέρνηση βρέθηκε με το πιστόλι στον κρόταφο. Και μην ξεχνάμε ότι είχε φροντίσει γι’ αυτό η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου όταν αρνήθηκε την παράταση του προγράμματος στήριξης για έξι μήνες, όπως προτάθηκε και επέμεινε στην 28η Φεβρουαρίου ως καταληκτική ημερομηνία. Οι λόγοι προφανείς: Η επερχόμενη κυβέρνηση της αριστεράς (όπως έδειχναν όλες οι δημοσκοπήσεις) να βρεθεί μπροστά σε ασφυκτικά χρονικά περιθώρια.
Παρ’ όλα αυτά, μέσα σε διάστημα δυο εβδομάδων, πρωθυπουργός και υπουργοί όργωσαν την Ευρώπη υλοποιώντας στην πράξη την έννοια της διαπραγμάτευσης. Ασχέτως αν πέτυχαν ή όχι αυτό που επιδίωκαν. Πέτυχαν πάντως να φέρουν το ελληνικό πρόβλημα στην ουσιαστική του μορφή και διάσταση, στο επίκεντρο του παγκόσμιου ενδιαφέροντος. Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι ο κ Σόιμπλε βγήκε χθες, την ημέρα της τελικής διαπραγμάτευσης και μίλησε για ανεύθυνη κυβέρνηση των Αθηνών; Φαντάζεται κανείς τις αντιδράσεις μια ανάλογης δήλωσης Έλληνα αξιωματούχου για τη γερμανική κυβέρνηση;
Στο δια ταύτα όμως. Και τώρα τι; Συμβιβασμό άνευ όρων; Έντιμο συμβιβασμό με αμοιβαίες υποχωρήσεις εκατέρωθεν; Ή ρήξη; Ουδείς νοήμων θα επέλεγε οποιαδήποτε άλλη εκδοχή από τη δεύτερη. Του έντιμου συμβιβασμού. Υπάρχουν όμως οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο; Οι αισιόδοξοι λένε πως ναι. Υπάρχουν όμως και οι απαισιόδοξοι. Οπότε;
Μια άνευ όρων παράδοση στις απαιτήσεις των δανειστών και όπως έχουν εξελιχθεί, δυναστών της ελληνικής κοινωνίας, θα σήμαινε την πλήρη εξαθλίωση των πολιτών της μικρής χώρας που ζούμε και την παράδοση όλων των πλουτοπαραγωγικών πηγών της στους ξένους που θα τις αγόραζαν για λίγα ευρώ. Οπότε;
Η τρίτη επιλογή – η ρήξη δηλαδή – δύσκολα μπορεί να βγει από τα χείλη κάποιου. Όμως, μήπως τελικώς όταν δεν υπάρχει άλλος αξιοπρεπής δρόμος, αντί να βουλιάζεις κάθε μέρα και περισσότερο, είναι προτιμότερο να βρεθείς κατευθείαν στον πάτο για να οργανώσεις σιγά - σιγά την ανόρθωσή σου; Επιλογή οδυνηρή και ακραία. Επιλογή που απεύχεται κάθε σόφρων. Δεν παύει όμως να είναι επιλογή.
Και βεβαίως σ’αυτή την κρίσιμη στιγμή θα ήταν ουτοπικό να περιμένει κανείς υπευθυνότητα και στήριξη από ηγεσίες όπως αυτή του πρώην πρωθυπουργού κ. Σαμαρά, όταν τα πρώτα δείγματα γραφής, μόλις έγινε γνωστό το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις, ήταν να εκμεταλλευτεί την περίσταση για να εδραιωθεί στην ηγεσία το κόμματός του. Κινούμενος από στενά μικροκομματικό συμφέρον επιδίωξε να ηγηθεί μετώπου των… φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων αντί να επιδιώξει να ασκήσει (!) επιρροή σε όποιους ευρωπαίους ηγέτες μπορεί να απευθυνθεί. Ακούσαμε χθες και το πρωτάκουστο. Να ασκείται κριτική στον νέο πρωθυπουργό γιατί, λέει, δεν κάλεσε τον κ Σαμαρά στο Μαξίμου ώστε να τον ενημερώσει. Προφανώς όπως κατ’ επανάληψιν έκανε ο κ Σαμαράς ο οποίος αρνήθηκε ακόμη και να παραδώσει το πρωθυπουργικό γραφείο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου