Οταν ο Π. Καψής δεν έσωσε «Ελευθεροτυπία» και ΑΛΤΕΡ
ΑΝΤΑ ΨΑΡΡΑ
Όπως μας ενημέρωσε και το χθεσινό πρωτοσέλιδο των «Νέων» αλλά και η... ομογάλακτη παρέμβαση του Ευάγγ. Βενιζέλου στον ραδιοσταθμό του Δήμου Αθηναίων, πρώτον, οι εφημερίδες δεν είναι γιαούρτια, δεύτερον, οι άυλοι τίτλοι, των ΜΜΕ πρέπει να προστατευτούν και τρίτον, είναι ανεπίτρεπτη η ανοχή στην προσπάθεια οποιουδήποτε να ελέγξει εκβιάζοντας με πολλούς τρόπους ένα εκδοτικό συγκρότημα.
Ολα τα παραπάνω επιχειρήματα είναι αυτονόητα για όσους βέβαια δεν τα ανακάλυψαν όψιμα, πλην εκείνου περί γιαουρτιών που υποτιμάει έμμεσα τους εργαζόμενους στις γαλακτοβιομηχανίες, αγνοώντας ότι ακόμα και τα γιαούρτια στα χέρια ενός κακού επιχειρηματία μπορεί να πωλούνται ξινισμένα στο κοινό. Λάβρες και αντιφατικές δηλώσεις του Ευάγγ. Βενιζέλου και στελεχών του ΔΟΛ, που στερούνται μνήμης.
Ευάγγ. Βενιζέλος: «Μια σύγχρονη πλουραλιστική δημοκρατία δεν ανέχεται την προσπάθεια του οποιουδήποτε να επιχειρήσει να ελέγξει εκβιάζοντας με πολλούς τρόπους ένα συγκρότημα εφημερίδων που ανήκει για παράδειγμα στον χώρο του προοδευτικού Κέντρου».
Ορθό, αλλά πώς εξηγεί τότε ο κ. Βενιζέλος τη διαχρονική ανοχή στο «ανάποδο»; Πώς εξηγεί το ότι στο πρόσφατο παρελθόν το συγκεκριμένο συγκρότημα εν μέσω κατάρρευσης της οικονομίας, με τα «κόκκινα» δάνεια πολιτών και επιχειρήσεων (και με άυλους τίτλους) να τινάζονται στον αέρα, πέτυχε να αναχρηματοδοτήσει με άνεση τα δικά του «κόκκινα» δάνεια, να πάρει «αέρα» νέα δάνεια και κανενός το αυτί να μην ιδρώνει για το πώς ολόκληρος όμιλος έγινε το φερέφωνο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου;
Πώς ζητάνε σήμερα από τις τράπεζες ο κ. Βενιζέλος και τα στελέχη του ΔΟΛ να υποστηριχτούν οι άυλοι τίτλοι του ΔΟΛ, όταν οι ίδιοι στάθηκαν βουβοί για ό,τι συνέβη σε άλλες μεγάλες δημοκρατικές εφημερίδες και ΜΜΕ; Πώς εξηγούν το πώς χάρη σε αόρατα χέρια κάποια καταχρεωμένα ΜΜΕ επιβίωναν με μόνο «όπλο» την απόλυτη μονοφωνία στα δελτία των 8 και στις εφημερίδες τους;
Αναφερόμενος ο Ευάγγ. Βενιζέλος στον ρόλο του Β. Μουλόπουλου είπε: «Θεωρώ ότι είναι ένας πολύ καλός επαγγελματίας. Αλλά είναι εξ απορρήτων του πρωθυπουργού. Είναι, μέχρι χθες, ο πρόεδρος του Δ.Σ. της «Αυγής».
Παίζει καθοριστικό ρόλο στην άσκηση της εξουσίας, έστω από παράπλευρες θέσεις. Ποιος μπορεί να πειστεί ότι αυτή η μετάκλησή του για να αναλάβει την προσπάθεια διάσωσης του συγκροτήματος είναι αθώα και δεν είναι μια προσπάθεια ελέγχου επί του συγκροτήματος;».
Ορθό το ερώτημα, αλλά τόσο όψιμο που δεν πείθει κανέναν, ειδικά όταν αναλογιστεί την άμεση εμπλοκή στελεχών του ΔΟΛ, και κυρίως του Π. Καψή αλλά και της οικογένειας Ψυχάρη, όχι απλώς σε μία εφημερίδα που χανόταν, αλλά και στη διακυβέρνηση της χώρας.
Θυμίζουμε εδώ ότι ο Β. Μουλόπουλος, άσχετα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με την εμπλοκή του στον ΔΟΛ, μέσα στη Βουλή το 2011 έδειξε ανάλογο ενδιαφέρον για την «Ελευθεροτυπία» και τους απλήρωτους εργαζομένους της, όπως και για το ΑΛΤΕΡ.
Με επίκαιρη ερώτηση προς τον τότε υπουργό Επικρατείας, στέλεχος του ΔΟΛ και επικεφαλής του υβριδίου Σαμαρά (ΝΕΡΙΤ) Παντελή Καψή, είχε διατυπώσει την αγωνία του για το σκοτεινό μέλλον της «Ελευθεροτυπίας»: «Η ιδιοκτησία της “Ελευθεροτυπίας” από χθες έχει κάνει μεθοδευμένα αίτηση να υπαχθεί η επιχείρηση στο περιβόητο άρθρο 99, ένα βασικό όπλο που έχουν δώσει οι κυβερνήσεις του δικομματισμού στους εργοδότες που στερεί από τους εργαζόμενους δεδουλευμένα και αποζημιώσεις.
»Οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι πέντε μήνες και δεν μπορούν καν να μπουν στο Ταμείο Ανεργίας». Και κατέληξε: «Πιστεύω ότι τα νομικά και οικονομικά δωράκια που οι κυβερνήσεις κάνουν στους εκδότες διαιωνίζουν τη διαπλοκή και στην κυριολεξία εξοντώνουν τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Τι θα πράξετε γι’ αυτούς τους εργαζόμενους που θέλουν το αυτονόητο, δηλαδή τα δεδουλευμένα τους, τις αποζημιώσεις τους και που θέλουν να παραμείνει ζωντανή και ανεξάρτητη η “Ελευθεροτυπία”;»
Π. Καψής: «Εσκασε πλέον η φούσκα και τις συνέπειές της βιώνει ολόκληρη η ελληνική κοινωνία. Το κλείσιμο της “Ελευθεροτυπίας” είναι η πρόγευση του τι θα γίνει αν δεν προχωρήσει η μεγάλη δανειακή συμφωνία. Θέση της κυβέρνησης είναι ότι η πολυφωνία στον Τύπο αποτελεί συστατικό στοιχείο της δημοκρατίας και για να υπάρχει αυτή η πολυφωνία και η ανεξαρτησία, χρειάζονται υγιείς οικονομικά εφημερίδες, που να μπορούν να στέκονται στα πόδια τους (!).
»Δυστυχώς, αυτό δεν έχει συμβεί. Δεν υπάρχει υγιής ανταγωνισμός με ευθύνη των κυβερνήσεων και αντιθέτως μέσα από τη χρήση της κρατικής διαφήμισης, μέσα από το “μαύρο” χρήμα, μέσα από συνθήκες θεσμικής αυθαιρεσίας, φτιάχτηκε μία τεράστια φούσκα στον χώρο του Τύπου. Και τώρα βλέπουμε τις επιπτώσεις.
Οι επιχειρηματίες χρησιμοποίησαν χωρίς έλεγχο τα κεφάλαια. Τώρα δυστυχώς οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν το κόστος. Θα είναι μεγάλη χαρά όλων μας αν οι εργαζόμενοι στηρίξουν την εφημερίδα και τη διατηρήσουν στη ζωή». Αυτή ήταν νέτα σκέτα η απάντηση του -τότε υπουργού- Π. Καψή!
Ο Β. Μουλόπουλος στη συνέχεια εξήγησε το πώς η πολιτική εξουσία, τα δάνεια και τα διαφημιστικά πακέτα έφτασαν να ορίζουν πλέον το περιεχόμενο των ΜΜΕ και τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης κάνοντας παράλληλα πλούσιους τους εκδότες.
«Τα ΜΜΕ έγιναν μια μη παραγωγική επένδυση με μόνη προτεινόμενη από την κυβέρνηση συνταγή ένα ειδικό μνημόνιο για τα ΜΜΕ χωρίς πιθανότητες διάσωσης. Αυτό θα απαξιώσει ακόμα περισσότερο το προϊόν. Θα κάνει τους δημοσιογράφους ακόμα πιο ευάλωτους και τρομοκρατημένους στις απαιτήσεις της ιδιοκτησίας. Οι εργαζόμενοι τιμωρούνται, επειδή είχαν την αυταπάτη ότι η δημοσιογραφία είναι ο έλεγχος της πολιτικής εξουσίας και η ελεύθερη διατύπωση των απόψεων».
Ο Π. Καψής εντός Βουλής απάντησε τότε: «Σε ό,τι αφορά τα ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης, επισημάνατε ότι στέρεψαν τα κεφάλαια της διαπλοκής (;) και αυτό το χαιρετίζουμε. Υπάρχει το ζήτημα του τραπεζικού δανεισμού. Δεν είναι δουλειά της κυβέρνησης και του υπουργού να παρεμβαίνει σ’ αυτό το ζήτημα. Αν υπάρξει κάποια πρόταση εμείς θα την εξετάσουμε».
Την απάντηση εκτός Βουλής τη βιώσαμε όλοι: κλείσιμο του ΑΛΤΕΡ και της «Ελευθεροτυπίας», όλοι οι εργαζόμενοί τους απλήρωτοι, αλλά και αναχρηματοδότηση εκατοντάδων εκατομμυρίων «κόκκινων» δανείων επιλεγμένων ΜΜΕ με το... αζημίωτο στην «ενημέρωση».
Αν λοιπόν, όπως ισχυρίζεται ο Ευάγγ. Βενιζέλος, μπορεί και μετατρέπει τελικά μια κυβέρνηση τον Τύπο σε αντίπαλο δημιουργώντας προβλήματα στην πολυφωνία, τότε τι πρέπει να υποθέσει κανείς όταν μια προηγούμενη κυβέρνηση έχει συστηματικά μετατρέψει όλα τα ΜΜΕ σε πολιτικό σύμμαχο; Αυτό δεν είναι εξίσου, αν όχι περισσότερο, εθνικολαϊκιστικό;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου