Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Βουλιαγμένοι στη διαλυτική διαδικασία εκλογής νέου -προσωρινού- αρχηγού, οι εντεταλμένοι κονδυλοφόροι της Δεξιάς λένε και γράφουν ό,τι τους κατέβει.
Ψάχνουν να βρουν σκάνδαλα, λαθροχειρίες και όλα αυτά που καλά γνωρίζουν και άσκησαν επί δεκαετίες για να τα χρεώσουν στην κυβέρνηση. Και διαμαρτύρονται για την αλλαγή διοικητών νοσοκομείων ή για τον τρόπο επιλογής διευθυντών εκπαιδευτικών μονάδων. Για το δεύτερο θέμα μάλιστα επιστρατεύουν και τον πάντα πρόθυμο Ευρωπαίο πανεπόπτη, ο οποίος βλέπει «κομματικό δάκτυλο» στη διαδικασία της συνέντευξης υποψηφίων.
Μα καλά, αυτοί δεν ούρλιαζαν επί χρόνια για την ανάγκη συνέντευξης;
Τώρα τους έπιασε ο πόνος, διότι η κυβέρνηση, έπειτα από διαδικασία διάρκειας 10 μηνών αξιολόγησε τους 71 διοικητές των δημόσιων νοσοκομείων της χώρας και έκρινε επαρκείς τους 12. Υπάρχουν και 9 που είχαν την ευθιξία να παραιτηθούν καθώς η επιλογή τους, όπως επί δεκαετίες συνέβαινε, είχε γίνει από το κόμμα στο οποίο ανήκαν, στη Ν.Δ. ή στο ΠΑΣΟΚ. Αλήθεια, διορίστηκε ποτέ αριστερός διοικητής νοσοκομείου ή ακόμη και με συγκυβέρνηση ίσχυε ποσόστωση 4-2-1;
Ηταν εθιμικά κατοχυρωμένο η αλλαγή κυβέρνησης να οδηγεί σε παραίτηση όλους όσοι είχαν διοριστεί από την απερχόμενη. Διότι ήταν κομματικά στελέχη, αποτυχόντες υποψήφιοι βουλευτές ή επαγγελματίες κομματάρχες, πρόθυμοι δημοσιογράφοι, απόστρατοι κ.λπ.
Το πιο εκπληκτικό που ξεχνούν οι δεξιοί κάλαμοι είναι ότι οι διοικητές νοσοκομείων άλλαζαν και με την ίδια κυβέρνηση, όταν άλλαζε ο υπουργός!
Με το αζημίωτο
Ξεχνούν ακόμη ότι, τον Δεκέμβριο του 2013, διοικητής νοσοκομείου συνελήφθη με προσημειωμένα χαρτονομίσματα 25.000 ευρώ, τα οποία ζήτησε για τη συνέχιση σύμβασης με ιδιωτική εταιρεία. Αυτό συνέβη επί ημερών Άδωνι Γεωργιάδη στο υπουργείο Υγείας. Ο συγκεκριμένος διοικητής ήταν και επικεφαλής της παράταξης της Νέας Δημοκρατίας σε δήμο της Αττικής. Να μη θυμίσω τις αγορές π.χ. συρίγγων προς 2,4 ευρώ εκάστη, όταν στην ακριβή Κύπρο κοστίζουν 30 λεπτά.
Οι νέοι διοικητές -λέει το σημερινό υπουργείο Υγείας- θα επιλεγούν με βάση τα όσα ίσχυαν επί των προηγουμένων κυβερνήσεων, με κάποια επιπλέον κριτήρια, ασήμαντα προφανώς για τους προηγούμενους, όπως ο μεταπτυχιακός τίτλος σπουδών σχετικός με διοίκηση, οικονομικά και πληροφορική της Υγείας, επαγγελματικό έργο σε υπηρεσίες Υγείας σε άλλες χώρες, κοινωνικό έργο (όπως συμμετοχή σε εθελοντικές οργανώσεις)...
Μην αναρωτηθείτε ποια ήταν τα προσόντα που ήθελαν οι προηγούμενοι: ένα και βασικό, να είναι δικό τους παιδί.
Τα τελευταία χρόνια, υπήρχε η τάση να αναθέτουν σε γιατρούς τη διοίκηση των νοσοκομείων. Σε κάποιες περιπτώσεις αυτό βοηθούσε, στις περισσότερες όμως όχι. Το ισχυρίζομαι αυτό διότι σε μεγάλα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης η ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών, ακόμη και στα χρόνια της σπατάλης, εξαρτιόταν από τον διευθυντή της κλινικής πρωτίστως και δευτερευόντως από τον διοικητή.
Σε μια κλινική, π.χ. την Παθολογική, οι νοσοκόμοι βρίσκονταν στη θέση τους, οι γιατροί λειτουργούσαν όλη τη μέρα, οι τουαλέτες ήταν καθαρές, είχαν φωτισμό (!) και χαρτί υγείας, ενώ σε μια άλλη, π.χ. τη Χειρουργική, έψαχνες να βρεις νοσοκόμο/α στα κρυφά δωμάτια, έπρεπε να πληρώσεις τον τραυματιοφορέα για να σε πάει για ακτίνες, πήγαινες στην τουαλέτα με φακό και με δικά σου χαρτομάντιλα και έψαχνες να βρεις έναν από τους επώνυμους χειρουργούς που είχαν τις μεγάλες ταμπέλες τους σε σειρά γραφείων, αλλά προφανώς εκείνη τη στιγμή είχαν έκτακτη δουλειά σε ιδιωτικά θεραπευτήρια.
Παθογένειες
Στο ίδιο νοσοκομείο μού είχε δηλωθεί ότι μια επείγουσα βρογχοσκόπηση θα γινόταν μετά από μια ή δυο βδομάδες και χωρίς τη δέουσα αναισθησία. Ο ίδιος γιατρός σου την κάνει την άλλη μέρα στο ιδιωτικό θεραπευτήριο με το οποίο συνεργάζεται. Φυσικά και δεν φταίει μόνον αυτός. Κι εσύ -αν έχεις- τα δίνεις.
Όπως, λοιπόν, ουδέποτε στα κρατικά μέσα ενημέρωσης είχαμε αποτελέσματα με επικεφαλής δημοσιογράφους ή παραγωγούς ή τεχνικούς, κατά τον ίδιο τρόπο στα νοσοκομεία μας δεν χρειάζονται ούτε διοικητές, ούτε διοικητικά συμβούλια, ούτε μεγαλογιατροί ή ημέτεροι (π.χ. ΣΥΡΙΖΑίοι) για να τα διοικούν. Εδώ και δεκαετίες, σε όλο τον προηγμένο κόσμο, τα νοσοκομεία διοικούνται από γενικούς διευθυντές, υπαλλήλους δηλαδή, που έχουν σπουδάσει το σχετικό αντικείμενο. Για όσους ξέρουν την ιστορία των τελευταίων δεκαετιών στα μεγάλα νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης (αυτά ξέρω, αυτά λέω), όπου είχαμε πορεία ανάπτυξης αυτή οφειλόταν κυρίως στα διευθυντικά στελέχη.
Ο τωρινός υπουργός Υγείας, έστω και μετά κόπων και βασάνων, θα πρέπει να οδηγήσει την Υγεία σε ράγες που θα ταιριάζουν στα βαγόνια...
http://www.avgi.gr/