Παίζει και με τους καρκινοπαθείς η ΠΟΕΔΗΝ
Του Κλέαρχου Τσαουσίδη
Σε στάση εργασίας κατεβαίνουν οι νοσηλευτές του Θεαγένειου νοσοκομείου ζητώντας την ίδρυση Κεντρικής Μονάδας Διάλυσης Φαρμάκων. Ο διοικητής του νοσοκομείου υποστηρίζει ότι το θέμα είναι τυπικό, καθώς «στο Θεαγένειο λειτουργεί Κεντρική Μονάδα Διάλυσης από τον Μάρτιο του 2017”. Η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων ουσιαστικά επιβεβαιώνει τον διοικητή αφού στην ανακοίνωσή της απαντά ότι δεν ισχύει η ίδρυση, όχι ότι δεν υπάρχει Κεντρική Μονάδα!
Φτάσαμε και σ’ αυτό: νοσηλευτές του Θεαγένειου νοσοκομείου Θεσσαλονίκης, του μοναδικού αντικαρκινικού ιδρύματος στη Βόρεια Ελλάδα, απεργούν (στάση εργασίας είναι επίσημα) στις 8 Σεπτεμβρίου στο πλαίσιο της «πανελλαδικής κινητοποίησης της ΠΟΕΔΗΝ» και ζητούν από τους διευθυντές των κλινικών να μην υπάρχουν ραντεβού για χημειοθεραπείες αυτήν την ημέρα.
Μ’ άλλα λόγια, 180 τουλάχιστον εξωτερικοί ασθενείς δεν θα κάνουν τη χημειοθεραπεία τους, μια αγωγή που γίνεται σε συγκεκριμένα χρονικά διαστήματα, ανά δύο ή τρεις (συνηθέστερα) εβδομάδες.
Δεν γνωρίζω αν οι χημειοθεραπείες των 70 εσωτερικών ασθενών του νοσοκομείου θα γίνουν, όπως ελπίζει ο διοικητής, ή θα αναβληθούν κι αυτές λόγω της κινητοποίησης της γαλαζοφαιάς ΠΟΕΔΗΝ. Που άντε να συγκεντρώσει πάλι στην πορεία 50-100 εργαζόμενους, διότι οι άλλοι, χιλιάδες, απλώς πάνε βόλτα στη αγορά.
Γνωρίζω, όμως, πολύ καλά πώς νιώθει ένας καρκινοπαθής όταν έστω καθυστερεί να αρχίσει η ενδοφλέβια χορήγηση των ουσιών, όταν μια αιφνίδια υποτροπή (π.χ. πτώση αιματοκρίτη ή άλλη παρενέργεια) καθιστά την αγωγή δύσκολη έως αδύνατη. Όλα αυτά, κι αν δεν τα βιώνουν, τα γνωρίζουν οι νοσηλευτές, εξίσου καλά με τους ογκολόγους γιατρούς που εποπτεύουν τις χημειοθεραπείες.
Θα μου πείτε, είσαι εναντίον των απεργιών ή των στάσεων εργασίας; Όχι. Αλλά δεν μπορούσα π.χ. να σταθώ δίπλα στους εργαζόμενους του ΟΑΣΘ οι οποίοι τιμωρούσαν το 80% των κατοίκων της Θεσσαλονίκης (που δεν τους περισσεύουν για ταξί ή πάρκινγκ) διότι οι μέτοχοι του Οργανισμού (κάποιοι με διπλή ιδιότητα, δηλαδή και εργαζόμενοι) δεν τους πλήρωναν, αλλά εισέπρατταν το μέρισμά τους. Έτσι δεν θέλω να καταλάβω γιατί μια στάση εργασίας από τις 8 το πρωί ώς τις 12 το μεσημέρι αχρηστεύει όλη τη διαδικασία των χημειοθεραπειών για το υπόλοιπο της ημέρας.
Δεν σχολιάζω τι δείχνει η προσφυγή στη στάση εργασίας και όχι στην απεργία που σημαίνει και απώλεια του μεροκάματου.
Γιατί όμως γίνεται η στάση / απεργία; Αντιγράφω: «Οι νοσηλευτές του Θεαγενείου εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα αναδεικνύουν το πρόβλημα των χημειοθεραπειών και διεκδικούν τη λύση του με την ίδρυση Κεντρικής Μονάδας Διάλυσης Φαρμάκων στην ευθύνη του νοσοκομειακού φαρμακείου.» (...) «Οι υγειονομικοί είναι συνοδοιπόροι στον αγώνα των καρκινοπαθών, αυτήν την πολύ ευάλωτη ομάδα συνανθρώπων μας, που δικαιούνται τις καλύτερες υπηρεσίες υγείας καθώς η επιστήμη έχει κάνει άλματα».
Ωστόσο, μήπως το θέμα που θίγουν είναι τόσο σοβαρό; Το διεκδικούσαν και παλιά, από τις προσκείμενες διοικήσεις και κυβερνήσεις; Τι λένε γι’ αυτό οι καρκινοπαθείς; Ή, όπως και οι άλλες κινητοποιήσεις της ΠΟΕΔΗΝ για υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα, είναι κι αυτή κατ’ επιταγήν της αξιωματικής αντιπολίτευσης και των συνιστωσών της;
Ο διοικητής του Θεαγένειου υποστηρίζει ότι το θέμα της Μονάδας Διάλυσης Φαρμάκων είναι τυπικό. Δηλώνει ότι «στο Θεαγένειο λειτουργεί Κεντρική Μονάδα Διάλυσης Κυτταροστατικών και Βιολογικών Φαρμάκων από τον Μάρτιο του 2017, με άνω των 250 χημειοθεραπειών ημερησίως και εξοικονόμηση 200.762,54 ευρώ το δεύτερο τρίμηνο του 2017, και ότι η Μονάδα έχει ενταχθεί στην πρόταση του νέου Οργανισμού του νοσοκομείου». Οι Οργανισμοί όλων των νοσοκομείων της χώρας, ως γνωστόν, περιμένουν έγκριση. Λέει ψέματα;
Η πρόεδρος, όμως, του Σωματείου Εργαζομένων του Θεαγενείου υποστηρίζει ότι δεν ισχύει η ίδρυση Κεντρικής Μονάδας Διάλυσης Φαρμάκων. Προσοχή, δεν ιδρύθηκε, όχι δεν υπάρχει!
Εξηγεί η πρόεδρος το εύρημα: «Υπάρχει μια εγκατάσταση, δεν υπάρχει όμως στον Οργανισμό του Νοσοκομείου Κεντρική Μονάδα Διάλυσης. Έχει προταθεί να γίνει αλλά δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη. Υπάρχει η υποδομή, που δεν είναι στην ευθύνη του φαρμακείου, είναι στην ευθύνη της νοσηλευτικής υπηρεσίας και τη διαχειρίζονται οι νοσηλευτές». Με απλά λόγια: αφού αυτή η Μονάδα δεν υπάρχει στον παλιό Οργανισμό και τη λειτουργούν οι φαρμακοποιοί και βοηθοί φαρμακοποιών αλλά νοσηλευτές, τότε Μονάδα δεν υφίσταται! Και άσε τους καρκινοπαθείς να τρελαίνονται.
Στο κράτος που έστησαν οι κυβερνήσεις της Δεξιάς, το συνδικαλιστικό κίνημα δεν έπαψε να είναι εξάρτημα των κομμάτων εξουσίας όπως συνέβαινε με τον μακρηθεοδωρισμό. Και η πλειοψηφία των συνδικαλιστών του δημόσιου τομέα, συνήθως πελάτες των ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., αλλά όχι μόνον, θεωρούν π.χ. ότι τα σχολεία φτιάχτηκαν για να πληρώνονται οι εκπαιδευτικοί, οι δημοσιογράφοι των κρατικών μέσων για να προβάλλουν (για την ψυχή του παππού τους;) τους αφέντες π.χ. των ποδοσφαιρικών ομάδων στους οποίους είναι προσκολλημένοι, τα νοσοκομεία για να μισθοδοτούνται γιατροί και νοσηλευτές, και πάει λέγοντας. Ας κοιτάξουν στα μάτια έναν καρκινοπαθή και να του πουν γιατί τον ταλαιπωρούν...
Απορούμε, λοιπόν, γιατί τρέχει ο κόσμος στα ιδιωτικά νοσοκομεία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου