Παράξενες μέρες
Της Ευγενίας Λουπάκη
“Κι αν μου ρημάξατε το γήπεδο η καρδιά μου είναι
κόκκινο τούβλο και υλικό για οικοδομές
σα φυσαρμόνικα μέσα στην κατεδάφιση
.............................................
κι αν βρέχει στο μικρό σταθμό θα σέρνω
τη μουσική σου μέσα στα χαλάσματα
σαν ξοδεμένο φως στο νεροχύτη”
Νίκος- Αλέξης Ασλάνογλου “Ο δύσκολος θάνατος”
Το πρωί θυμώνω, το βράδυ απελπίζομαι. Το βράδυ πεισμώνω, το πρωί απογοητεύομαι. Βλέπω τα τέρατα ανέγγιχτα στην τηλεόραση, έτοιμα πάλι να “σώσουν” τη χώρα που κατέστρεψαν, σαν να γεννήθηκαν χθες, σαν να τους ανήκει. Βλέπω, όμως κι άλλα τέρατα να μεγαλώνουν δίπλα μου. Μικρά τερατάκια έτοιμα για όλα, έτοιμα να πάρουν τη θέση αυτού που καταδίκαζαν. Ετοιμα να δικαιολογήσουν τα πάντα, εις το όνομα του “γενικού καλού”. Βλέπω με θαυμασμό τους λιγοστούς σοφούς, που άντεξαν στα μαρτύρια του κορμιού, που άντεξαν να μη μιλάνε με τον διπλανό τους μέσα στη φυλακή για μιαν αυθεντικότητα στο δίκιο, για ένα πουκάμισο όχι αδειανό, μα ξένο, διπλάσιο απ΄ το λιγνό τους δέμας. Τους βλέπω να μιλάνε για την ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί, για να ζήσουμε τις μέρες που λαχταρήσαμε - εγώ τους λέω δέντρο. Βλέπω με απορία τους πάντα ψύχραιμους, τους αστείρευτα έξυπνους, τους αιωνίως αναλύοντες με άνεση κάθε κατάσταση. Βλέπω τους παράγοντες, τους παραγοντίσκους και τους μαϊντανούς. Βλέπω τους πικραμένους που γίνονται πικρόχολοι. Βλέπω αυτούς που γυρίζουν την πλάτη σε μια επιτυχία που συμβαίνει ερήμην τους και κατά τ’ άλλα ομνύουν στο συλλογικό.
Κοιτάζω μέσα από ένα φινιστρίνι, είκοσι χιλάδες λεύγες υπό την θάλασσα και ψάχνω στα ήσυχα νερά που είναι πάντα πιο βαθειά. Κοιτάζω την Αντα και τη Μανουέλα στη Βαρκελώνη και στη Μαδρίτη, τα ωραία κορίτσια με τα πολυβόλα στο Κομπάνι, που ίσως δεν ζουνε τώρα για να δούν τη νίκη και παίρνω θάρρος. Κοιτάω τα πρόσωπα που φέγγανε στη Ρεματιά και τη φωνή του Σίμου που έτρεμε και παίρνω θάρρος.
Βλέπω τη γραβάτα- θηλειά του “ρεαλισμού” και τη βαρβαρότητα να δειπνεί με λουκάνικα Φραγκφούρτης. Βλέπω τις καθημερινές τρικλοποδιές ενός βαθειά αντιδραστικού μηχανισμού που μένει άθικτος και εκτός “διαπραγμάτευσης”, με τελευταίο επεισόδιο την εκδικητική αυθαιρεσία ενός ανακριτή, κατά του διακιώματος του Νίκου Ρωμανού να σπουδάσει. Δικαιώματος που κέρδισε με το σπαθί του και με το σπαθί μας, δικαιώματος που δεν αφορά μόνο τον ίδιο. Βλέπω Αμυγδαλέζες, Σκουριές και συλλήψεις εργατών που διαδηλώνουν για τον τραγικό θάνατο τεσσάρων συναδέλφων τους στα ΕΛΠΕ της οικογενείας Λάτση. Και δεν βλέπω ούτε λέξη, ούτε κίνηση, προς τα κει που λεφτά σίγουρα υπάρχουν, προς τους εφοπλιστές δηλαδή.
Αλλά βλέπω και μια μουσική που μούβαλε στο χέρι ένας φίλος, το παγωμένο βράδυ του Φλεβάρη, που μαζευτήκαμε χιλιάδες να στηρίξουμε την κυβέρνησή μας. Εγινε δίσκος αυτή η μουσική, από το “κόκκινο”, θα ταξιδέψει ανάμεσά μας. Κι όσο θα είναι ανάμεσά μας η μουσική, η δημιουργία κι η ευαισθησία χιλάδων “ανώνυμων” νέων ανθρώπων, έχουμε δικαίωμα να ελπίζουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου