Η πραγματικότητα, η εναλλακτική και αλλα τινά
ΤΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΚΑΜΠΑ*
Η κυβέρνηση από το πρώτο διάστημα που ανέλαβε αναζήτησε διεθνείς συνεργασίες, στο πλαίσιο άσκησης μιας νέας πολυδιάστατης εξωτερικής πολιτικής. Οι πιο προβεβλημένες προσπάθειες ήταν με τη Ρωσία, την Κίνα και διά μέσου αυτών με τις BRICS. Το ενδιαφέρον που επιδείκνυαν αυτές οι χώρες για συνεργασία ήταν συνυφασμένο με την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη. Οι ηγέτες τους από την αρχή "σύστηναν" στην Ελλάδα να αναζητήσει μια συμφωνία που θα την κρατά στην Ευρωζώνη.
Η χώρα μας τους ενδιέφερε ως "φιλική" και "πρόθυμη" πύλη εισόδου των προϊόντων τους σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν αντιμετώπιζαν φυσικά την Ελλάδα με την έννοια της "αλληλεγγύης" ή της "διεθνιστικής βοήθειας". Ήταν σαφές ότι για τη χώρα μας οι αυτές συνεργασίες μπορούν να λειτουργήσουν ως "παράλληλη" πηγή επενδύσεων και χρηματοδότησης σε τομείς κοινού ενδιαφέροντος, αλλά όχι ως "εναλλακτική". Π.χ. στην συμφωνία για τον αγωγό αερίου με την Ρωσία αναγνωριζόταν ότι η χρηματοδότηση και οι όροι "θα είναι συμβατοί με το ευρωπαϊκό δίκαιο και τους κανονισμούς της Ε.Ε", αφού άλλωστε ο τελικός στόχος του αγωγού είναι η διανομή αερίου σε χώρες - μέλη της Ε.Ε.
Από ένα τμήμα του κόμματος, που εξέφραζε έναν αντι-Ε.Ε. δογματισμό, μεγιστοποιήθηκαν οι προοπτικές αυτών των συνεργασιών παρουσιάζοντάς τις ως συνολική "εναλλακτική" στήριξη της ελληνικής οικονομίας, εάν επιλέγαμε πορεία «σύγκρουσης» με την Ε.Ε. Τις όποιες αυταπάτες ήρθαν να καταρρίψουν κορυφαίοι αξιωματούχοι των χωρών αυτών τις κρίσιμες ημέρες των διαπραγματεύσεων:
Ο Κινέζος πρωθυπουργός Λι Κετσιάνγκ ξεκαθάριζε στις 29 Ιουνίου: «Αυτό που εύχεται η Κίνα, είναι να δει μια Ευρώπη ενωμένη, ευημερούσα και ένα ισχυρό ευρώ» εκφράζοντας την επιθυμία «να παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη και να επιτευχθεί μια συμφωνία μεταξύ Αθήνας και πιστωτών».
Στις 7 Ιουλίου (δυο μέρες μετά το δημοψήφισμα του Όχι), κατά την έναρξη της 7ης Συνόδου Κορυφής των BRICS, αρμόδιοι αξιωματούχοι απέκλειαν κάθε άμεση βοήθεια στην Ελλάδα καλώντας την να παραμείνει στην Ευρωζώνη:"Η Ελλάδα δεν μπορεί να συμμετάσχει σήμερα στη Νέα Αναπτυξιακή Τράπεζα BRICS", δήλωνε ο Ρώσος υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης Αλεξέι Ουλιουκάιεφ (http://gr.rbth.com/), ενώ ο υπουργός Οικονομικών Αντόν Σιλουάνοφ μετά το Συμβούλιο Διοικητών της Τράπεζας των BRICS προειδοποιούσε: "Οι υπουργοί Οικονομικών των BRICS ελπίζουν στην ταχεία επίτευξη συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και των δανειστών"
Κοντολογίς, εξηγούσαν ότι δεν υπάρχουν πιθανότητες οικονομικής συνεργασίας με τη χώρα μας εάν αυτή δεν παρέμενε στο ευρώ. Οι χώρες αυτές με τις πολυεθνικές εταιρείες και τα κρατικά τους ταμεία κρατούν ζωντανές τις οικονομίες χωρών της Λ. Αμερικής τις οποίες θεωρούμε ως πρότυπο ανεξαρτησίας (Βενεζουέλα, Κούβα κ.λπ.). Αν λοιπόν δηλώνουν την αδυναμία ή την έλλειψη ενδιαφέροντος να συμβάλουν στη στήριξη μιας Ελλάδας εκτός Ε.Ε., τότε ποια άλλα διεθνή ερείσματα θα είχε η χώρα μας αν στις 13 Ιουλίου επέλεγε την άτακτη χρεοκοπία αντί της συμφωνίας;
Θα ήταν πραγματικά η τέλεια αυτοκτονία. Το θύμα, η Ελλάδα, θα αυτοχειριαζόταν χωρίς ευθύνη και εμπλοκή του θύτη (υπερσυντηρητικοί της Ευρώπης). Θα καταστρέφαμε τη χώρα μας εθελοντικά χωρίς αυτοί να λερώσουν τα χέρια τους. Κάθε άλλη επιλογή από αυτή τη δύσκολη συμφωνία θα ήταν ένας τυχοδιωκτισμός χωρίς αύριο.
Ακόμη και αυτοί που καταγγέλλουν τη συμφωνία, αν βρίσκονταν στη θέση ευθύνης του Τσίπρα, θα ακολουθούσαν τον ίδιο δρόμο με αυτόν. Γιατί στις δεδομένες συνθήκες μόνον αυτός υπήρχε. Αν επιπλέον σκεφτούμε ότι εκείνες τις μέρες "έσκαγε" η χρηματιστηριακή φούσκα της Κίνας, οδηγώντας την πανίσχυρη οικονομία της σε νομισματική κρίση, φανταζόμαστε τις συνθήκες που θα επικρατούσαν σήμερα σε μια Ελλάδα άτακτης χρεοκοπίας, εκτός ευρώ, με "εθνικό νόμισμα". Λαμβάνοντας επίσης υπόψη ότι το διάστημα των οικονομικών πιέσεων χιλιάδες ελληνικές επιχειρήσεις κατέφυγαν στην Βουλγαρία, καταλαβαίνουμε ότι σε περίπτωση άτακτης χρεοκοπίας αυτό που τελικά θα επιτυγχάναμε θα ήταν η παραγωγική ανασυγκρότηση της... Βουλγαρίας και όχι της Ελλάδας.
Στον ιδιαίτερα ευαίσθητο αυτόν γεωγραφικό χώρο, χωρίς ισχυρή παραγωγική ή εξαγωγική βάση, χωρίς ισχυρές και σταθερές διεθνείς συνεργασίες, χωρίς πηγές χρηματοδότηση, οι επιλογές ήταν ελάχιστες και το αποτέλεσμα μιας "ρήξης" σχεδόν προδιαγεγραμμένο. Η Αριστερά θα είχε χρεωθεί διαχρονικά ότι με δική της ευθύνη οδήγησε την χώρα και τον λαό μας στο βάραθρο της άτακτης χρεοκοπίας, με επακόλουθα και άλλους ορατούς κινδύνους. Φυσικά, αυτή η αναγκαστική συμφωνία, αποτέλεσμα εκβιασμού, δημιουργεί σε όλους μας μια δικαιολογημένη δυσφορία και απογοήτευση που ενίοτε εκφράζεται αδίκως ως καταστροφολογία.
Για να γίνω πιο παραστατικός: Στεναχώρια και δυσφορία θα μας δημιουργούσε, αν χτυπούσαμε, όχι απαραίτητα με δική μας ευθύνη, το αυτοκίνητό μας και καταστρέφαμε το φτερό και τη μάσκα του, αλλά καταφέρναμε να βγούμε ζωντανοί από μέσα. Δεν θα ήταν το ίδιο όμως αν για να αποφύγουμε αυτή τη σύγκρουση, στρίβαμε το τιμόνι και πέφταμε στον γκρεμό, επιβάτες και όχημα μαζί. Εκεί θα υπήρχε πραγματικό πένθος.
* Ο Στέφανος Καμπάς είναι μέλος της Ο.Μ. Χαλανδρίου. Το πλήρες άρθρο στην ιστοσελίδα της "Αυγής" www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου