Οι τράπεζες θα γίνουν ποτέ «συνεργάσιμες»;
Πριν απο τρεις μέρες είδε το φως της δημοσιότητας ο “κώδικας δεοντολογίας” για τα κόκκινα δάνεια από τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας Γιάννη Στουρνάρα (για το οποίον πρέπει να γραφτεί επιτέλους το άσμα “Οι κυβερνήσεις πέφτουνε, μα ο Στουρνάρας μένει”). Αυτός ο κώδικας καλεί τους πολίτες με δάνεια στις Τράπεζες να γίνουν μέχρι το τέλος του χρόνου “συνεργάσιμοι” ώστε να μην βγει στο σφυρί το σπίτι τους.
Η επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας μάλιστα, Λούκα Κατσέλη, δήλωσε ότι οι δανειολήπτες που θα είναι συνεργάσιμοι δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.
Προφανώς οι επικεφαλής των τραπεζών εννοούν ότι η “συνεργασία” είναι απαραίτητη για να εντοπιστούν οι μπαταχτζήδες και να ευνοηθούν οι δανειολήπτες που έχουν ουσιαστικά προβλήματα.
Τι σημαίνει όμως “συνεργάσιμος”;Ας δούμε όμως τι είναι αυτή η “συνεργασία” στην πραγματική ζωή, αυτή που ζούνε κάθε μέρα πολίτες στις συναλλαγές τους με τις Τράπεζες
Οι οχλήσεις των πολιτών που οφείλουν στις τράπεζες είναι συνεχείς, σε καθημερινή βάση και – λίγο πιο ευγενικά σε σχέση με το παρεθλόν- πιεστικές. Οι εισπρακτικές εταιρείες – που μετονομάστηκαν σε εταιρείες ενημέρωσης- τηλεφωνούν καθημερινά και πιέζουν για πληρωμές, ακόμα και ανθρώπους, που έχουν δηλώσει άνεργοι και έχουν καταθέσει τα σχετικά αποδεικτικά έγγραφα στις Τράπεζες.
Τα πιστωτικά ιδρύματα προτείνουν “ρυθμίσεις” και αυτές τις ρυθμίσεις τις χρησιμοποιούν ως πρόσχημα για να ανεβάσουν τα επιτόκια μαζί με την περίοδο αποπληρωμής. Η Τράπεζα δεν χάνει ούτε ένα ευρώ. Αντιθέτως διευρύνει τα περιθώρια κέρδους της, τη στιγμή που τα εισοδήματα όλων έχουν μειωθεί δραματικά ή έχουν εξαφανιστεί.
Με πρόσχημα τη “ρύθμιση” καταναλωτικών και πιστωτικών καρτών οι τράπεζες πιέζουν για προσημειώσεις ακινήτων. Εμφανίζουν δε αυτές τις προσημειώσεις ως μονόδρομο για τη ρύθμιση. Έτσι μια οφειλή κάποιων λίγων χιλιάδων ευρώ μπορεί να γίνει “στεγαστικό δάνειο” και να δέσει το ακίνητο στο άρμα της Τράπεζας για δεκαετίες.
Δεν υπάρχει καμία διαπραγμάτευση των όρων ρύθμισης των δανείων. Οι υπάλληλοι των τραπεζών έχουν γίνει υποδοχείς αιτήσεων, τις οποίες εξετάζει κάποιος, κάπου, απρόσωπα. Οποιαδήποτε διαμαρτυρία ή διαφορετική άποψη για τους όρους πέφτει στο κενό. Ο απόλυτος κριτής είναι ο “μηχανισμός” της Τράπεζας.
Οι Τράπεζες είναι χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που οφείλουν τη συνέχιση της λειτουργίας τους στα λεφτά του Έλληνα πολίτη. Έχουν λάβει, είτε ως εγγυήσεις, είτε ως ρευστό, δισεκατομμύρια ευρώ, που χρεώθηκαν στους ίδιους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή πιέζονται να είναι συνεπείς. Η απλή λογική λέει ότι αυτός που χρωστά (η Τράπεζα) θα πρέπει να είναι συνεργάσιμος μ’ αυτόν από τον οποίον δανείστηκε (ο πολίτης). Το μέγα ερώτημα λοιπόν είναι πότε θα γίνουν συνεργάσιμες οι Τράπεζες με τους πολίτες, πότε οι τεχνοκράτες θα αντιληφθούν ότι η “συνεργασία” δεν είναι η επιβολή όρων κάποιων επιχειρήσεων επί της κοινωνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου