Να περάσουμε στην επίθεση, για μια «νέα εργατική Πρωτομαγιά»

Να περάσουμε στην επίθεση, για μια «νέα εργατική Πρωτομαγιά»

Ηλιόπουλος Νάσος

Μέσα στην εβδομάδα που μας πέρασε κυκλοφόρησαν δύο ειδήσεις χαρακτηριστικές της σημερινής κατάστασης. Η πρώτη είδηση αναφέρεται στο γεγονός ότι σχεδόν ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα πληρώνονται με καθυστέρηση που φτάνει έως και τους πέντε μήνες. Η δεύτερη είδηση είναι ότι ο ΟΠΑΠ αύξησε τα καθαρά κέρδη του κατά 38% και θα αυξήσει το μέρισμα του 2014 κατά 180%. Η σύνδεση των δύο αυτών εικόνων δεν αποτελεί κάτι το παράδοξο.
Αντιθέτως η ενότητα τους συγκροτεί την πραγματικότητα της κρίσης. Δηλαδή μια διαδικασία συσσώρευσης πλούτου, βάση της οποίας ήταν η βίαιη υποτίμηση της εργασίας.

Η ανθρωπιστική κρίση δεν προέκυψε μέσα από μία φυσική καταστροφή. Η επίθεση στην εργασία αποτέλεσε οργανικό συστατικό αυτής της πραγματικότητας. Σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ. Μέχρι το 2012 το συγκεκριμένο ποσοστό ήταν μόνο 17%. Η διάλυση των συλλογικών συμβάσεων οδήγησε σε μειώσεις μισθών μέχρι και 40%. Σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα, αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά (έως 440 ευρώ μεικτά), αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης (μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, ενοικίαση, εκ περιτροπής εργασία κ.ά.). Παράλληλα υπάρχουν υπολογισμοί με βάση τους οποίους τα νούμερα για τη «μαύρη» / ανασφάλιστη εργασία φαίνεται να ξεπερνάνε πλέον τους 800.000 εργαζόμενους, κάτι που στοιχίζει τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ τον χρόνο στην κοινωνική ασφάλιση.

Τα παραπάνω (μαζί με τον εφιάλτη της ανεργίας) αποτελούν μερικές από τις όψεις της σημερινής πραγματικότητας στην εργασία. Όψεις που αποκρυσταλλώνονται στον όρο «επισφάλεια». Αναφερόμενος στην προσπάθεια μετασχηματισμού των κοινωνικών σχέσεων που έφερε ο φορντισμός, ο Γκράμσι έγραφε ότι «η ηγεμονία πηγάζει από το εργοστάσιο». Η επισφάλεια αποτελεί σήμερα ένα νέο ηγεμονικό μηχανισμό πειθάρχησης και καταστολής απέναντι στον κόσμο της εργασίας. Έναν μηχανισμό που παράγει μια καινούργια κοσμοαντίληψη. Αναπαράγει την υποτίμηση της εργασίας ακόμα και στο επίπεδο της κουλτούρας, μαθαίνοντας τους εργαζόμενους όχι απλά να ζούνε με λιγότερα, αλλά να έχουν συνολικότερα λιγότερες απαιτήσεις.

Στο κομμάτι της διάλυσης των εργασιακών συνθηκών το Μνημόνιο πέτυχε. Αυτή ακριβώς την επιτυχία προσπαθούν σήμερα να διαφυλάξουν με κάθε μέσο νεοφιλελεύθεροι εντός και εκτός χώρας. Τα εργασιακά αποτελούν ένα από τα βασικά σημεία της σημερινής σύγκρουσης στη διαπραγμάτευση. Παράλληλα εργοδοτικές οργανώσεις και μεγάλα αστικά ΜΜΕ έχουν ήδη αρχίσει τη συστηματική επίθεση ενάντια στο νομοσχέδιο για την επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων.

Στο χέρι μας είναι η διαδικασία για τη συζήτηση των εργασιακών σχέσεων να μην περιοριστεί στους τέσσερις τοίχους της Βουλής. Να μην αφήσουμε στα ΜΜΕ να ορίσουν το πλαίσιο του διαλόγου. Να πάρουμε εμείς τις πρωτοβουλίες που θα ανοίξουν τη συζήτηση μέσα στους χώρους εργασίας, μέσα στις γειτονιές. Να δημιουργήσουμε ένα πλαίσιο λαϊκής διαβούλευσης και συμμετοχής στη συγκεκριμένη μάχη. Να μετατρέψουμε τη διαδικασία συζήτησης και ψήφισης του συγκεκριμένου νόμου σε μία κινηματική αντεπίθεση του κόσμου της δουλειάς. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τους κοινωνικούς αγώνες και τη λαϊκή συμμετοχή, χωρίς ένα ζωντανό εργατικό κίνημα. Η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων θα δυναμώσει τους καθημερινούς μικρούς και μεγάλους εργατικούς αγώνες. Θα δημιουργήσει μια ασπίδα απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία.

Υπό αυτό το πρίσμα, δεν έχουμε μπροστά μας άλλη μια Πρωτομαγιά. Έχουμε την ευκαιρία μετά από χρόνια λεηλασίας να διαμορφώσουμε τους όρους για μια μεγάλη νίκη. Να μιλήσουμε για μια «νέα Πρωτομαγιά». Να αμφισβητήσουμε τα όρια του εφικτού και τα «αυτονόητα» που μας έχει επιβάλει ο νεοφιλελευθερισμός. Να αρχίσουμε όχι απλά να γκρεμίζουμε το παλιό, αλλά να οικοδομούμε το νέο.

http://www.avgi.gr/