Το ΠΑΣΟΚ απέναντι στον εαυτό του: φυγή προς το μέλλον, ή ανακύκλωση των γόνων;

Το ΠΑΣΟΚ απέναντι στον εαυτό του:

 Φυγή προς το μέλλον, ή ανακύκλωση των γόνων;

Του Γ. Λακόπουλου

Ας αφήσουμε τις σαπουνόφουσκες για τον «νέο φορέα». Την Κυριακή το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται αντιμέτωπο με τον εαυτό του. Ως ΠΑΣΟΚ. Όσοι θα πάνε στις κάλπες θα είναι μέλη και οπαδοί του. Αυτοί που άντεξαν να το ακολουθούν και να το στηρίζουν, παρά την απεμπόλησή των ιδεών και των αρχών του από τις μοιραίες ηγεσίες του μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Ποιος άλλος να πάει άλλωστε; Οι μεταφερόμενοι πληθυσμοί -των πονηρών που πίστεψαν ότι θα το αλώσουν από πάνω και θα γίνουν αρχηγοί, χωρίς τίποτε- έχουν απογοητευτεί από το αποτέλεσμα της περασμένης Κυριακής. Το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ.

Αυτό που κρίνεται την Κυριακή δεν είναι ποιος θα είναι επικεφαλής του «νέου φορέα». Δεν υπάρχει «φορέας». Υπάρχει μόνο το ΠΑΣΟΚ -και όσοι θέλουν να συνεχίσουν δίπλα του καλοδεχούμενοι.

Αυτό που κρίνεται στην πραγματικότητα είναι η ηγεσία του- στο συνέδριο του 2019. Αναμετρώνται δυο στελέχη του και από αυτή την αναμέτρηση θα προκύψει ένα συμπέρασμα για τη συλλογική βούληση της βάσης: θέλει να ανανεώσει το κόμμα της και να στραφεί στο μέλλον του, ή απλώς θα επαναλάβει την παθογένεια των γόνων και θα του δώσει τη χαριστική βολή;

Ο περίεργος ρόλος του Νίκου Αλιβιζάτου σ’ αυτή την υπόθεση συνεχίσθηκε με την ακύρωση της τηλεοπτικής αναμέτρησης των δυο υποψηφίων, που θα έδινε στους πολίτες την ευκαιρία να κάνουν τις αξιολογήσεις του. Θα υπήρχε σύγκριση της Φώφης Γεννηματά με τον Νίκο Ανδρουλάκη, αν και οι διαφορές τους κάνουν μπαμ από μακριά. Θα απαντούσαν σε συγκεκριμένες ερωτήσεις, περα από το τουρλουμπούκι των εμφανίσεων με τους εννιά υποψήφιους. Ότι δεν θα υπάρξει αυτή η ευκαιρία είναι σε βάρος του Ανδρουλάκη. Εμφανώς σίγουρα και ίσως και σκοπίμως.

Κανείς δεν θα διαφωνήσει ότι η Γεννηματά κράτησε το ΠΑΣΟΚ σε μια δύσκολη στιγμή, όταν το ανέλαβε. Αλλά στη συνέχεια έχασε το μέτρο. Θεώρησε ότι της ανήκει, αντέγραψε την οικογενειακή νοοτροπία του Γ. Παπανδρέου, προσπάθησε να εμφανιστεί σαν μεγάλη πολιτικός, με κινήσεις και αποφάσεις για της οποίες δεν είχε εξουσιοδότηση. Σήμερα προσπαθεί να κινήσει τα πράγματα γύρω από τον εαυτό της με μαξιμαλισμούς που ακυρώνουν την παρουσία του ΠΑΣΟΚ στη συγκυρία. Μόλις 6% πήρε στις τελευταίες εκλογές και οι προγνώσεις αυτή τη στιγμή δεν είναι για κάτι πολύ παραπάνω.

Κανείς επίσης δεν θα διαφωνήσει ότι ο Νίκος Ανδρουλάκης στο παρελθόν είχε εγκλωβιστεί από κομματικούς παράγοντες που ήδη έχουν περάσει το περιθώριο και λειτούργησε με εσωκομματικές πρακτικές προκειμένου να εκλεγεί γραμματέας. Αλλά είναι νέος πολιτικός με εντυπωσιακή εξέλιξη και εμπροσθοβαρή αντίληψη των πραγμάτων κάτι. Δεν έχει φθαρεί από αποτυχημένες κυβερνητικές θητείες, δεν διορίστηκε ποτέ στο κράτος και δεν έχει κάτι σε βάρος του. Ξεκίνησε σαν απλός νεολαίος του ΠΑΣΟΚ με ισχυρή βούληση και φιλοδοξίες, χωρίς πλάτες και κληροδοσίες.

Τι συμβολίζει ο καθένας

Προσοχή: δεν είναι προσωπικό θέμα η επιλογή της Κυριακής. Δεν είναι θέμα προτίμησης στον έναν ή στην άλλη ως πρόσωπα. Αυτό που κρίνεται είναι αν θα διακρίνουν οι ψηφοφόροι τι συμβολίζει ο ένας και τι ο άλλος. Με ποιον επικεφαλής θα έχει μέλλον το ΠΑΣΟΚ και με ποιον θα κολλήσει στις πήγες της κακοδαιμονίας του. Πού βρίσκεται το παλιό και το ξεπερασμένο και που το καινούργιο και το αδοκίμαστο. Οι πολιτικοί είναι φορείς ιδεών, απόψεων, πολιτικής κουλτούρας, ύφους δημόσιας παρουσίας. Αυτά κρίνονται.

Το ερώτημα για τον οπαδό του Κινήματος που μένει στις γραμμές του και δεν απεμπόλησε ποτέ ούτε την ιδεολογία του, ούτε την ιστορία και τη συμβολή του ιδρυτή του, είναι με ποια κριτήρια θα κάνει την επιλογή του. Ακόμη και πέρα από τη σημασία της ανανέωσης στα πρόσωπα.

Θα διακρίνει π.χ. πόσο προβληματική είναι η «συμμαχία των κληρονόμων; Η συμφωνία – κάτω από το τραπέζι – που έφερε πίσω τον ευεργετηθέντα που διέσπασε το κόμμα του πατέρα του, τον έστειλε ξανά με λεφτά του κόμματος στην αναξιόπιστη Σοσιαλιστική Διεθνή και θέλει να τον βάλει ξανά στη Βουλή αρπάζοντας τη έδρα κάποιου άλλου και να συγκαλύψει τα πορίσματα της οικονομικής διαχείρισης επί των ημερών του; Μπορεί να μην αξιολογηθούν αυτά μπροστά στην κάλπη;

Ο ψηφοφόρος της Κυριακής θα κληθεί να διακρίνει ποιος από τους δυο υποψήφιους μπορεί να σταθεί την Ευρώπη και να κινηθεί με αντίληψη του σύγχρονου κόσμου και όχι με νοοτροπία βαλκάνιου βλαχοδήμαρχου και παρακμιακού κομματικού φεουδάρχη. Να αξιολογήσει πόσο τοξική είναι για το ΠΑΣΟΚ η σχέση με επιχειρηματίες που θέλουν να έχουν λόγο στο δημόσιο βίο, ή με τα ΜΜΕ της διαπλοκής – ειδικά όσοι κάνουν αγώνα υπέρ του Μητσοτάκη.

Να αξιολογήσει πόσο έβλαψε το Κίνημα η λειτουργία όχι με τα εκλεγμένα όργανα- που καταργήθηκαν με διάταγμα-, αλλά με έναν στενό κύκλο δακτυλοδεικτούμενων προσώπων και συγγενών. Πόσο βλάπτει ο συγκεντρωτισμός, τα παρασυμβούλια, η αυθαιρεσία, η μηδενική λογοδοσία και η ιδιοποίηση του κόμματος με βάση το κληρονομικό δίκαιο. Ή πόσο το αδικεί η καταψήφισή της απλής αναλογικής και η αντιμετώπιση των κομμάτων της δημοκρατικής παράταξης εχθρικά, ενώ της ΝΔ με διάθεση σύμπραξης.

Το ζητούμενο για τον μέσο ψηφοφόρο του ΠΑΣΟΚ δεν είναι ποιος θα επικρατήσει στον ανταγωνισμό μηχανισμών και προσώπων. Είναι με αφορμή αυτή την εκλογή, να αναδειχθούν οι αξίες του ΠΑΣΟΚ, η ευρωπαϊκή πολιτική κουλτούρα του, ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός του. Να προκύψει η αξία της ανάκαμψης του στα πλαίσια της δημοκρατικής παράταξης και όχι ως εταίρος της οικογένειας Μητσοτάκη.

Με άλλα λόγια να ξαναγίνει λαϊκό κίνημα με ριζοσπαστικό, αγωνιστικό φρόνημα και εμπιστοσύνη στην κοινωνία και όχι σε μηχανισμούς και μιντιάρχες. Να μην υπάρξει εκ νέου νόθευση της εντολής της βάσης για ανασυγκρότηση. Να στηριχθεί η μετεξέλιξη στη νέα γενιά και τη βούλησή της να κινήσει τα πράγματα μπροστά.

Το ΠΑΣΟΚ δεν θα επιβιώσει αν επιστρέψει στη φεουδαρχία των ολίγων, ούτε θα πείσει κανέναν για την ιστορική ανάγκη της παρουσίας του, αν η βάση του δεν δείξει πρόθυμη να κάνει υπερβάσεις. Να ξεφύγει από τη μέγγενη των μηχανισμών που θέλουν να το κρατήσουν στον έλεγχο της επώνυμης «ομάδας» που παρότι έχει και ακέραια στελέχη και στήριξε τον Ανδρέα Παπανδρέου σε κρίσιμες στιγμές- όπως στο Πεντελικό που κάποιοι πήγαν να τον τελειώσουν υπό την καθοδήγηση του Σημίτη- ταυτόχρονα οργάνωνε την επικράτηση της με φραξιονισμό.

Το νέο ΠΑΣΟΚ

Η 19η Νοεμβρίου 2017 θα εγγραφεί έτσι κι αλλιώς στην ιστορία του ΠΑΣΟΚ. Το θέμα είσαι αν θα εγγραφεί σαν η μέρα που υπέκυψε οριστικά στις πληγές του, ή σαν αφετηρία για νέο ξεκίνημα. Με νέα πρόσωπα, αλλά πάνω στις παλιές ράγες και σε συνεργασία με τα λοιπά κόμματα της Δημοκρατικής Παράταξης και της Κεντροαριστεράς απέναντι στη Δεξιά και τις οικογένειες της…

Με νέους ανθρώπους- χωρίς σκελετούς και άδηλες επιδιώξεις- που μπορούν να επικαιροποιήσουν την ιδεολογία του, να αναδείξουν τα ριζοσπαστικά πολιτικά χαρακτηριστικά του, να ενεργοποιήσουν τον αγωνιστικό χαρακτήρα του, να επαναφέρουν το αντιδεξιό πρόσημο στον πολιτικό λόγο του. Να μιλήσουν με τη γλώσσα των νέων ανθρώπων, για τις νέες ανάγκες, τις νέες προτεραιότητες και τα νέα οράματα στον νέο κόσμο που διαμορφώνεται.

Η νοοτροπία του κοτζαμπασισμού δεν ωφέλησε ποτέ έναν πολιτικό κόμμα. Ειδικά αν συνοδεύεται με έπαρση- πολλή έπαρση- μικρομεγαλισμούς, αλαζονεία, κακό βιογραφικό, απελπιστική κυβερνητική προϋπηρεσίας και ασυγκράτητη προσωπική φιλοδοξία που εκφράζεται με μεγαλοστομίες και ξύλινες διατυπώσεις. Όποιος έχει τα προσόντα να τα υπερβεί και να αναδείξει τις αρετές τους σύγχρονου πολιτικού θα πάρει το χρίσμα του μέλλοντος.

Παντού στην Ευρώπη τα κόμματα ξεπέρασαν την κρίση τους μόνο όταν πάτησαν στο βάθρο της ιστορίας τους και ταυτόχρονα απευθύνθηκαν στο καινούργιο, το προκλητικό, και το ενταγμένο στην εποχή που έρχεται -όχι σ’ αυτή που φεύγει.

Την Κυριακή όσοι πιστεύουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ θα αποφασίσουν αν θα βάλουν την ταφόπλακα στο μνήμα που άνοιξαν οι ηγεσίες του, παρεκτρεπόμενες από τις αρχές του, ή αν θα ανοίξουν τα κλειστά δωμάτια να μπει φρέσκος αέρας και ήλιος στο εσωτερικό του.

Αυτό είναι το στοιχείο που θα χαρακτηρίσει την εκλογή, όχι το αποτέλεσμα. Αν κερδίσει η Γεννηματά θα έχει την τελευταία ευκαιρία να κινηθεί με τις ανάγκες του ΠΑΣΟΚ -όπως τις ανέθεσαν όσοι την έκαναν πρόεδρο το 2017- και όχι κενοδοξίες επιδιώξεις, δαγκώνοντας περισσότερο από όσο μπορεί να μασήσει.

Αν κερδίσει ο Ανδρουλάκης θα έχει τη νομιμοποιήσει να οργανώσει την παρουσία του στην πολιτική σκηνή για να διεκδικήσει την ηγεσία του νέου ΠΑΣΟΚ- αλλά ΠΑΣΟΚ πάντα, με τον ήλιο και τον ιδρυτικό λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου- όταν έλθει η ώρα.

Τους ανόητους ή συμπλεγματικούς ευεργετηθέντες και τους βαλτούς και όσους βρίσκονται σε διατεταγμένη υπηρεσία, που λένε ότι «το ΠΑΣΟΚ τέλειωσε»– μετά την περιφρόνηση της κοινής γνώμης θα τους περιφρονήσει και η Ιστορία.

https://www.anoixtoparathyro.gr/