Κύριοι, χάσαμε.
τοίχο-τοίχο...
Ποιος μπορεί να χαίρεται σήμερα;
Ποιος μπορεί να αισθάνεται περήφανος;
Ποιος μπορεί να αισθάνεται χαιρέκακα δικαιωμένος;
Ποιος μπορεί να πολιτικολογεί σήμερα, χωρίς μια μεγάλη θλίψη;
Ποιος μπορεί να χαίρεται μετά την ήττα της πατρίδας του;
Ντροπή μόνο σ' αυτούς που σήμερα γυρίζουν με το ηλίθιο χαμόγελο ικανοποίησης του "στα 'λεγα εγώ".
Αυτοί πρέπει να ντρέπονται και όχι εμείς.
Όσο για μας;
Ναι, παίξαμε και χάσαμε.
Για πρώτη φορά μετά από 5 χρόνια μνημονιακού ολέθρου, παίξαμε.
Και παίξαμε με όραμα, ρίσκο, σχέδια επί χάρτου, υπερηφάνεια, σκληρότητα, λίγη τρέλα και ισχυρή θέληση.
Τσίπρας και Βαρουφάκης κίνησαν Γη και Ουρανό.
Έφεραν άνω-κάτω ολόκληρη την παγκόσμια κοινότητα.
Δυστυχώς, όμως, πολλές φορές τα σχέδια δεν ευοδώνονται.
Λάθη τακτικής; Έλλειψη θάρρους στην κορύφωση της μάχης; Φόβος; Κόπωση από την πολύμηνη οικονομική πολιορκία; Η μοίρα του αδυνάτου απέναντι στο δυνατό;
Ό,τι κι αν είναι, δεν μπορούμε να εθελοτυφλούμε ή να στρουθοκαμηλίζουμε.
Χάσαμε, σηκώσαμε λευκή σημαία, συνθηκολογήσαμε και ξέρουμε πολύ καλά τί θα ακολουθήσει δυστυχώς.
Από 'δω και μπρος, χρειάζεται ανασύνταξη και επαναπροσδιορισμός των δρόμων που μπορούν να ακολουθηθούν, προκειμένου να βγούμε απ' αυτήν την κινούμενη άμμο της λιτότητας.
Αν και όταν βρεθεί κάποιος αξιόπιστος δρόμος, ευχαρίστως θα είμαστε εδώ για να συνδράμουμε και να ακολουθήσουμε αυτόν το δρόμο. Με οποιονδήποτε δείξει αξιόπιστο δρόμο προς την έξοδο.
Με οποιονδήποτε το κάνει σοβαρά, με πλήρως ζυγισμένο -οικονομικά, στρατηγικά και πολιτικά- σχέδιο για απαγκίστρωση απ' αυτήν την (ευρω-)ζώνη του τρόμου.
Εδώ βέβαια να σημειώσω και το θέμα της αυτοκριτικής.
Το βασικό επιχείρημά μας για τη δυνατότητα αποφυγής των Μνημονίων, χωρίς να διακυβευτεί η θέση της χώρας στην Ε.Ε., ήταν ότι "αν διαπραγματευτούμε με τσαμπουκά, τους απειλήσουμε κλπ, τότε αυτοί θα κάνουν πίσω, φοβούμενοι το κόστος ενός grexit."
Για κακό δικό μας, αυτό το σχέδιο φαίνεται πως δε λειτούργησε, στο βαθμό που πιστεύαμε.
'Η τουλάχιστον εγκαταλείφθηκε, λίγες ώρες μόνο πριν μάθουμε τί θα γινόταν τελικά (αν και νομίζω πως πλέον ήταν προφανές πως οι Ευρωπαίοι έχουν εν πολλοίς θωρακιστεί και ο κίνδυνος του "ντόμινο" ήταν πλέον διαχειρίσιμος ή τουλάχιστον ότι οι Γερμανοί προτιμούν το δυσβάσταχτο κόστος του grexit από το αναπάντεχο κόστος μιας ελληνικής νίκης)
Αλλά δε μας έπεισε ο ΣΥΡΙΖΑ γι' αυτό το σχέδιο.
Πρώτα πολλοί εξ ημών ήμασταν εκ των προτέρων πεπεισμένοι γι' αυτό και έπειτα βρεθήκαμε στο δρόμο με τον ΣΥΡΙΖΑ, που διατύπωνε παρόμοιες απόψεις.
Άρα, πέρα απ' τον ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να κάνει αυτοκριτική και να αναπροσδιορίσει τις θέσεις του, σίγουρα πρέπει να κάνουμε αυτοκριτική κι εμείς, διότι αυτό που πιστεύαμε, μάλλον δε λειτούργησε.
Φαίνεται τελικά πως εν έτει 2015 (διότι μερικά χρόνια πριν, πιθανότατα να ήταν διαφορετικά τα πράγματα), έξοδος απ' τα Μνημόνια σημαίνει και έξοδος από την Ευρωζώνη και ενδεχομένως και από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Τώρα που, μετά από όλην αυτήν τη μάχη, μετρήσαμε τα πόδια μας, ξέρουμε πλέον -αν το ξαναθελήσουμε- τί κινδύνους θα αντιμετωπίσουμε, τί μεθοδους άμυνας έχουν οι Ευρωπαίοι, τί δυνατότητες έχουμε και με ποιους τρόπους μπορούμε να τις διεκδικήσουμε..
Άλλωστε, ήδη την εβδομάδα πριν το δημοψήφισμα, σας διατύπωνα τον προβληματισμό μου ότι δεν ξέρω τί είναι χειρότερο: το μνημόνιο ή το περίφημο grexit.
Επομένως, καθώς παρακολουθούσα την ψηφοφορία, δεν ήξερα με τί να ικανοποιηθώ: με το 151 ναι ή το 151 όχι;
Σα να ευχόμουν να ρθει το σκορ 150-150 και να στρίψουμε το νόμισμα. Το όποιο νόμισμα...
Η ψυχή μου έλεγε ΟΧΙ, μα η λογική μου αντέτεινε το αναπάντητο βασανιστικό ερώτημα"μετά το όχι, τι;" που το ρωτάω από τη μέρα προκήρυξης του δημοψηφίσματος.
Το σίγουρο πάντως είναι πως δεν τελειώνει εδώ η Ιστορία.
Όπως δεν τέλειωσε το 2001, το 2010, το 2012 κλπ.
Χάθηκε μια ευκαιρία. Θα ξαναδοθούν ευκαιρίες.
Και συνήθως η επίτευξη ενός στόχου δε γίνεται με την πρώτη προσπάθεια.
Το ότι δεν τελεσφόρησε μια απόπειρα, δε σημαίνει πως δε θα κάνουμε κι άλλες.
Μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του Λάμπρου Κατσώνη, ακολούθησε ο Κολοκοτρώνης.
Και για να υπάρξει νικητής Κολοκοτρώνης, έπρεπε πρώτα να υπάρξει και ηττημένος Κατσώνης.
Κι ας τον λοιδόρησαν μετά (πρώτα προφανώς οι Τούρκοι και μετά και οι ανεκδιήγητοι Έλληνες) με το περίφημο "κι άμα θέλεις μπαρμπα-Λάμπρο, ξαναπέρνα από την Άνδρο".
Κι εμείς το μπουρλότο το βάλαμε ήδη.
Με το δημοψήφισμα βάλαμε μπουρλότο στην ευρω-κρατία, καθιστώντας την οποιαδήποτε συμφωνία θνησιγενή, καθώς τα πράγματα στην Ευρώπη δε θα αργήσουν να αλλάξουν.
Σας το έγραφα και προχθές: "ό,τι κι αν αποφασίσει τελικά να κάνει η κυβέρνηση, το ΟΧΙ του λαού μας είναι απαράγραπτο και έχει ισχύ πολύ μεγαλύτερη από την όποια κυβερνητική απόφαση ληφθεί τις επόμενες ημέρες.Το συντριπτικό ΟΧΙ κατέστησε οριστικά τα Μνημόνια πολιτικά νεκρά και έγραψε την αρχή του τέλους τους, είτε αυτό έρθει αύριο-μεθαύριο είτε έρθει μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια."
Αντί υστερογράφου, να δηλώσω τη συμπάθειά μου στον Αλέξη Τσίπρα.
Τη συμπάθεια προς τον ηττημένο.Στον πολεμιστή που έπαιξε κυριολεκτικά το κεφάλι του, αλλά λύγισε στο τέλος.
Με σεβασμό στην αναμφισβήτητη προσπάθειά του να αλλάξει τα πράγματα.
Η αναγνώριση της προσπάθειας είναι δείγμα πολιτισμού, ακόμη κι αν δε συμφωνούμε με την τελική του απόφαση.
Εκ του αποτελέσματος μόνο, κρίνουν οι δειλοί.
Άλλωστε, δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξυλεύεται.
Τα λέω αυτά επειδή βλέπω τα "ωσαννά" να μετατρέπονται εν μία νυκτί σε "σταύρωσον αυτόν", συμπεριφορά που είναι χαρακτηριστικό δείγμα των αμόρφωτων.
Σίγουρα δεν ταυτίζεται ο προδότης με αυτόν που πολέμησε σκληρά και στο τέλος λύγισε.
Αφήνω τις κωλοτουμπολογίες στους Χίους και τους Τράγκες και θλίβομαι όταν τις βλέπω από -υποτίθεται- αναλυτικά μυαλά.
Όποιος μπει στη θέση του Τσίπρα, δηλαδή με το πιστόλι στον κρόταφο υποχρεωμένος να επιλέξει μεταξύ μιας συντεταγμένης καταστροφής και μιας ασύντακτης καταστροφής, μεταξύ δύο λύσεων που ήταν και οι δύο πέρα από τη λαϊκή εντολή, με τα χέρια των αντιπάλων να κραδαίνουν τις κρεμάλες του Γουδή και κρατώντας την τύχη ενός λαού στα χέρια του, θα δείξει έστω λίγη συμπάθεια σ' αυτόν που τελικά λύγισε και συνθηκολόγησε.
Ήταν γραφτό του να ανοίξει το δρόμο, αλλά να μην καταφέρει να τον ολοκληρώσει.
Του πιστώνουμε το ότι τον άνοιξε και στο εξής αναζητούμε τον επόμενο που θα τον ολοκληρώσει.
"Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει"...
ΥΓ.: Μην εκπλαγείτε αν η Γερμανία πει τελικά "όχι" και αλλάξουν πάλι τα πράγματα.
Στην τραγωδία που παρακολουθούμε, δυστυχώς το μόνο που μπορούμε να περιμένουμε είναι ο "από μηχανής θεός"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου