Η πολιτική ευθύνη και ο πολιτικός κανιβαλισμός

Η πολιτική ευθύνη και ο πολιτικός κανιβαλισμός

Μιχάλης Βασιλάκης

Κανένα συλλαλητήριο, καμιά συγνώμη, κανένας ηρωισμός, καμιά εκδήλωση αλληλεγγύης, εκ των υστέρων μάλιστα, δεν φτάνει για να μας απενοχοποιήσει σαν κοινωνία συνολικά, αλλά και σαν άτομα, από τον πρώτο μέχρι το τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας από την τερατώδη ανθρωποθυσία των πυρκαγιών στις 23 Ιούλη.

Ο μη μετρήσιμος φόβος και τρόμος της ασύμμετρης τρομοκρατικής βίας που βίωσαν στα μαζικά ανθρώπινα αποτεφρωτήρια της ανατολικής Αττικής βρέφη, παιδιά, έφηβοι και ενήλικες, γυναίκες και άνδρες, θα στιγματίζει για πάντα την ταυτότητα μας σαν οργανωμένη κοινωνία, θα μας υπενθυμίζει συνέχεια την ελλειμματική κοινωνική μας ταυτότητα από την άποψη ότι ο άνθρωπος είναι η μοναδική έμβια οντότητα που έχει συνείδηση του ΕΙΔΟΥΣ του.

Όμως καμιά καταλυτική αυτοκριτική δεν μπορεί να διαχέει τις ευθύνες, να μην τις ιεραρχεί, για να αποκρύπτει τις αιτίες, τους στόχους, τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των δολοφονικών εμπρησμών, ως μιας μελετημένης και οργανωμένης δολοφονικής επιχείρησης σε ένα κρίσιμο ιστορικό σταυροδρόμι για τη χώρα, και ολόκληρη την περιοχή και τέλος- τέλος για τις παγκόσμιες εξελίξεις.

Το αντιπολιτευτικό τόξο σε όλο του το φάσμα με τους μισθωμένους κονδυλοφόρους και τους ντελάληδες της μαύρης οικονομίας και του μαύρου χρήματος, ξεπέρασαν ακόμη και τον Αμβρόσιο σε ωμότητα, τυμβωρυχία και κανιβαλισμό!

Το πολιτικό σύστημα της διαφθοράς, της αρπαχτής, της οικοπεδοφαγίας, της ιδιοκτησιακής απληστίας, της περιφρόνησης κάθε δημόσιου κοινωνικού αγαθού, το πελατειακό κράτος του χρηματιστηριακού παρασιτισμού που θεσμοθέτησε την βίαιη, αυθαίρετη, παράνομη, ημινόμιμη και νόμιμη αλλαγή στη χρήση γης, που βίασε το περιβάλλον και την λαϊκή αρχιτεκτονική ιδιαίτερα στις ημιαστικές, περιαστικές περιοχές. Το πολιτικό σύστημα που επιχείρησε να αναδείξει ως μοναδική συνεκτική αξία της νεοελληνικής κοινωνίας το «άρπαξε να φας και κλέψε να έχεις» αυτό που μετέτρεψε το 80% της ελληνικής επικράτειας σε υπόστρωμα εκδήλωσης των πιο ασύμμετρων απειλών για την κοινωνία και τον άνθρωπο. Αυτό το πολιτικό σύστημα με απέραντο αμοραλισμό, κυνισμό και περιφρόνηση στην ανθρώπινη ζωή τα δίνει όλα για να βγει λάδι το εγκληματικό του παρελθόν, το εγκληματικό παρόν και να χτίσει στα κουφάρια των απανθρακωμένων συνανθρώπων μας την αιμοδιψή και παμφάγα μελλοντική του εξουσία.

Κατασκευάζουν και αναδείχνουν με δολιότητα ως κεντρικά ζητήματα επιχειρησιακές ανεπάρκειες χωρίς όμως να μπορούν να κρύψουν τη θλίψη τους ότι η εκατόμβη της ανθρωποθυσίας ήταν μικρότερη των στόχων που επένδυαν σε αυτή.

Η φαιδρότητα του συμψηφισμού της τερατώδους ανθρωποθυσίας με την αποπομπή ή τις παραιτήσεις δύο υπουργών και κάποιων κρατικών λειτουργών, το μόνο που κάνει είναι να αποκαλύπτει την αισχρότητα στη ποιότητα της εξουσίας αν τυχόν γίνουν διαχειριστές της!

Αναγνωρίζουμε στον πρωθυπουργό Τσίπρα και τη κυβέρνηση του, και νομίζουμε ότι κάθε καλόπιστος άνθρωπος έχει την ίδια άποψη, ότι αντιμετώπισε τα γεγονότα με μια ποιοτικά νέα και ελπιδοφόρα πολιτική κουλτούρα.

Ανέλαβε πλήρως και χωρίς υποσημειώσεις την πολιτική ευθύνη. Δεν την πάσαρε σε κανένα υπουργό, συνεργάτη, κρατικό λειτουργό, υπηρεσία κ.λ.π. Η τοποθέτηση του δεν περιείχε κανένα στοιχείο δικαιολογίας για την κορυφαία θέση του ως διαχειριστή της εξουσίας.

Σε τι εστιάζεται όμως η πολιτική ευθύνη Τσίπρα για το ανθρώπινο ολοκαύτωμα ; Αυτό είναι κεντρικό πολιτικό ζήτημα που δεν αφορά μόνο στο τι έγινε αλλά και γενικότερες εξελίξεις στο μέλλον.

Η απάντηση στο ερώτημα είναι δυνατή αν πάρουμε υπόψη μας τα παρακάτω:

• Οι πυρκαγιές που εκδηλώθηκαν στα κύρια μέτωπα Κορινθία και ανατολική Αττική δεν μπορούσε παρά να έχουν ανθρώπινα θύματα ίσως και πολλαπλάσια σε αριθμό από τα σημερινά. Ο δασικός χαρακτήρας τους, η χωροταξία, η δόμηση, οι ειδικές κλιματικές και μετεωρολογικές συνθήκες αχρήστευαν σχεδόν κάθε δυνατότητα επιχειρησιακού ελέγχου των πυρκαγιών παρά την πρωτοφανή στα χρονικά κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και τη μαζική εθελοντική ηρωική συνδρομή χιλιάδων ανθρώπων.

• Τα δυο μέτωπα των πυρκαγιών λειτουργούσαν συμπληρωματικά ως κύρια μέτωπα αλλά και ως αντιπερισπασμός, ιδιαίτερα της Κορινθίας με τη Motor –Oil, έτσι που αφ’ ενός υπερέβαιναν τις δυνατότητες του συνόλου των δυνάμεων πυρόσβεσης και αφ’ ετέρου διέσπειραν αυτές τις δυνάμεις.

• Η ανατροπή της κυβέρνησης Τσίπρα διακηρυγμένος στόχος των αντιδραστικών, ακροδεξιών και εμφυλιοπολεμικών δυνάμεων είχε εξαντλήσει κάθε δυνατότητα ομαλής κοινοβουλευτικής διαδικασίας και κοινωνικής απονομιμοποίησης της, παρά την ενεργητική στήριξη σε αυτόν τον στόχο ολόκληρου του αντιπολιτευτικού τόξου.

• Στον ορίζοντα των σκοτεινών δυνάμεων είχε απομείνει μόνο η βίαιη και με ασύμμετρες διαδικασίες ανατροπή της πριν το τέλος του 2018, με την συνδρομή μάλιστα και εξωχώριων δυνάμεων του ιμπεριαλιστικού ανταγωνισμού που διαμορφώνουν την στρατηγική τους στην συνολική αποσταθεροποίηση του ευρωπαϊκού χώρου και την διεύρυνση της γεωπολιτικής επιρροής τους πάνω σε αυτόν.

Μπορεί η διαχείριση της κυβέρνησης να εμφανίζει την χώρα σήμερα να λειτουργεί ως παράγοντας σταθερότητας και πολιτικού επαναπροσανατολισμού του ευρωπαϊκού χώρου σε ανθρωποκεντρικές, αντισωβινιστικές, αντιρατσιστικές και δημοκρατικές κατευθύνσεις. Όμως ταυτόχρονα λειτουργεί εν δυνάμει και από γεωπολιτική άποψη ως υπομόχλιο των αντιιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, μαλακό υπογάστριο της Ευρώπης και αποσταθεροποιητικός παράγοντας όχι μόνο της Ευρώπης αλλά και των ευρύτερων περιοχών που συνδέονται με την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση.

Το πρώτο συμπέρασμα που μπορούμε λοιπόν να καταλήξουμε είναι ότι στη κοινωνία, την χώρα, τον λαό και την κυβέρνηση Τσίπρα, επιβλήθηκε ένας ασύμμετρος πόλεμος που από τη στιγμή της εκδήλωσης του θα είχε θύματα ίσως και πολλαπλάσια των σημερινών. Βέβαια αν τα θύματα της ανθρωποθυσίας ήταν 10, 100,1000 ή 10.000 έχει ποιοτική διαφορά . Όμως για τη κουλτούρα της αριστεράς όπως ο ίδιος ο Τσίπρας ανέφερε και δήλωσε ακόμη και η μια ανθρώπινη ζωή μας βαραίνει τι ίδιο. Το ζήτημα δεν είναι ηθικό, είναι εξ’ ολοκλήρου πολιτικό.

Το ερώτημα που χρειάζεται απάντηση κ. πρωθυπουργέ της αριστεράς δεν είναι αν η καταστολή των κρεματορίων της ανατολικής Αττικής ήταν επιτυχής ή όχι. Σε αυτό η ιστορία μάλλον σίγουρα θα σας αποδώσει εύσημα. Το κεντρικό ερώτημα των πολιτικών σας ευθυνών είναι αν υπήρχε δυνατότητα πρόληψης και ματαίωσης του ασύμμετρου πολέμου που επιβλήθηκε σε σας, στην κοινωνία και στο λαό για την βίαιη ανατροπή σας.

Ίσως ναι ίσως όχι. Η απάντηση μένει μετέωρη γιατί ο βασικός παράγοντας που θα μπορούσε να δώσει απάντηση απουσιάζει: η μαζική πολιτική επαγρύπνηση και κινητοποίηση της κοινωνίας. Αυτή θα μπορούσε να καθηλώσει, να αδρανοποιήσει και τελικά να αποκρούσει τις δυνάμεις του μαύρου μετώπου, τις δυνάμεις των δολοφονικών εμπρησμών. Αυτή είναι η κραυγαλέα πρωταρχική σας ευθύνη που επικαλύπτει και όλες τις άλλες.

Υποτιμήσατε τον αντίπαλο, τις μεθόδους, τους στόχους, τις δυνάμεις και τις εφεδρείες του, τις προτεραιότητες του. Πράγματα εξαιρετικά σημαντικά γιατί συνδέονται άμεσα με τους όρους παραγωγής πολιτικής από εσάς τον ίδιο, τα επιτελεία σας, τη κυβέρνηση σας και το κόμμα σας.

Η βίαιη γείωση σας από τις δολοφονικές πυρκαγιές πρέπει να μας κάνει όλους να κατανοήσουμε ότι η κοινοβουλευτική νομιμοποίηση, ως όρος πια του διεθνούς δικαίου, είναι αναγκαία συνθήκη αλλά όχι και αυτόματα ικανή για μια προοδευτική, δημοκρατική, αριστερή διαχείριση της εξουσίας. Χρειάζεται να προστεθεί και η ενεργητική μαζική κοινωνική νομιμοποίηση.

Αυτή την ευθύνη την χρεώνεστε εξ’ ολοκλήρου κ. Τσίπρα σε ένα κορυφαίο, ιστορικό σταυροδρόμι για το λαό και τη χώρα και όχι μόνο.

Μιχάλης Βασιλάκης

Εργατικό Αντιιμπεριαλιστικό Μέτωπο