Εμείς και αυτοί
Τρανός Τριαντάφυλλος
Ονόματα και διευθύνσεις! Ακόμη και τα πιο πετυχημένα ανέκδοτα φθείρονται και με τον καιρό ξεχνιούνται. Από αυτά επιβιώνουν μόνο συνθηματικές λέξεις. Ένα αεροπλάνο πέφτει, λείπει ένα αλεξίπτωτο. Ένα πλοίο βουλιάζει στη μέση του ωκεανού. Όλες οι βάρκες έχουν γεμίσει, κάποιος όμως εξακολουθεί να περισσεύει. Από αυτόν, χασκογελώντας οι ισχυροί, ζητούν απαντήσεις που δεν μπορεί να δώσει...
Οι φτωχοί σήμερα τιμωρούνται από αυτούς που τους κατέστησαν φτωχούς! Στις κρίσεις, περισσεύουν οι «φτωχοδιάβολοι» -όπως αποκαλούσε ο Μπρεχτ τους καταπιεσμένους- και πάντα είναι αυτοί που την πληρώνουν τελικά. Από αυτούς οι εξουσίες απαιτούν να θυμηθούν το αδύνατο ώστε να καταφέρουν να σωθούν: χιλιάδες ονόματα και διευθύνσεις από τις μεγάλες ιστορικές καταστροφές. Αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο νομίζουν πως πάθαμε αμνησία και πως μπορούν να μας δουλεύουν και να αστειεύονται μαζί μας διά των αντιπροσώπων τους στον μιντιακό σκουπιδότοπο...
Η ταινία Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέηκ, με την οποία ο Κεν Λόουτς κέρδισε στις Κάννες το δεύτερο Palme d'Or της μακρόχρονης καριέρας του, έχει ήδη γίνει διάσημη για μια αποτρόπαιη σκηνή που δείχνει την ντροπιαστική πραγματικότητα των food banks, των δημόσιων συσσιτίων, για τα οποία ο Ντέιβιντ Κάμερον στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του για το Brexit δήλωνε πλήρη άγνοια.
Ίσως, στα επόμενα χρόνια, αυτή η σκηνή να γίνει τόσο διάσημη όσο αυτή όπου ο Τσάρλι Τσάπλιν προσπαθεί απεγνωσμένα να μετατρέψει σε τροφή ένα άχρηστο παπούτσι. Αλλά εδώ δεν υπάρχει πλέον γέλιο, υπάρχει μόνο φρίκη και οργή. Στην ταινία, σύμφωνα με τον Guardian1, εντυπωσιάζουν οι μόνιμες αρετές του Λόουτς: ριζική λιτότητα και απλότητα. Φέρνει απροσδόκητα στο προσκήνιο ένα απαράμιλλο σώμα ομορφιάς μέσα από απλές παραβολές, μιλώντας για έναν έμπειρο ξυλουργό που, έχοντας υποστεί έμφραγμα, ψάχνει ματαίως τη στήριξη της Πολιτείας και για την μητέρα δύο ανήλικων παιδιών που μπλέκουν με την ανελέητη καφκική γραφειοκρατία.
Παραμένοντας πάντα απόλυτα ξένος με τη μεταμοντέρνα ειρωνεία και τον κυνισμό που έχουν πλημμυρίσει τον main stream κινηματογράφο και τα ΜΜΕ, αναφέρεται στους ανθρώπους που συνάντησαν, αυτός και ο σεναριογράφος του, Πωλ Λάβερτυ, κατά τη διάρκεια της έρευνάς τους, τους ανθρώπους που αυτό το πολιτικό σύστημα έχει εξαθλιώσει: τον νεαρό που δεν έχει φάει για τρεις μέρες γιατί δεν έχει τίποτα στο ψυγείο, τη γυναίκα που ντρέπεται να περιμένει στις “τράπεζες τροφίμων”, τον άνθρωπο που ξεροσταλιάζει στην ουρά από τις 5.30 τα χαράματα περιμένοντας ένα μεροκάματο... “Αυτή η συνεχής ταπείνωση για να επιβιώσεις. Αν δεν είσαι θυμωμένος γι’αυτό, τι είδους άνθρωπος είσαι;” αναρωτιέται.
Παρ' όλα αυτά, ο Λόουτς παραμένει αισιόδοξος. «Νομίζω ότι οι άνθρωποι έχουν πλέον πλήρως συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος δεν μπορεί να συνεχίσει ως έχει». «Η κινητήρια δύναμη πίσω από τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Podemos, τον Bernie Sanders στις ΗΠΑ και τον Jeremy Corbyn είναι αυτή ακριβώς: ότι ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός. Υπάρχει η αίσθηση ότι πρέπει πραγματικά να αλλάξουν τα πράγματα και πρέπει να αλλάξουν τώρα».
Ο Λ. Τρότσκι, προσπαθώντας να προσδιορίσει τη σχέση ανάμεσα στη τάξη, το κόμμα και την ηγεσία, λίγες μέρες πριν τη δολοφονία του το 1940, έγραφε στο ανολοκλήρωτο κείμενό του, “Γιατί ηττήθηκε το ισπανικό προλεταριάτο;”: “Οι κυβερνήσεις δεν εκφράζουν τη συστηματικά αναπτυσσόμενη 'ωριμότητα'ενός 'λαού' αλλά είναι το προϊόν του αγώνα μεταξύ διαφορετικών τάξεων και των διαφορετικών στρωμάτων μέσα στην ίδια τάξη και τελικά της δράσης των εξωτερικών δυνάμεων - συμμαχιών, συγκρούσεων, πολέμων κ.ο.κ. Σ’ αυτό πρέπει να προστεθεί ότι μια κυβέρνηση, απ’ τη στιγμή που έχει εγκαθιδρυθεί, μπορεί να κρατηθεί πολύ περισσότερο απ’ όσο διαρκεί ο συσχετισμός των δυνάμεων που την ανέδειξε. Απ’αυτή ακριβώς την ιστορική αντίφαση, ξεπηδούν οι επαναστάσεις, τα πραξικοπήματα, οι αντεπαναστάσεις κ.λπ.”.
Η καθαρότητα και απλότητα που κηρύσσει ο Κεν Λόουτς στο αισθητικό πεδίο απαιτούν τον ίδιο μινιμαλισμό και στην πολιτική αρένα. Ανυποχώρητο αγώνα, χωρίς εκπτώσεις στις αρχές και τις αξίες της Αριστεράς. Έχουμε πόλεμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου