Πάμε σε εκλογές
Του Niko Ago
Ο βασικότερος και πιο απλός κανόνας της Δημοκρατίας, είναι η «μαγική» λέξη, εκλογές. Ο λαός, με την ελεύθερη βούλησή του, ψηφίζει για να εκλέξει εκείνους που πιστεύει ότι θα τον εκπροσωπούν και κατ' επέκταση, κυβερνήσουν καλύτερα. Όλοι θα θέλαμε να ψηφίσουμε τον καλύτερο, αλλά δεν είναι ποτέ υποψήφιος, όπως είχε πει ο Αμερικανός χιουμορίστας Kin Hubbard. Κι έτσι, ακολουθώντας τον κανόνα της Δημοκρατίας, το κόμμα που λαμβάνει τις περισσότερες ψήφους, καλείται να επιβεβαιώσει ή να διαψεύσει τις προσδοκίες εκείνων που τον ψήφισαν, ανά τετραετία. Συνήθως και υπό ομαλές συνθήκες. Αυτά τα τόσο απλά και κατανοητά, είναι η πεμπτουσία του πολιτικού συστήματος που ονομάζεται Δημοκρατία.
Και ερχόμαστε στα σημερινά: Όταν μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015, σχηματίστηκε η κυβέρνηση της Ελλάδας, λόγω των συνθηκών, λίγοι ήταν αυτοί που θα στοιχημάτιζαν ότι θα συμπληρώσει τετραετία. Η τελευταία που τα κατάφερε εξάλλου, ήταν αυτή του Κώστα Σημίτη. Αλλά σε μια Ελλάδα που η σχέση με τη σημερινή χώρα είναι το όνομα, ο ήλιος, η θάλασσα, το ευρώ και η… Ακρόπολη. Σχεδόν όλα τ'άλλα, από το 2004 ως σήμερα, είναι διαφορετικά. Έχουν αλλάξει τόσα και μαζί με τα τόσα, έχουν μπει στο Μαξίμου εννέα πρωθυπουργοί. Δηλαδή, σε 12 χρόνια, 9 κυβερνήσεις. Εκλεγμένες αλλά και διορισμένες.
Και δικαιώθηκαν πλήρως, αφού στις 27 Αυγούστου, εφτά μόλις μήνες μετά τις εκλογές, ο Αλέξης Τσίπρας αναχωρούσε από το Μέγαρο Μαξίμου. Ξανά εκλογές. Τις κέρδισε ξανά ο ΣΥΡΙΖΑ και ως γνωστόν, από 21 Σεπτεμβρίου 2015, ξανά πρωθυπουργός είναι ο ίδιος. Έχουν περάσει από τότε μόλις έξι (6) μήνες και κάτι μέρες αλλά χθες βράδυ, 29 Μαρτίου 2016, ο αρχηγός της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης, ζήτησε, ναι καλά μαντέψατε, εκλογές. Μπορεί να είχε δηλώσει μόλις στις 23 Φεβρουαρίου στον Νίκο Χατζηνικολάου ότι «δεν βιάζομαι να γίνω πρωθυπουργός. Δεν έχω καμία ιδιαίτερη πρεμούρα να καθίσω στην καρέκλα» αλλά αυτά, όπως έδειξε χθες, ήταν λόγια για να περάσει η ώρα. Μέσα σε 36 μέρες, τις ξέχασε και ο ίδιος.
Βεβαίως, επιδίωξη κάθε αντιπολίτευσης, σε όλα τα κράτη του κόσμου που έχουν δημοκρατικό σύστημα, είναι η εξουσία μέσω εκλογών. Από το σημείο αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να κατηγορείς τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ ότι «έχει εμμονές με την εξουσία» και να τον κατηγορείς ακόμα και με το αισχρό και βαρύ υπονοούμενο ότι «δεν θα πάει τη χώρα σε εκλογές, δεν φεύγουν» όπως ήδη γράφτηκε χθες και σήμερα σε έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο, από δημοσιογράφους του ΔΟΛ και άλλους που δηλώνουν Liberal (sic), η απόσταση είναι χαώδης. Και δεν γεμίζει με όσα ψέμματα κι αν προσπαθήσει κανείς. Για τον απλό και πιο ξεκάθαρο λόγο διότι ο Αλέξης Τσίπρας, ενώ έγινε πρωθυπουργός στις 21 Ιανουαρίου, πήγε σε εκλογές εφτά μήνες μετά. Αν δεν ήταν και… εμμονικός με την εξουσία, σε πόσους μήνες θα πήγαινε άραγε;
Δεν ανήκω σε αυτούς που θεωρούν ότι η κυβέρνηση αυτή (αλλά και η προηγούμενη) έχει πετύχει. Στα περισσότερα τα έχει κάνει «θάλασσα» και ας ενοχλεί η αλήθεια. Έχει δικαιολογίες; Για άλλους πολλές, για άλλους λίγες για κάποιους τρίτους, καμία. Γνώμη μου είναι πως ο συνδυασμός της κυβερνητικής απειρίας των στελεχών της (και του ίδιου του πρωθυπουργού) με το γεγονός πως παρέλαβε ένα κράτος που έπνεε τα λοίσθια, υπήρξε καθοριστικός για την κατάσταση που υπάρχει σήμερα.
Αποκλείεται, βέβαια να το έχει ξεχάσει ο κύριος Μητσοτάκης αλλά ας του θυμίσουμε εδώ ότι αυτό το κράτος, το έφτασε στο σημερινό σημείο, κυρίως η δική του παράταξη και η, κάποτε κεντροαριστερή «πατερίτσα» της, το ΠΑΣΟΚ. Από το 1974 μέχρι το 2015, αυτοί οι δυο κυβερνούσαν. Και αν κάποιος που κυβέρνησε 40 χρόνια, κατηγορεί για «εμμονή με την εξουσία» κάποιον που την πρώτη φορά που την πήρε, μέσα σε εφτά μήνες πήγε ξανά σε εκλογές, και κυβερνάει συνολικά 13 μήνες, δυο πράγμα μπορεί να έχουν συμβεί: 'Η θεωρεί ότι απευθύνεται σε ηλίθιους ή μιλάει στον καθρέφτη του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου