Είναι καθάρματα. Και είναι παντού!

Είναι καθάρματα. Και είναι παντού!

Του Frédéric Lordon

Είναι καθάρματα. Και είναι παντού. Το Reuters δημοσιοποίησε το περιεχόμενο μιας γερμανικής έκθεσης που ετοιμάστηκε εν όψει της συνάντησης των υπουργών Οικονομικών στις 5 Φεβρουαρίου : είναι ένα όχι σε όλα. 'Οχι και τίποτα, οι δύο λέξεις της ευρωπαϊκής-δημοκρατίας-των συμφώνων. Πιστεύει κανείς πως η Γερμανία είναι η μόνη που ευθύνεται γι' αυτήν τη σιδερένια γραμμή ; Καθόλου -είναι παντού. Ούτε η Ισπανία, ούτε η Ιρλανδία, ούτε -υπέρτατη ντροπή- η "σοσιαλιστική" Γαλλία δεν θα βοηθήσουν τον Σύριζα. Και για ένα πολύ απλό λόγο : κανένας απ' αυτούς δεν έχει το παραμικρό συμφέρον στο να λάβει χώρα ένα εναλλακτικό πείραμα : αλίμονο ! Θα μπορούσε να πετύχει ! Και τότε τι εντύπωση θα έδιναν όλοι αυτοί οι κύριοι που επέβαλαν επί ματαίω στους πληθυσμούς τους μία καταστροφική αγωγή ; Θα φαίνονταν αυτό που είναι. Ηλίθιοι, εκτός από καθάρματα.

Κανείς δεν θα ήθελε να βρίσκεται στη θέση του Τσίπρα και των υπουργών του : μόνοι και εγκαταλελειμμένοι από όλους. Έχει όμως συνειδητοποιήσει η Ευρωπαϊκή Ενότητα αυτό που πάει να κάνει ; Υπήρχαν σοβαροί λόγοι για να πιστέψει κανείς πως ένας μίνιμουμ συνδυασμός παρασκηνιακής σκληρότητας και φαινομενικής ευγένειας θα επέτρεπε έναν ψεύτικο συμβιβασμό που θα ανάγκαζε ντε φάκτο τον Σύριζα να υποχωρήσει σε όλα, ή σχεδόν σε όλα -με αντάλλαγμα κάποιες αστείες παραχωρήσεις που θα υπογραμμίζονταν δεόντως. Ανάμεσα στην επιθυμία της παραμονής στην ευρωζώνη, τις αδρανείς επιπτώσεις του επαναπροσδιορισμού της προεκλογικής καμπάνιας, τον διαχωρισμό των πολιτικών θεσμών που προστατεύει για ένα διάστημα τους κυβερνώντες, ήταν πιθανό να επιλέξει ο Τσίπρας έναν κακό συμβιβασμό για να κερδηθεί χρόνος και να υπάρξει η ελπίδα (που σε κρατά ζωντανό) μιας ενδεχόμενης μελλοντικής βελτίωσης.

Αλλά υπάρχουν διαβαθμίσεις στην προσβολή, τις οποίες ένας αρχηγός κράτους δύσκολα μπορεί να δεχτεί, αν δεν θέλει να χάσει κάθε αξιοπρέπεια. Και όλα συμβαίνουν σαν να σπρώχνει η ίδια η ΕΚ την Ελλάδα προς την έξοδο. Και φυσικά νίπτοντας τας χείρας της. Όταν όμως δεν αφήνουν στην ελληνική κυβέρνηση άλλη επιλογή -να περάσει κάτω από το τραπέζι ή να το αναποδογυρίσει, δεν βγαίνει τίποτα... Δηλαδή, όταν οι ελάχιστες προϋποθέσεις αυτοεκτίμησης δεν πληρούνται για να περάσεις από κάτω, τότε το αναποδογυρίζεις -όπως ξέρουμε, η θέση που υποστηρίζουμε εδώ και πολύ καιρό είναι πως η Ευρώπη αυτή δεν τροποποιείται και πως η "ανατροπή" είναι η μόνη λύση που προσφέρεται σε μία προσπάθεια απαλλαγής από το φιλελεύθερο ζουρλομανδύα.

Αν ποτέ φτάναμε σ' αυτό το κρίσιμο σημείο, τα γεγονότα θα γνώριζαν μία απ' αυτές τις επιταχύνσεις που κάνουν την ιστορία. Τότε όλα θα έπρεπε να πάνε πολύ γρήγορα : άμεση αποδέσμευση της ελληνικής Κεντρικής Τράπεζας από το Ευρωπαϊκό Σύστημα των Κεντρικών Τραπεζών (SEBC), πλήρης διαγραφή του χρέους, έλεγχος των κεφαλαίων, εθνικοποίηση-επίταξη των τραπεζών. Σε μια συνέντευξη στην οποία δεν δόθηκε πιθανόν αρκετή προσοχή, ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε κάτι που έχει τη σημασία του : "Είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μία λιτή ζωή, πράγμα διαφορετικό από τη λιτότητα". Και πράγματι, πρόκειται για κάτι πολύ διαφορετικό, ριζικά μάλιστα διαφορετικό. Μεταξύ της λιτής ζωής και της λιτότητας, υπάρχει η άβυσσος που χωρίζει μια ζωή που την ορίζεις πλήρως από την υποταγή σε μία τεχνική τυραννία. Γιατί είναι σίγουρο πως η έξοδος από το ευρώ δεν θα μοιάζει με γιορτή. Αλλά έτσι κάνεις πολιτική, με την υψηλότερη μάλιστα έννοια του όρου, όταν απευθύνεσαι στο λαό και του εκθέτεις τα δεδομένα της επιλογής του : πράγματι, υπάρχει το ενδεχόμενο να είμαστε πιο φτωχοί για ένα διάστημα, αλλά, καταρχάς κάτω από ένα τελείως διαφορετικό καταμερισμό της προσπάθειας, και κυρίως δίνοντας σ' αυτήν την "λιτή ζωή" την εξέχουσα πολιτική σημασία της αποκατάστασης της εθνικής κυριαρχίας, και ίσως και μιας βαθιάς αλλαγής του κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου.

Για πρώτη φορά πάντως εδώ και πολύ καιρό, υπάρχουν στην ηγεσία μιας ευρωπαϊκής χώρας άνθρωποι που ξέρουν τι ακριβώς είναι η πολιτική -μία ιστορία δύναμης, επιθυμιών και παθών- δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από τους λογιστές-ευνούχους που κυβερνούν παντού αλλού, σαν εκείνον τον γυρίνο με γυαλιά, που το εξώφυλλο του Nouvel Observateur αποκαλύπτει με έναν τρόπο υπόγειο ασυνήθιστα δηλητηριώδη, ότι συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πνευματικούς συμβούλους του Φρανσουά Ολάντ (...).

*Απόσπασμα από το τελευταίο του άρθρο του Frédéric Lordon στο μπλογκ του La pompe à phynance, στο σάιτ της εφημερίδας Le Monde diplomatique.

*Ο Frédéric Lordon είναι Γάλλος κοινωνιολόγος και οικονομολόγος, γεννημένος το 1962. Είναι διευθυντής έρευνας στο Εθνικό Κέντρο Επιστημονικής 'Ερευνας (CNRS) καθώς και ερευνητής στο Κέντρο Ευρωπαικής Κοινωνιολογίας (CSE). Είναι επίσης μέλος της ομάδας "Οι αποσβολωμένοι οικονομολόγοι". Δημοσιεύει τακτικά τις "αιρετικές" του απόψεις στο μπλογκ La pompe à phynance της εφημερίδας Le Monde diplomatique. Τίτλος του βιβλίου του : Και η αρετή θα σώσει τον κόσμο... Μετά την χρηματιστηριακή πανωλεθρία, η σωτηρία μέσω της ηθικής ;

Πηγή: LIFO

VIA