Και μετά την απεργία, τι;
Του Γιάννη Κουτσοκώστα
Ναι. Το πλήθος στις απεργιακές διαδηλώσεις της περασμένης Πέμπτης, ήταν μεγάλο. Το πάθος μεγαλύτερο, αλλά και η αφέλεια μεγίστη. Σε όλες τις πλευρές. Και στους διαμαρτυρόμενους απεργούς και στους αποδέκτες της διαμαρτυρίας. Γιατί; Για πολιτικούς, οικονομικούς, κοινωνικούς αλλά και γεωπολιτικούς λόγους. Ας τα πάρουμε με τη σειρά και ας δούμε τα δεδομένα όσο το δυνατόν ψύχραιμα και αντικειμενικά. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Ποιοι ήταν αυτοί που πλημμύρισαν με οργή δρόμους και πλατείες σε ολόκληρη τη χώρα; Ήταν στην μεγάλη τους πλειοψηφία άνθρωποι του μόχθου, θύματα της κρίσης, αγρότες, άνεργοι, νέοι και μεγαλύτεροι, χωρίς μέλλον και προοπτικές. Ήταν οι συνήθεις απεργοί αλλά και οι διαδηλωτές με τις «γραβάτες». Ήταν οι κανονικοί και έντιμοι φορολογούμενοι, που παλεύουν να περισώσουν ό,τι απέμεινε από το επίπεδο της ζωής τους, αλλά και οι καραμπινάτοι φοροφυγάδες, που δίνουν τον υπέρ πάντων αγώνα για να περισώσουν το... παντεσπάνι της ζωής τους.
Ήταν εκεί εργατοπατέρες, αγροτοπατέρες, μεγαλογιατροί, μεγαλοδικηγόροι αλλά και μεγαλοαναλυτές, που ανακάλυψαν ξαφνικά την πείνα, τη φτώχεια και τη δυστυχία και έγιναν διαπρύσιοι κήρυκες της αξίας της ταξικής πάλης. Τι ζητούν όλοι αυτοί; Ο καθείς με τον τρόπο του να αποσυρθεί σήμερα το σχέδιο Κατρούγκαλου για το ασφαλιστικό, αύριο το σχέδιο Τσακαλώτου για τη φορολογία και μεθαύριο το σχέδιο Σταθάκη για την ανάπτυξη και τα κόκκινα δάνεια. Και πάει λέγοντας.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση «κατάφερε», γιατί περί... κατορθώματος πρόκειται, να βρεθεί αντιμέτωπη με πολλά κοινωνικά στρώματα, ακόμα και με αυτά που τη στήριξαν και τη στηρίζουν. Να αντιμετωπίσει την άρνησή τους να αποδεχθούν, να συναινέσουν ή ακόμα και να ανεχθούν όχι μόνο τις αλλαγές που επιβάλλει η εφαρμογή του τρίτου Μνημονίου, αλλά και αυτές που επιβάλλει η ίδια η κοινή λογική. Όχι αυτές που εξυπηρετούν τον κυβερνητικό σχεδιασμό για την πορεία της αξιολόγησης και τη συζήτηση για το χρέος, αλλά και αυτές που θα έπρεπε και μπορούσε να προωθήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς ανεξαρτήτως των δεσμεύσεων που έχει αναλάβει με τη συμφωνία του Ιουλίου.
Είναι επίσης φανερό ότι γι' αυτή την άρνηση, που πολλές φορές τείνει να γίνει τυφλή και ισοπεδωτική, έβαλαν και βάζουν το ειδικό τους... βάρος και οι... ερπύστριες των επιτηδείων της επικοινωνίας, αλλά και η αντιπολίτευση, δεξιά, κεντρώα και αριστερή, που όχι μόνο δεν δείχνει καμία διάθεση συναίνεσης, έστω στα μεγάλα, αλλά περιμένει την κυβέρνηση στη γωνία. Η μεν δεξιά για να επανέλθει, η κεντρώα για να επιβιώσει και η αριστερή αντιπολίτευση απλά για να επιβεβαιώσει τον ρόλο της.
Η αφέλεια και το λάθος
Βεβαίως και η προχθεσινή απεργία, όπως και κάθε κινητοποίηση, είχε και πολιτικά χαρακτηριστικά και πολιτικές στοχεύσεις. Αλίμονο. Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ως μια αμιγώς πολιτική απεργία, που μόνο στόχο είχε την πολιτική φθορά της κυβέρνησης. Κάτι τέτοιο, εκτός του ότι συνιστά ομολογία αποτυχίας, είναι ένα πελώριο και αφελές λάθος.
Όπως πελώριο και αφελές λάθος είναι να πιστεύει κανείς ότι ο σκληρός πυρήνας των Βρυξελλών, θα κάνει περίπου τα... στραβά μάτια, θα... στρογγυλέψει τις απαιτήσεις του και θα διευκολύνει την κυβέρνηση να περάσει τον κάβο, να ολοκληρώσει την πρώτη αξιολόγηση και να βαδίσει με... ένδυμα περιπάτου στη συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους.
Πήραμε ήδη μια γεύση από το... κουαρτέτο, το οποίο με πρώτο βιολί το ΔΝΤ, απαιτεί αλλαγές και διορθώσεις στα σχέδια για το ασφαλιστικό και τη φορολογία σε εντελώς αντίθετη λογική. Θέλει ρυθμίσεις ακόμα πιο σκληρές, ακόμα πιο αντιλαϊκές, ακόμα πιο βάρβαρες.
Παίρνουμε γεύση και από τον Σόιμπλε, ο οποίος, όπου βρεθεί και όπου σταθεί, βάζει και ξαναβάζει στο τραπέζι θέματα και συζητήσεις για το Grexit, που θεωρητικά για όλους τους υπόλοιπους έχουν κλείσει. Kαι το κάνει μεθοδικά, κυνικά και απροκάλυπτα αδιαφορώντας για τη ζημιά που θα προκαλέσει στην οικονομία της Ευρωζώνης η αναζωπύρωση της ελληνικής κρίσης, αγνοώντας ακόμα και τη διαρκή βόμβα της προσφυγικής κρίσης.
Απέναντι σε όλα αυτά η Αριστερά έναν τρόπο είχε και έχει για να αντιδράσει. Δοκιμασμένο και αποτελεσματικό. Να μην επιτρέψει να κοπεί ή να χαλαρώσει ο ομφάλιος λώρος που τη συνδέει με την κοινωνία και κυρίως με τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα. Να αναζητήσει μαζί τους λύσεις και να βρει κάθε πιθανό και απίθανο περιθώριο, κάθε χαραμάδα για διάλογο. Ανοιχτό, ειλικρινή, καθαρό, εξαντλητικό. Να μιλήσει με σαφήνεια για τα πώς και τα γιατί των αλλαγών που προωθεί, να οριοθετήσει τα επόμενα βήματα και να περιγράψει το σχέδιο μέσα στο οποίο εντάσσονται αυτές οι αλλαγές και ποιον εξυπηρετούν. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου